Φρέσκα τριαντάφυλλα σε πλαστικό ποτήρι πάνω στο τραπέζι μου."Η ελευθερία είναι προσωπική μας υπόθεση"-Σταμάτης Κραουνάκης στην Άθενς Βόις,μια πάστα είναι η ζωή και η ΑΕΛ το κερασάκι,αγαπάω το σώμα μου και του φέρομαι όπως του αξίζει,και σήμερα του αξίζει να φάω όσα κομμάτια γλυκού θέλω.
Διαβάζω το Butterfield 8 του John O'Hara,κάνω ευχές στα πεφταστέρια.
Η πελατισσά μου,κα Μ.,την ώρα που έβαζα το πλυντήριο,καθάριζε το δωμάτιο της.
"Γιατί δεν ξεκουράζεστε" της λέω,σε διακοπές είστε."Τίποτα δεν είναι αυτό μου λέει,κι αν έχεις ρούχα για πλύσιμο στο χέρι να στα κάνω εγώ"."θα αστειεύεστε βέβαια"της λέω αυστηρά,για να κρύψω τη συγκίνηση.
Ποιος προσφέρεται έτσι,χωρίς αντάλλαγμα,χωρίς να περιμένει κάτι;
Και οι κομπλεξικοί,οι μίζεροι,εκείνοι που δεν μπορούν να νιώσουν κάτι άλλο εκτός από τον εαυτό τους,ας είναι άξιοι της μοίρας τους,που μυρίζει ναφθαλίνες.
Η ελευθερία είναι προσωπική μας υπόθεση.

Θα αγοράσω κόλλα,μολύβια και τούρτες πικρής σοκολάτας
θα βάλω στα μαλλιά μου πολύχρωμες κορδέλες
μη μου μιλάς πια για γεγονότα σαρκοβόρα
θα ακούσω για άλλη μια φορά τα αρχοντορεμπέτικα
σταματήστε να κοιτάτε με περιέργεια την άδεια ακόμα μήτρα μου
θα κεράσω τους πελάτες μου κρασί σε κρυστάλλινα ποτήρια
φώναξέ με επιτέλους με το όνομά μου
μια μέρα θα πάω στην Αργεντινή
θα μυρίζω το χώμα κάθε φορά που βρέχει
μη μου κόβεις τη ζεστή μου ανάσα
μη με πνίγεις σε στενά ρούχα
θα βρέξω τα μέλη μου σε καταρράκτες
τα μάγουλά μου θα ροδίσουν
την Πέμπτη θα ποτίσω τις ντοματιές
θα λύσω τα μαλλιά μου στο Βοριά και ας μπλεχτούν
φώναξέ με επιτέλους με το όνομά μου.

Αυτούσια συζήτηση με την κυρά Β,μητέρα της φίλης μου Ε,καθώς πήγα να την πάρω από το σπίτι της για περίπατο,και εκείνη ντυνόταν και περίμενα στην αυλή.
"Γιατί δεν βάζεις γάλα στον καφέ σου;"
"Δεν μου αρέσει ο καφές με γάλα"
¨Να μην πίνετε πολλούς καφέδες,κάνουν κακό."
"Ναι,ναι"(Ενεργοποίηση χρυσής λοβοτομής)
"Πόσους πίνεις την ημέρα;"
"Τρεις"
"Απαπα,να μην πίνεις τόσους"
"Πίνω καφέ φίλτρου κυρά Β"
"Ααα,έτσι.Ακούς Νίκο,είναι καλός ο φίλτρος.Το νερό μαζεύει την καφεινη,και ο καφές δεν έχει καφεινη.Άσε που τον έχεις όλη μέρα,τον ζεσταίνεις όποτε θες και πίνεις.¨Έχει στη γειτονιά καφετιέρες με δέκα ευρώ"
"Καλύτερα να πάρετε μια πιο καλή,και να φτιάχνετε εκείνη την ώρα φρέσκο,είναι πιο ωραίος"
"Μπα θα τον πίνω εγώ,τίποτα δεν παθαίνει"
"Ναι,ναι."
Είσοδος της Ε,τραγουδώντας στη διαπασών "θα βρω άλλη γκόμενα" του Λευτέρη Βαζαίου.
Πάει να πιει νερό στην κουζίνα.
Η κυρά Β. συνεχίζει.
"Να ακούτε τους γονείς σας,μόνο το καλό σας θέλουν.Ούτε φίλους ούτε τίποτα.Να παντρευτείτε και να κάνετε παιδια,να μην αντιμιλάτε"
"Δεν ξέρω η κόρη σας τι κάνει,εγώ δεν αντιμιλάω"
"Ναι,καλή είσαι κι εσύ,πότε θα παντρευτείς εσύ;"
Αρχίζουν οι ειδήσεις.Φωνη δυναμωμένη στη διαπασών,ξεχνιέμαι εγώ.
"Άκου Νίκο,λουτρό αίματος πάλι,άκου.Υπάρχουν και χειρότερα από μας.Να λέμε πάλι καλά.
Που πάμε,λεφτά δεν έχουμε,που πάμε".
Έρχεται η Ε,σηκώνομαι.Φεύγουμε.
Η Ε. παντρεύεται σύντομα κάποιον που δεν αγαπάει για να φύγει από το σπίτι-δεν αντέχει λέει-τη γκρίνια και την φλυαρία.
"

