Τα σπουργίτια

Η Αθήνα, όπως και το Παρίσι, μοιάζουν σε εμένα πάντα σαν πουτάνες.

Γριες,άπληστες,αδίστακτες μαντάμ και πατρόνες.Που δεν διστάζουν για τα λεφτά να κάνουν οτιδήποτε μα έχουν και τις δικές τους περίεργες ηθικές, έναν κώδικα τιμής απαραβίαστο.

Που δεν διστάζουν να σε πετάξουν στο δρόμο ή να σε βγάλουν στο κλαρί αλλά και να σε περιθάλψουν.Να σου δώσουν ένα πιάτο ζεστό φαγητό.

Χτες είδα το La vie en rose.Η Κοτιγιάρ-Πιαφ πλέκει στην πόλη των μεγάλων υποσχέσεων-εφιαλτών,στο Λος Άντζελες.Στον Ειρηνικό. Στην ακτή.Και λέει "ποτέ δεν είμαι μακριά απ'το Παρίσι." Είμαι εγώ ποτέ μακριά απ'την Αθήνα;

Ποτέ,ποτέ δεν είμαι μακριά απ'την Αθήνα.Και είναι επώδυνο.Μακάρι να μπορούσα να γίνω ξένη σε μια πόλη και να αρχίσω απ'το μηδέν.Μα είναι αδύνατον.Αδύνατον.

Στο καφενείον η Ελλάς λοιπόν.Που μπορεί να έχει κακό σερβις μα σερβίρει καταπληκτικό καφέ.Αν έχει νόημα αυτό.

Στα γραφεία τελετών που ξενυχτάνε-στον Ινδό στο πάρκινγκ,στις μεταμεσονύχτιες κρεπερί.

Αλήθεια,ο γαλλικός κινηματογραφικός ανένηψε.Ο ελληνικός πότε;

Ποτέ.

Από το Λαύριο σου στέλνω ένα φιλί-και στη φωτό,για όσους απορούν,η μια η Πιαφ με τον Αζναβούρ,η άλλη με τον Υβ Μοντάν.