Κάποτε ονειρευόμουν την ατέλειωτη ευτυχία σε ένα καφέ με ατέλειωτα Lucky Strike,κάπου στη λεωφόρο,να έφευγα με την φίλη μου την καλύτερη,όχι η Θέλμα και η Λουίζ,μα η Μάιρυλιν στη Στάση Λεωφορείου και η ¨Ωντρευ Χέπμπουρν σκαστή απ'το παλάτι στο Διακοπές στη Ρώμη.
Με τα βιβλία στο χέρι και τον Γκρέκορυ Πεκ να ανάβει το τσιγάρο μου στη μπάρα.
Δεν υπάρχει πια route 66.Οι γκαρσόνες με τα ασημί νύχια μασάνε τσίχλες δύσοσμες και ο καφές παραείναι γλυκός.Και η Ευρώπη μου αρέσει περισσότερο-χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά,και εγώ δεν ξεχνάω ποτέ.
Μα υπάρχει ένας άντρας που μου ανάβει το τσιγάρο και ζει για μένα,μόνο για μένα,και αφού κάποιος με καταράστηκε να ζήσω,εγώ καταράστηκα να ζήσει μαζί μου μέχρι τέλους.Γιατί όταν πεθάνω,θα πεθάνει κι εκείνος μαζί μου.Αλλά όχι από κατάρα.Από αγάπη,αγάπη ατέλειωτη.
No comments:
Post a Comment