Η ευτυχία πάνω σε ένα καίκι.Ο ψαράς με βοηθάει να ανέβω με την οκτάχρονη ανιψιά μου,ακολουθεί η νύφη χαμογελαστή,άλλοι,φοβούνται,η μικρή λέει,έχει πιο πολύ πλάκα να έχει κυματα.Φευγουμε,ο γιος του ψαρά να γελάει η στα μεγάλα κύματα,η ανιψιά μου κρατάει το χερι και γελάει,ίσως και να ρχονται στο ύψος του καικιού στα κύματα,γελάμε και οι δυο χέρι χέρι,ΠΑΜΕ ΠΑΛΙ!φωνάζει η μικρή,γελάω,φωνάζω δυνατά,"άλλος με τη βάρκα μας",το χω απωθημένο,Κ,θές να πούμε ένα τραγούδι,το λεγε η Μάρθα στα λαιβ του Θανάση,βάρκα μου μπογιατισμένη,παραδοσιακό της Λέρου,με ένα τσιγάρο στο χέρι,άσπρο φόρεμα να ανεμίζει,φτάνουμε στα κότερα,χαιρετάνε τη νύφη,τους στέλνω φιλιά,κατεβαίνουμε,πάμε στην εκκλησία με τα βιολιά,μου πετανε ρύζια μυρίζει δεντρολίβανο,μυρίζει ροδοπέταλα,στα κύματα το πρόσωπο του κυριου Μάνου,το δα,το δα είμαι σίγουρη,κοιτα με πως λάμπω Θεέ,και αν θες να με πάρεις,είμαι στο χέρι σου από δω και περα,βγάζω γλώσσα στην πλάση,ο πατέρας μου χορεύει ζειμπέκικο με το σακάκι στον ώμο,με φιλάει στο μάγουλο,δεν μιλαει,μα γιατί να πει κάτι;Αφού με ξέρει.