τρεις μέρες χωρίς ύπνο,ζαλίζομαι,αν είναι έτσι οι παραισθήσεις έχω το πιο παράξενο σώμα...
τεντωμένα νεύρα,η κάθε ίνα του σώματός μου πάει να σπάσει,το πρόσωπό μου κάτι το ακαθόριστο,όχι στον καθρέφτη,ποτέ στον καθρέφτη.
Άρθρα για το Κάπρι και τα Χάμπτονς.Άρωμα από άγριες λεμονιές.'Εχω ρίζες γερές σαν δέντρο.
Τα πόδια μου έχουν πληγές από το περπάτημα-σε τιμωρώ.Φοράω το αλχημιστικό μου δαχτυλίδι-σε τιμωρώ.Στα μπαρ των παρείσακτων-είμαι όμορφη και σε τιμωρώ.
Μόλις έφτασα σε μια πατρίδα.
Στο αεράκι,στους τσιγγάνους στην αλάνα που μαγειρεύουν την ώρα αυτή,στη γλυκιά μου αυτή ραστώνη...σε τιμωρώ.

Ένα απόγευμα με πολλά τσιγάρα,διαβάζοντας για τη Σαλονίκη,και,χωρίς πολλά λόγια,κυρίες και κύριοι,Ντίνος Χριστιανόπουλος.

Απόγευμα
Ήταν ωραίο εκείνο το απόγευμα με την ατέλειωτη συζήτηση στο πεζοδρόμιο
Τα πουλιά κελαηδούσαν,οι άνθρωποι πέρναγαν,τ΄αυτοκίνητα τρέχανε.
Στο απέναντι παράθυρο το ράδιο έπαιζε ρεμπέτικα
και το κορίτσι του διπλανού μας τραγούδαγε το ντέρτι του.
Φυλλορροούσε η ακακία κι ευώδιαζε το γιασεμί
και μες στην Τάπια τα παιδιά παίζαν κρυφτούλι
και τα κορίτσια γύρναγαν σκοινί-
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από θάνατο,
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από τύψη,
κι εγώ τους αγάπησα πολύ τους ανθρώπους εκείνο το απόγευμα,
δεν ξέρω γιατί,πολύ τους αγάπησα,
σαν ένας μελλοθάνατος.

