και έχω ξαναγράψει για σένα Ελίζαμπεθ, τα γαλάζια σου μάτια 66 χρόνια κλειστά, έγινες μύθος που δεν θα γινόσουν εν ζωή.
Δεν ήσουν από τα 6 πρόσωπα που αναζητούσαν συγγραφέα-ήσουν το πρόσωπο που αναζητεί δολοφόνο, τιμωρό της ομορφιάς , μίσος της φθοράς.
και έγινες Αγία του Λος Άντζελες, προστάτιδα των χαμένων κοριτσιών στα φώτα και σε ιδρωμένους παραγωγούς που θέλουν να σου πιάνουν τα πόδια και σκηνοθετών που σου κανονιζουν ραντεβού σε ξενοδοχεία και μετά δηλώνουν απαξιωτικά πως δεν είσαι αυτό που χρειάζονται, που αναζητάνε. Αγία των κοριτσιών στα νοικιασμένα δωμάτια με τη φαγωμένη μοκέτα και τα λεκιασμένα σεντόνια, φτηνή ανάσα και σάρκα όλα φτηνά και αγορασμένα, τα κοροιδεύεις με το μαύρο σου χαμόγελο το γυρισμένο στις άκρες τα μέλη σου τα λευκά σκορπισμένα ζεις σε κάθε γυναίκα που γυναίκα που περπατάει το βράδυ μόνη και φοβάται, και κανένας δεν θυμάται πια το όνομά σου Ελίζαμπεθ.
Ελίζαμπεθ Σορτ μαύρη ντάλια μαύρο ξημέρωμα δεν σου άσπρισαν τα μαλλιά ούτε το βλέμμα
και τώρα βγήκες από το μύθο σου για να εκδικηθείς-τους ήδη πεθαμένους τους θαμμένους σε κατάστιχα-όχι πια σαν αμερικάνικος μύθος μα σαν σκια, και λίγοι θυμούνται πια τα πρωτοσέλιδά σου
μα εγώ σε βλέπω να φεύγεις βιαστική από ραντεβού σε ξενοδοχεία να σταματάς για αναψυκτικά και τσιγάρα κάτω από εκτυφλωτικό ήλιο και να τρέχεις προς τη θάλασσα, ολομελής και αθώα και επιτέλους σκυθρωπή.
No comments:
Post a Comment