δεν σου γράφω κόκκινα απογεύματα

και είναι εκείνες οι στιγμές που δεν μπορείς να ανέβεις τις σκάλες και πιάνεσαι από οποιδήποτε μπράτσο πριν νιώσεις τα γόνατά σου να λυγίζουν,πριν βγάλουν το λευκό τους τα μάτια, πριν πεις ήταν αυτό-αν ήταν κάτι
τότε που οι καλεσμένοι φεύγουν από τα σπίτια και αφήνουν τα τασάκια γεμάτα και τα ποτήρια με μισολιωμένα κοκτέιλ που χύνεις στο νεροχύτη το επόμενο πρωινό κλέβοντας πρωινό αέρα και ατμό-κλέβοντας, σωστά.
Όχι δικαίωμα ή ανάγκη. Κλεψιά, απάτη και καπνός και καθρέφτες.
Έτσι όπως σκύβεις και φαίνονται στο φως τα πεσμένα σου στήθη και η πεσμένη σου αυτοπεποίθηση, όπως σε καίει το σπέρμα ενός εραστή που δεν κατάφερες να αγαπήσεις ακόμα σαν εκδίκηση, το τηλέφωνο που χτυπάει και είναι ακόμα μια έρευνα, ο ταχυδρόμος που φέρνει ένα πακέτο πάλι σε άλλον, το  κραγιόν που πάντα αναβάλλεις να φορέσεις. και φοράς το άλλο, που ξέρεις πως σε χλωμαίνει, για να το βλέπεις και να λες ωραία, τώρα δείχνω ακόμα πιο φρικτή.
και λες εσύ είσαι η πιστή μου,μοναδική, μονάκριβη αγάπη,ροζ,γκρίζα ή κόκκινη.
Πολυταξιδεμένη,τρανή,χιλιοφιλημένη και αφίλητη
εσύ,η τραγουδισμένη και τραγουδιστή,εσύ,μοναξιά μου