Μεσόγεια

Όλοι στον θάνατο είμαστε ίσοι
κάτω απ' την φούστα του Δερβίση
αναστενάζοντας φωτιές
Την πόρτα του άγνωστου χτυπάμε

Και άκουγα τους ξενυχτισμένους άγρυπνη στο μαξιλάρι να γυρνάνε στα σπίτια τρεκλίζοντας από σκάρτες υποσχέσεις και σκεφτόμουν "δε μπορεί να είναι μόνο αυτό-και κάτι άλλο πρέπει να υπάρχει εκτός από τις αμαρτίες μας" και ξημέρωνε η μέρα με το σκληρό Αττικό Ουρανό να με πονάει
Τα πρωινά είσαι πάντα εδώ μαζί μου

Ξεχωρισμένοι εφ΄όσον πάμε
Χώματα σώματα ψυχές
Σιγά σιγά και ταπεινά
Γιατί όποιος πίνει κοινωνά
Κι όποιος θυμάται φταίει
Κι όποιος φταίει τον Θεό ξυπνά
Πολλά τ'ανθρώπου τα δεινά
Μα εκείνος πού΄χει ζήσει
Γεννιέται χάνεται
Γυρνάει κι αισθάνεται ξανά

Και αργότερα όταν όλοι πήγαιναν προς τη θάλασσα εγώ πήγα στα Μεσόγεια και χάζευα τα σπίτια τα προκάτ και τα πρατήρια με σκέτο καφέ στο χέρι και αποθήκες με κάρβουνα και δαδιά και ζώα και με έκαιγε ο ήλιος και έλεγα " και να τέλειωναν όλα εδώ μπορεί και να μη με ένοιαζε" και άναψα τσιγάρο και χάζευα τα πόδια μου εντελώς ακατάλληλα για την ώρα μέσα σε ψηλά τακούνια

Πες πως ο θάνατος είναι ένα αμάξι
Που σκάρτα η φύση το΄χει φτιάξει
Στον κόσμο να΄ρθει μια βραδυά
Στα πονηρά να μας πλευρίσει
Πού ζούνε οι μόνοι να ρωτήσει- Αμάν και τάχα μου
Μας λέει κι η βλάχα μου η καρδιά

και φτάνω στην Ανάβυσσο μερικοί έκαναν μπάνιο και το μινι μάρκετ κλειστό λόγω γάμου και φίσκα τα καφέ και φίσκα οι ταβέρνες και με έπιασε πάλι μια θλίψη ήθελα δροσερό νερό δεν είχε πουθενά ζαλίστηκα από τον ήλιο κατέβαιναν τα παιδιά ένας παρκαδόρος σε ακριβό ξενοδοχείο ακίνητος να ιδρώνει μέσα στη στολή κλώτσησα ένα πετραδάκι και γύρισα
ο θάνατος είναι σκληρός σαν το φως αυτό το σημερινό