Και σε πείσμα των καιρών

εγώ θα συνεχίσω να ζω στο παρελθόν.
και θα ονειρεύομαι.Γιατί δεν μπορεί να μου το πάρει κανείς.
Φοιτήτρια έκανα συλλογή από κάρτες που αγόραζα από το κατάστημα λίγο πιο κάτω απ'την εστία,και από το post office που κόστιζαν 5 πένες.τώρα βρίσκονται σε κούτες.Άλλες είναι κολλημένες σαν πλάισιο γύρω από τον καθρέφτη μου.
Θα συνεχίσω να γράφω κι ας μην τα διαβάζουν,τις ιστορίες μου,αυτές που γράφονται κρυφά.Θα συνεχίσω να αντιπαθώ τους κόλακες.θα συνεχίσω να αγαπώ με πάθος μέρη και ανθρώπους που έφυγαν,και άλλους που ήρθαν.Γιατί ξέρω πως με αγάπησαν και με αγαπούν ακόμα.
Θα πλέκω τα μαλλιά μου κοτσίδες και θα βγαίνω ξημερώματα να βλέπω τα καίκια.Θα πίνω τσάι τα βράδια και καμιά φορά όταν θα κλαίω,το κλαμα δε θα ναι πίκρα.Θα πηγαίνω μακριές βόλτες και θα ψάχνω και θα φτιάχνω ιστορίες,και θα κοιμάμαι πάντα κουρασμένη.Και ήσυχη.
Θα καταλαβαίνω τη μελαγχολία της μάνας μου από ένα μόνο της βλέμμα και έκφραση και αναστεναγμό.
Ποτέ δε φοβόμουν τα νεκροταφεία.Φοβάμαι τα ξένα σπίτια που ζουν αλλιώς από μένα.¨οχι άσχημα ή καλύτερα,απλά αλλιώς.Φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν κοιτάνε στα μάτια.
Φοβάμαι τα σπίτια που μυρίζουν κλεισούρα και τους ανθρώπους που προσπαθούν να καλύψουν τη βρωμιά της ψυχής τους με ακριβά αρώματα,μα δεν μπαίνουν στον κόπο να καθαρίσουν τα νύχια τους.
Οι κάρτες που αγόραζα με μανία ήταν συνήθως του Robert Doisneau.
Ακόμα δεν έχω πάει ακόμα σε λούνα παρκ μέσα στη βροχή,μια μέρα του Σεπτέμβρη...