Θα ποτίζω τα λουλούδια με ένα κόκκινο ποτιστήρι πριν εσύ ξυπνήσεις ακόμα-τρώγοντας πρωινό θα ακούμε Πιαφ, θα βλέπουμε τα γκρίζα κύματα,όταν κρυώνω θα φοράω μια λευκή ζακέτα πάνω από το φόρεμα, άνοιξη, ήρθε η άνοιξη, θα φτιάχνω για πρωινό τηγανίτες με κανέλα και θα έχω στο πρόσωπό μου αλεύρι, λευκές πετσέτες και το βράδυ κονιάκ, η μπουγάδα απλωμένη στο σχοινί,
ποιος θα μου κάνει δώρο αυτό το φόρεμα;γιατί κανείς δεν μπορεί να μου κάνει δώρο αυτή τη ζωή..
5 comments:
''Sur le ciel de Paris''... Κι άλλα της μ' αρέσουν πολύ, π.χ. ο ακκορντεονίστας, το ''Non, je ne regrette rien'', το ''Padam padam'', το ''Milord'', το ''La vie en rose'', το ''Ne me quitte pas'', αλλ' αυτό με κονιορτοποιεί...
Όσο για το φόρεμα, είμαι σίγουρος, πως θα βρεθεί κάποιος να σου το χαρίσει... Όμως, κανείς, όσο γενναιόδωρος κι αν προτίθεται να φανεί, δε δωρίζει κάτι που αδυνατεί προηγουμένως ν' αποκτήσει, ώστε και να διαθέσει κατά βούληση παραπέρα... Ωστόσο, θα 'μουν ασυγχώρητος, αν δεν ''συγχωρούσα'' και την πιο ξέφρενη κι απίθανη ονειροπόληση, αφού κι ο ίδιος τη... διαπράττω συχνά - πυκνά... :-)
Υ.Γ.: Με αυτήν την εικόνα τ' αδειανού φορέματος, πες μου, πώς να μην τρέξει ο νους μου στην Ελένη και τ' αδειανό πουκάμισό της;
ω μον σερρυ ...σερρυ!
ζερο.
ύχτα, φώτα, θόρυβος, κομμένες ανάσες. Ποιος είπε ότι τα όνειρα και οι εφιάλτες είναι λιγότερο αληθινά από το εδώ και το τώρα. Η πραγματικότητα αφήνει πολλά στην φαντασία. Κι έπειτα η μέθη. Η μέθη του να είσαι ζωντανός. Αυτή η διαυγής μέθη που καθαρίζει το μέσα μου με φως και μικρές μπουρμπουλήθρες πνοής. «Φύγετε ,φύγετε»,ακούγεται η φωνή μιας τρελής στα φανάρια. Την κοιτάω λοξά. Άπλυτη και μεγάλη σε ηλικία με ένα καροτσάκι μνήμες και παρτάλια ζωής παρκαρισμένο δίπλα της. Καθισμένη στο πεζοδρόμιο μαζεύει από κάτω κάτι το οποίο δεν υπάρχει.
«Φύγετε, φύγετε», ουρλιάζει κάθε τόσο όταν ανάβει το πράσινο. «Οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντέξουν πολλή πραγματικότητα». Όχι δεν μπορούν. Αλήθεια είναι. Αλλά δεν θα ήθελα ποτέ να καταντήσω έτσι,επειδή δεν θα άντεχα. Έχω μπροστά μου χιλιάδες χιλιόμετρα ζωής ακόμη. Ζωής που θα μοιάζει με ταινία. Και δεν θα αφήσω να μου φύγουν οι καημοί και οι έρωτες για να μην χάσει μέσα μου την λάμψη της η ομορφιά του κόσμου. Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Στο ράδιο η Anne Clark, με κάποια σοβαροφάνεια, πιέζει το έγκαυμα στο νου μου,απαγγέλλοντας:
«Doubting all the time
fearing all the time
Doubting all the time
Fearing all the time.
That like these urban nightmares
We'd blacken each other skies».
θα μου δανειζεις τα παπούτσια να τα φοράω με το μαύρο μου φόρεμα; :ρ
θαυματοποιέ,"είκοσι χρόνια με ρωτάς ποιος πήρε την Ελένη,μα εκείνη μόνη στο σχολειό τον Πάρη περιμένει.."
ζέρο,αχ ζέρο...
Κάντυ,η ευχή "θεέ μου,μη μου δώσεις όσα μπορώ να αντέξω;"
παπαρούνα,ναι Ντόροθυ, νούμερο 37 είναι!
Post a Comment