δεν θέλω να μοιάζω με τις βροχερές μου μέρες.Τα σύννεφα κατεβαίνουν χαμηλά και αγγίζουν τις κορφές των σπιτιών,περαστικοί με τα σκούρα τους πανωφόρια και τις ομπρέλες τους στο χέρι,η υπομονή ενός χειμώνα που δεν εξαντλείται και δεν κοιμάται τις νύχτες.
κι εσύ? τριγυρνάς σε βαγόνια και υπόγειες διαβάσεις.μπαίνεις σε τρένα και πλοία ξεχνώντας να σβήσεις το τσιγάρο σου.κρύβεις χελιδόνια κάτω από το σακάκι σου.το κασκόλ σου θέλει μαντάρισμα, το παλτό σου ξέβαψε.περιμένεις να βρέξει για να βγεις, ζωντανεύεις, πρασινίζεις, αναπνέεις.στις παρυφές της πόλης, στις γυναίκες στα πεζοδρόμια,φορτωμένες με ψάρια, μυρωδικά και καραμέλες για τα εγγόνια που δεν έχουν.
αγόρασα ένα άρωμα που λέγεται το μαύρο μου γιασεμί.μοιάζει με πετράδι αλλά δεν είναι,είναι απλό γυαλί και δεν σε ξεγελάει.Μια μαύρη σατέν κορδέλα στο λαιμό του μπουκαλιού, ψεύτικη και αυτή.ας είναι. αγόρασα το πιο μικρό μπουκάλι για να χωράει στην τσάντα μου και να ρουφάω όταν με πνίγει ο δρόμος.και είναι μικρό,τοσοδά, σαν την καρδιά μου,σαν τη θλίψη μου.
βγάζει παραισθησιογόνες αναθυμιάσεις στις ράγες των τρένων το μαύρο μου γιασεμί και πλοκάμια.σαν κλαδιά που ζωντανεύουν για να σε πνίξουν όταν δεν κοιτάς,όταν γυρνάς την πλάτη σου στη λύπη μου.
No comments:
Post a Comment