Φρέσκα βερύκοκα στο μπωλ από μποστάνι ντόπιο,δώρα για την προίκα μου φλιτζανάκια του καφέ πορσελάνινα..φανταζόμουν πως εκτός από τις μανάδες,δεν κάνουν πια δώρα τέτοια,για προίκα δηλαδή..με συγκινεί αυτό,ακόμα.Για το σπίτι σου μου λέει,όταν κάνεις το δικό σου.
Μπορεί και άλλη να μην τα ήθελε,να τα καταχώνιαζε κάπου σ'ένα ντουλάπι ή να τα χρησιμοποιούσε απευθείας.Μπορεί και να μην παντρευτώ δηλαδή,κανείς δεν ξέρει.
Αλήθεια,τι απέγιναν οι προίκες από όλες τις παλιές γεροντοκόρες;Κιτρίνισαν στα μπαούλα;
Δόθηκαν ίσως σε ανιψιές;Χρησιμοποιήθηκαν,αργότερα,με ένα σήκωμα των ώμων;
Χαζεύω ταξιδιωτικούς οδηγούς.Ήρθε και έφυγε η μπλε ώρα.
Στους μπαξέδες και στους ταρσανάδες
ήρθες να μου κόψεις μια ζωή
κι ο Βοριάς που ματώνει στις Κυκλάδες
μ' άλλα λόγια,φτώχεια και κρασί

Σε μια θάλασσα μαλαματένια
στολισμένος μάγκας και νταής
ήρθες τάχα, να μου πεις,κρυφά και μένα
τον καημό της Φραγκοσυριανής


Θα σου στήσω στις γωνιές καρτέρι
ξώβεργα σε αυλές και ανηφοριές
για να μάθεις,αχ βρε μαύρο περιστέρι
να μη δίνεις άλλες συμφορές..

Μερικοί βλέπουν τα νησιά σαν μέρος διακοπών,επίγειο παράδεισο,χαλάρωση.Που νά ήξεραν τι κρύβουν αυτές οι πέτρες και τα ξερόχορτα μέσα τους..τι κουβαλάνε..

Με αφορμή το ποστ του Godot..

Έγραψε για τον Αττίκ-Κλέων Τριανταφύλλου..Εγώ θα γράψω για τη Σοφία Βέμπο.
Σίγουρα οι περισσότεροι της ηλικίας μου ή και οι μικρότεροι,την ξέρουν μόνο από τα τραγούδια εμψύχωσης των Ελλήνων στον πόλεμο του 40.Αλλά ήταν κάτι πολύ περισσότερο.
Γυναικάρα της εποχής,όμορφη και πληθωρική,με φωνή που μάγευε,που μπήκε στο τραγούδι τυχαία και το υπηρέτησε πιστά,ερμηνεύοντας συνθέτες όπως ο Σουγιούλ και ο Λεό Ραπίτης,
τραγούδησε ζωντανά στις τότε επιθεωρήσεις,έγινε διάσημη.Ερμήνευσε την αξέχαστη "ταμπακιέρα"(πάντα όταν έχει τύχει να βρίσκομαι σε κατάσταση ερωτικής απογοήτευσης ή μη ανταπόκρισης και το ακούω,τρέχουν τα δάκρυα ποτάμι)το ¨Χαράμι",το ¨Καινούρια τώρα ζωή¨αμέσως μετά τον πόλεμο,ελπίδα,μια νέα αυγή,ίσως το ποιο αγαπημένο μου,
"Αγκαλιά εγώ κι εσύ,στο αμπαζούρ το θαλασσί,από κάτω
μ΄ένα δυο μαρασκινό,κι ένα τσιγαράκι απλό,μυρωδάτο,
με πινάκλ ή με κουμ καν στο ντιβάνι
θα περάσει η βραδιά,τι θα κάνει"
να με έχει συντροφεύσει πολλές μοναχικές νύχτες,και πόσα,πόσα άλλα..
Πόσο χαίρομαι που θα γίνει αφιέρωμα στη Βέμπο,επιτέλους,στο Ηρώδειο,και ας άργησε τόσο.
Κάτω από την αθηναικό ουρανό,μια έκκληση σε αυτή τη μεγάλη τραγουδίστρια,την ιέρεια,
που θα μυρίζει τσαλακωμένα τεύχη του Θησαυρού,γαζία,καπνό,και μια παλιά αίγλη που όσα χρόνια και να περάσουν,δεν θα σβήσει..
Στις 24 και 25 Ιουνίου...

