Η ιδανική και ανάξια ερωμένη σου

Πόσο σιχαίνομαι την εποχή αυτή. Που φτάνουν άνθρωποι στοιβαγμένοι σαν τσαμπιά στα καταστρώματα.Που παραγγέλνουν λιμασμένοι στις ταβέρνες.Που ουρλιάζουν τα βράδια έξω απ'το μπαλκόνι μου.Που κοιμούνται στα φτηνά δωμάτια επιπλωμένα με σουηδικό ξύλο.
Περιφέρομαι χωρίς να αγγίζω το έδαφος,όπως πάντα.Υπάρχουν δυο τρεις άνθρωποι που λένε δυο κουβέντες φιλικές.Που καταλαβαίνουν πως είναι να σιχαίνεσαι την πατρίδα σου-την εποχή αυτή,της λαίλαπας.
Η μάνα μου ανάβει κερί σιωπηλή.Την περιμένω στο κατώφλι.Φοβάμαι να διακόψω.Καμιά φορά πιανόμαστε απ'το χέρι.Πόσο μοιάζετε,λένε.
Μακάρι να σου έμοιαζα.Ενάρετη,ήρεμη,με εκείνο το σημάδι απ' το δρεπάνι στο δείκτη,τα μάτια σαν καρπό της ελιάς,μια αγάπη να ξεχειλίζει από τα στήθη,η μάνα σου και η γιαγιά σου και όλες μας οι πρόγονοι,να μας κοιτάζουν απ το κρεβάτι με τα σιδερένια κάγκελα νεκρές και ζωντανές να ανασαίνουν ρόζους από τα χέρια.Θαμμένες με τη βέρα και τα παπούτσια τα αφόρετα.
Αχ αντάρτισσα μου έλεγες.Αχ ψυχή μου.
Η δική μου η ψυχή,η ιδανική και ανάξια ερωμένη.Που ίσως θαφτεί χωρίς βέρα.Που τα βράδια κοιμάται ανήσυχη με όλες τις αυγές που θα 'ρθουν για συντροφιά.