γαλάζιες και πράσινες

χτες το βράδυ κλωτσούσα αναμνήσεις όπως τα ρούχα γύρω από το κρεβάτι μου και σου μιλούσα, τα πήγαινα στην άκρη μπερδεμένα και λεκιασμένα επειδή νύσταζα πολύ και δεν είχα κουράγιο να πάω ούτε μέχρι το πλυντήριο,ούτε στο καλάθι να τα βάλω.
και δεν ένιωσα ανακούφιση ή φόβο,κούραση μόνο και εγκατάλειψη, την εγκατάλειψη του σπασμένου πορσελάνινου βάζου στο πάτωμα, του αγαπημένου σου φλυτζανιού του καφέ που θρυμματίζεται στο νεροχύτη και τα άλλα σου φλυτζάνια δε σε βολεύουν στο στόμα και στο χέρι. Και εγώ αυτό το λέω μοναξιά και εγκατάλειψη,αυτή την παραίτηση από το σκύψιμο και το κουβάλημα και το σκούπισμα των σπασμένων με τη σκούπα και το φαράσι,να περισσεύουν θρύψαλα και να κινδυνεύεις να πατήσεις πάνω τους και να πονέσεις,μην περπατάς ξυπόλητη,θα ματώσουν τα πόδια σου.
τα μάτια μου από τον ήλιο δακρύζουν και δε θέλω να με ρωτήσουν γιατί κλαις στο δρόμο,ψωροπερηφάνεια τι να πεις μα αρνούμαι να φορέσω και γυαλιά ηλίου για να κοιτάω κατάματα τους ανθρώπους και να τους φοβίζω μόνο έτσι,δεν έχω άλλο τρόπο και άμυνες,μόνο να φοβίζω δακρύζοντας,μια ζωή οξύμωρο σχήμα,μια ζωή οξύμωρη ύπαρξη.
μα είναι ακόμα φλεβάρης και χτυπάει στις φλέβες,σαν ορός σε νοσοκομείο σαν την αδρεναλίνη που αναζητάς και σε προσπερνάει,οι φλέβες στα πόδια μου που τς ακούω έτοιμες να εκραγούν από πιέσεις και να κάνουν ιστούς που θα απλωθούν σιγά σιγά σε όλο μου το σώμα, ακέραιες και συμμετρικές,γαλάζιες και πράσινες,γαλάζιες και πράσινες.