Μια βόλτα στα βαθιά μαζί σου...ζέστη και υγρασία" εδώ είναι οι ιαματικές πηγές;".Κάθε μέρα η ίδια ερώτηση.
"Ο ποιητής δε χρησιμεύει σε τίποτα,είναι ένα είδος πολυτελείας" μια συνέντευξη του Σαχτούρη στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο.
Το ρολόι σου που σταμάτησε την ώρα εκείνη.
Η παιδική σου κουβέρτα.Το πρώτο κόψιμο στο ξύρισμα.
Τα κέρματα στις τσέπες σου.Το κλάμα που κανείς δεν άκουσε και τα άδεια απογεύματα της Κυριακής.
Τα βιβλία που αγόρασες και δεν κατάφερες να διαβάσεις.

Μην με ξεχνάς.Κι ας ξοδέυτηκες στις αγορές,και ας τρέχεις στα παζάρια...

15 Ιουνίου 1994..

κύριε Μάνο,
σας γνώρισα πολύ μικρή.Νανούρισμα το χάρτινο το φεγγαράκι,με λεν Μαριάνθη και είμαι από τρελή γενιά,δίπλα στην πισίνα του Παλάς,η Νανά Μούσχουρη,Ελλάς η Χώρα των Ονείρων στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου,Σκληρός Απρίλης του 45,σαν προσευχή σε κάτι χωριά της Στερεάς μέσα στη βαρεμάρα μου,θυμάμαι την αξιοπρέπειά σας στα Αυριανικά σχόλια,το χαμόγελο της Τζοκόντας τα βροχερά βράδια στο Νόριτς,την Οδό Ονείρων,τι παέι έφυγε το τραίνο,το πρώτο τραγούδι που έμαθα ολόκληρο,τη μάγκικη λεβεντιά και πίκρα του είμαι αητός χωρίς φτερά,τη Νέα Υόρκη του Reflections,τον πατέρα μου να τραγουδάει και να μου αφιερώνει με πίκρα την Περιμπανού,μια λατέρνα να παίζει φευγαλέα στα όνειρά μου,και ήσασταν εκεί,μου κρατούσατε το χέρι,και ας ήμουν 16 χρονών όταν φύγατε,για το ταξίδι σας στα άστρα που γράφει και στους δίσκους του Σείριου,και μου λείπετε,μου λείπετε πολύ...
Λ.

