Άγγελος

Είδα την ταινία χτες- δεν την είχα ξαναδεί,μιλούσαν στα κομμωτήρια για το Μανιάτη ως "Αγγελο" που έκανε την ταινία που σκότωσε τον εραστή του,ήξερα την ιστορία,δεν με ενδιέφερε και τόσο,για να είμαι ειλικρινής.
Δεν ξέρω αν μου άρεσε και η ταινία,μερικές σκηνές ήταν πραγματικά ανυπόφορες,μα με έπιασε ένα παράπονο γιατί εγώ αυτό το σπίτι και αυτή την οικογένεια την ξέρω.
Ξέρω τη μάνα που ταίζει το καθυστερημένο παιδί,ξέρω τη γιαγιά που τη λιθοβολούν και εκείνη απαντά "ζηλεύουν τις τριανταφυλλιές μου" και δάκρυσα που αγκαλιάζει την κούκλα και λέει πως εκείνη είναι η εγγόνα της,σωστό θηλυκό.
Ξέρω το φαγητό που σερβίρουν.Τον ανυπόφορο μουσαμά στο τραπέζι.Το γραμμόφωνο που τώρα πια πετάχτηκε.Το μπαούλο με τα προικιά,τις κουβέρτες,τον ελληνικό καφέ με το γλυκό όταν έρχεται ο αγαπημένος γιος,αχ και να σουνα κορίτσι.
Τη δυσκολία να σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλά και να καταπίνεις τις προσβολές γιατί είσαι ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ- μα τι υπερτιμημένο πια-ενώ θες να βάλεις τις φωνές και τα κλάματα και να χαστουκίσεις.Να κλωτσήσεις και να τους φτύσεις καταπρόσωπα.Μα εσένα σε αναθρέψανε αλλιώς βλέπεις.Και έχεις και χαρίσματα.Και είσαι και όμορφος,ή όμορφη,τρομάρα σου.Και μπορείς να ξεφύγεις μα δε μπορείς,μα δε μπορείς και να μείνεις,και δυστυχώς έχεις και το μειονέκτημα να αγαπάς,να νιώθεις,να θυμώνεις.
Και παίρνεις τους δρόμους. Και μια ζωή,εσύ δε σκοτώνεις,μα σκοτώνεσαι.