και ήρθε μέσα μου ο ήλιος ο αθάνατος ο ελληνικός και κόψανε τα χόρτα στους κήπους που φέτος δεν πότισαν-λόγω κρίσης και χρημάτων- βλέπω ένα φουλάρι με βούλες κίτρινες και σαπούνι λεμόνι. περπατώ περπατώ εις τους δρόμους όταν ο εαυτός μου δεν είναι εδώ-είσαι?
Κίτρινη σαν το χρώμα του φρέσκου βουτύρου και την εφημερίδα που σου κράτησα μα δε διάβασες γιατί έφυγες και εγώ τύλιξα τα λουλούδια στο χαρτί για να στα δώσω μα δεν τα είδες και βήμα βήμα έλεγες πως έρχεσαι μα δεν ερχόσουν
και έρχεται η άνοιξη και λέω δεν είμαι η γυναίκα κανενός τρώω μόνο τις σόλες των παπουτσιών μου και καπνίζω και γύρω μου γύρη να κάνει τα παιδιά να φτερνίζονται-
και κίτρινοι λένε πως είναι οι νεκροί μα εγω βλέπω ζωντανούς παντού-κι αν ακόμα δεν έχουν φύγει μπορεί και να γίνονται γύρη
ίσως μέλισσες με κεντριά που δεν τσιμπάνε πια-ποιος αλήθεια διαχωρίζει νεκρούς και ζωντανούς?
ένα χέρι που δε χαιδεύτηκε, ενα φως του δρόμου που δε δουλεύει μόνο.
Μια κόκκινη remington γραφομηχανή δίπλα στον κάδο με ειρωνεύεται.
Και τα πλήκτρα γράφουν σονάτες-δεν τις γράφω εγώ και θα θελα να μη με νοιάζει,μα πονάνε σαν κομμένα γυαλιά-αυτά που βρίσκεις στο φαγητό σου όταν έχεις εφιάλτες.
No comments:
Post a Comment