Άλλη μια μέρα με βοριά,με δουλειά το πρωί και διάβασμα στον καναπέ το βράδυ,εδώ διαβάζεις,ή πίνεις,ή χαρτοπαίζεις,ή έχεις εξωσυζυγικές σχέσεις.
Δεν είμαι παντρεμένη,δεν μου πολυαρέσει η γεύση του αλκοόλ και βαριέμαι αφόρητα τα χαρτιά,άρα διαβάζω,μυθιστορήματα που κυλάνε,περιοδικά με φρου φρου και αρώματα-όταν έχει-και ραδιόφωνο δεν πιάνει,τηλεόραση δυο κανάλια τα οποία βαριέμαι,τα γεγονότα κυλάνε από πάνω μου,γίνομαι αναίσθητη,και να γίνει ο τρίτος παγκόσμιος δεν θα το πάρω χαμπάρι..
Οι μέρες κυλάνε λίγο ίδια η μια με την άλλη,είναι προβλέψιμες,οι άντρες βλέπουν μπάλα,η Ε. έρχεται σπίτι μου το απόγευμα για να δει Βέρα στο Δεξί,οι Αθηναίοι έφυγαν και γύρισαν στις δουλειές τους και το σουπερμάρκετ κλείνει απ' τις δέκα,αν θες φάρμακα,οδηγείς 12 χιλιόμετρα μέχρι το λιμάνι,υπάρχει μια κρεπερί που κάνει μέτριες κρέπες,αλλά εγώ στις κρέπες θέλω φυστικοβούτυρο,άκουσον άκουσον,και μου φτιάχνει η μαμά μου,και τη Νutella σαν σωστή τζάνκι της τη θέλω κατευθείαν από το βαζάκι.
Άσε που ο τύπος που φτιάχνει τις κρέπες έχει στο μπράτσο του ένα τεράστιο τατού χταπόδι,για ποιο λόγο να θέλει κάποιος να χτυπήσει ένα μεγάλο χταπόδι στο μπράτσο του;Μνήσθητί μου Κύριε..
Σήμερα το βράδυ-μια πόλη στη λογοτεχνία,Σμύρνη,επιμέλεια Θωμά Κοροβίνη.
Το απόγευμα,Μαμάδες Βορείων Προαστείων μιας Νάσιουτζικ που αγόρασα για τους πελάτες-βαρετό.Τουλάχιστον.Η ίδια γράφει στο βιβλίο της πως η Τέχνη δεν ανέχεται τη μετριότητα.
Έχεις το γνώθι σαυτόν,κουκλίτσα μου,τουλάχιστον,κάτι είναι και αυτό.
Χτες.Λοστρέ,Λένος Χρηστίδης.Με ενθουσίασε,άργησα να τον ανακαλύψω,έγινε.Σαρκασμός,υποχθόνιο χιούμορ,πίκρα υποχθόνια.Μάλλον ο άνθρωπος αυτός κατέχει τέλεια την τέχνη του αυτοσαρκασμού-ύψιστη τέχνη.Είναι ένας από τους συγγραφείς που θα πινα μαζί του έναν καφέ.Καλά,θα έπινα ευχαρίστως καφέ και με τον Ιωάννου,και άλλους,αλλά δεν ξέρω αν σερβίρουν εσπρέσσο στη μετα θάνατον ζωή,αν υπάρχει,που όπως έλεγε και η γιαγιά μου (αυτή με τον κότσο),κανείς δεν γύρισε για να μας πει τι γίνεται εκεί.
Δεν έχω καταγωγή απ΄τη Σμύρνη-γνήσιο τέκνο δύο ανθρώπων γέννημα θρέμμα της τιμημένης ελληνικής επαρχίας,ομορφόσογα και τα δύο τρομάρα τους.
Αλλά η νονά που ήρθε απ'τη Σμύρνη στα εννιά της είχε πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες από το πως ξαίναμε το μπαμπάκι και πως ήταν τα πανηγύρια,τώρα τρελαίνομαι να τα ακούω,αλλά τότε ήταν απελπιστικά βαρετά,και η νονά μύριζε όμορφα και όχι χώμα,και μου διάβαζε παραμύθια του Άντερσεν,και έλεγε και ιστορίες με το Ναστραδίν Χότζα που δεν πολυκαταλάβαινα αλλά ήταν κάτι άλλο και μύριζαν εξωτικά,σαν να ακούς τραγούδια του Τσιτσάνη με ερμηνεία της Μαρίκας Νίνου.
Κάτι ήθελα να γράψω για τον πόλεμο μεταξύ μπλόγκερς και δημοσιογράφων,αλλά το ξέχασα,θα το σκεφτώ καλύτερα στο ντους απόψε-αλλά η δουλειά μας κορώνα στο κεφάλι μας και αύριο έχω να ψωνίσω Vim -ναι,υπάρχει ακόμα-και σφουγγαρίστρες.

