Γίνομαι η μητέρα μου.Και ο Όσκαρ Ουάιλντ,ο αγαπημένος μου,λέει κάτι πως η τραγωδία της γυναίκας είναι να μοιάζει με τη μητέρα της καθώς μεγαλώνει,μα δε με νοιάζει,γιατί η μάνα μου είναι ευλογία Θεού.Δεν τη βλέπω μόνο εγώ έτσι,μα κι αν το έκανα,δε με νοιάζει.Αποκτώ συνήθειες και εκφράσεις προσώπου.Τη θλίψη στο στόμα.
Όταν ήμουν έφηβη την πειραζα,μα υπαρχουν τόσα καλλυντικά,γιατί αγοράζεις πράσινο σαπούνι και νιβέα στο μπλε κουτί;Εγώ κοιτούσα περιπαθώς τα αρωματικά σαπούνια και τις κρέμες και τα αρώματα και τη σνόμπαρα,και την κορόιδευα.
Μα μεγαλώνω.Γυρνάνε οι παιδικές μυρωδιές,Και τελικά το δέρμα μου είναι ευαίσθητο.Και δέχεται ελάχιστα πράγματα.Και βαρέθηκα τις μυρωδιές και τα πολυτελή πακέτα,τα βαρέθηκα.
Και σήμερα,με τα χέρια σκασμένα από τα απορρυπαντικά,αγόρασα ένα κουτί νιβέα.Μπλε.
Και κάθε βράδυ στο ντους,πάνω στο σφουγγάρι μου,υπάρχει σαπούνι πράσινο.
5 comments:
κοιτάζω μια πολύ πρόσφατη φωτογραφία μου. τη θλίψη στο στόμα ποιο γονίδιο την κωδικοποιεί για να την κληροδοτήσει από τη μάνα στην κόρη;
τί δίκιο που 'χεις..
Δεν παίρνω NIVEA...
Μόνο τις εκφράσεις που είχε άλλοτε η μάνα μου...
Αρετούσα,είναι το γονίδιο της κάθε γυναίκας που έχει κόρη,νομίζω..
Xiozil,μια nivea είναι πάντα χρήσιμη μα όχι υποχρεωτική.Οι εκφράσεις πάλι,είναι αναπόφευκτες.
Τη Νιβέα, τη δια-/συντηρείτε κι εσείς στο ψυγείο, ή αυτό ήταν μια συνήθεια αποκλειστικά της μητέρας μου, που την απέθετε κατά κανόνα σε μιαν άκρια ραφιού της πόρτας του;
Σάκη,εννοείται,πω αλλιώς θα διατηρηθεί δροσερή;
Post a Comment