Τα βράδια όταν φυσάει πολύ δυνατά,κοιτάζω τα φώτα των απέναντι σπιτιών-δεν είναι το ίδιο με τις καλοκαιρινές ήρεμες βραδιές που τα μπαρ παίζουν χαρούμενες μουσικές και οι κοπέλες φοράνε όμορφες,εφήμερες πολυεστέρες.Όχι-είναι κάτι άλλο-είναι η αγριάδα μέσα μας,το κτήνος που ξυπνάει-που την τελευταία στιγμή κατευνάζεται από τις ίδιες του τις σάρκες.Φοράω το μαύρο μου σάλι και βγαίνω στο μπαλκόνι-κρυώνω,μπαίνω γρήγορα μέσα,κατεβάζω ύπουλα λίγο ουίσκι από το μπουκάλι,αγγίζω αφηρημένα τα έπιπλα.
Είδα σήμερα το ¨Μότσαρτ" στη ΕΤ1.Συγκινήθηκα στην τελευταία σκηνή,που ο Σαλιέρι,γέρος πια,ευλογεί τους τρελούς,λέει πως είναι ο "προστάτης άγιος τους"...
Έτσι κι αλλιώς,υπάρχουν πιο πολλές,αμέτρητες μετριότητες,ελάχιστα ταλέντα,όχι μόνο στην τέχνη,γενικά,παντού.
Ακούω τη μουσική των τίτλων.Με κλειστά μάτια,οι τίτλοι του τέλους,του οποιουδήποτε τέλος.
Τη μετριότητα κανείς δεν τη χωνεύει-όπως ακριβώς κανείς δε χωνεύει τη μεσαία τάξη.Γιατί όλοι αντιπαθούμε-κατά βάθος-αυτό που είμαστε,αν καταφέρουμε να γίνουμε δυνατοί το χλευάζουμε,αλλιώς μας τρώει...

Έχω πυρετό...και μια σύνδεση που μόλις φτιάχτηκε-είχε χαλάσει για κάποιες μέρες...η πρώτη μέρα που κάπως ξάνοιξε ο καιρός-τα βράδια έκανε κρύο-και έτρωγα σπιτικά μπισκότα με αμύγδαλα και έπινα τεράστιες ποσότητες χημικού,φτηνού,στιγμιαίου καφέ χωρίς ζάχαρη.
Ακούω Τσιτσάνη-θυμάμαι τη φίλη μου την Κ.που μου έλεγε πως μοιάζω σαν να βγήκα από πίνακα του Τζακ Βετριάνο και τραγουδούσε-το σ'αγαπώ γιατί είσαι ωραία χωρίς να έχει ιδέα τι τραγουδάει.
Βλέπω τις κοπέλες που ήρθαν για Σαββατοκύριακο με το γκλίττερ να μην έχει φύγει ακόμα από τα μάτια τους από το προηγούμενο βράδυ-στενάζω από τις λαβωματιές και τις δικές σου μαχαιριές,θα πάω εκεί στυν Αραπιά που μ'έχουνε μιλήσει για μια μεγάλη μάγισσα τα μάγια να μου σβήσει,πάλιωσε το σακάκι μου,και καημό έχω μεγάλο,δεν μπορώ να πάρω άλλο...

Προχτές ήμουν στο Galaxy στο Χίλτον με μια φίλη.Περίμενα κάτι σε μπαρ ξενοδοχείου-rat pack και άρωμα ανδρικό Creed,φιλικοί και υπομονετικοί μπάρμεν που σκουπίζουν προσεκτικά τα ποτήρια...Μπα.Καμία σχέση.Μουσική να παίζει δυνατά,κόσμος επιεικώς ηλίθιος.
Το πρωί έφυγα για το νησί.Μαζί μας κάθισε-τυχαία-με τη σύζυγό του,ίσως ο σπουδαιότερος παίχτης μπουζουκιού στην Ελλάδα .Μας μιλάει για την ηχογράφηση του "Σκληρού Απρίλη του'45",που ρώτησε το Χατζιδάκη "τι να παίξω κύριε Μάνο" και του απάντησε "ότι θες" και τα 'χασε,για την κατάσταση της μουσικής σήμερα,με ρωτάει-σαν κουίζ-για τη διάλεξη στο Θέατρο Τέχνης το 49,θαυμάζει όταν του λέεω για τη συλλογή δίσκων μου και τις ηχογραφήσεις αρχείων που έχω.
Τι διαφορά-από τους ηλίθιους του Γκάλαξυ το προηγούμενο βράδυ..Και καταλήγω στη σκέψη μου-οι σπουδαιότεροι άνθρωποι είναι απλοί.Ο Χατζιδάκης ποτέ δεν έλεγε" εγώ έκανα αυτό,έκανα το άλλο".Ο Έλύτης που γνώρισα ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος που μιλούσε λίγο.
Και ίσως αυτό λείπει από τη σημερινή μας κοινωνία.Η σεμνότητα.
Ένα μωράκι-ίσως λιγότερο από σαράντα ημερών,θήλαζε χτες στο καράβι,πανέμορφο μέσα στην αγνότητά του,ήσυχο και ανίδεο-από τον κόσμο που μόλις έφτασε,με φόρα,κλαίγοντας γοερά,ζητώντας τώρα μόνο ζεστό γάλα και στοργή.
Ο θηλασμός-η πιο όμορφη ίσως εικόνα που υπάρχει.Γιατί η ομορφιά καμιά φορά πονάει-πονάει τόσο πολύ...

Υπάρχει μια φωτογραφία μου γύρω στα 2 ή 3.Φοράω ένα φόρεμα βαμβακερό καρώ γαλάζιο με κίτρινα παπάκια επάνω,έχω στο χέρι το μπιμπερό,και το μικρό νύχι του ενός χεριού μου είναι βαμμένο κόκκινο.
Είχα και μια παιδική ομπρέλα όλη διάφανο πλαστικό με παπάκια γύρω γύρω,αλλά έσπασε.
Και μια πάνινη κούκλα Σνούπυ,κάπου χάθηκε ή πετάχτηκε και εκείνη.Που πάνε όλα τα χαμένα παιχνίδια μας;Στον Παράδεισο όλων των παιχνιδιών που παίζουν τα νεκρά παιδάκια;
Αγόρασα εισητήριο για τον Κέηβ.Και ένα μπουκάλι ροδόνερο.Ψάχνω πλανήτες(ή πλάνητες),τους φαντάζομαι με χρώμα ροζ σαμπάνιας και παλίρροιες και άμπωτες,και λουλούδια παράξενα.

Πλησιάζει Πανσέληνος και το νιώθω,παντρεύω κέδρο και κόλιαντρο στα χέρια μου και ψάχνω,κι ας είναι μέρα, τον ουρανό...

Ξέρει ποιος...

Άκουγα,εσένα άκουγα
κάτι σαν αντίο ή παράκουγα
ύστερα είπες κι άλλα,αλλά δεν άκουγα
μοναχά θυμάμαι καθαρά μια ροζ γραβάτα

Άνοιξα την πόρτα,χάραζε
τι να βρω να πω να σε συντάραζε
Είχα πάει μ' άλλον μια φορά παλιά
μα ούτε που ρώταγες ποτέ που πήγαινα

Ροζ γραβάτα φόραγες
τότε που με χώραγες
αγκαλιά μου και λαχτάρα
ίδια πίναμε τσιγάρα.
Ροζ γραβάτα κι έλιωνα
με φιλί θα τέλειωνα
την κουβέντα μας για πάντα
με φιλί θα τα βαφα όλα ροζ

Άλλαζε,αιώνας άλλαζε
μέσα μου βραχνό σκυλί που αλάλαζε
Οσα φέρνει ο χρόνος τα παράλλαζε
πάντα η καρδιά πατώντας σταθερά μου λεγε-αγάπα

Άνοιξα την πόρτα κι έφυγα
ύστερα από χρόνια λέω πως ξέφυγα
Λόγια που πληγώναν δεν πονάνε πια
ήταν απάτη η ομορφιά που κάποτε πλήγωνα.

Στίχοι,ερμηνεία,Σταμάτης Κραουνάκης

Έπεσα κι εγώ θύμα bullying (κακοποίησης),στο σχολείο,όχι στο δημοτικό,αργότερα.Ευτυχώς,μάλλον,μόνο φραστικής.Προσβολές και λόγια που μάτωναν βέβαια,αλλά όχι σωματικής.Υπήρχαν και άλλοι βέβαια...Δεν ξέρω αν ήμουν διαφορετική,ίσως σωματικά,γυαλιά φορούσα,φορούσα και αποφόρια -βέβαια γινόταν τότε,από αδέρφια και ξαδέρφια,αλλά τότε γινόταν,όχι ίσως σε σχολείο Βορείων Προαστείων που ήταν πασαρέλα και αλήθεια,πολλές φορές είχα ευχηθεί να φορούσαμε στολή όπως στην Αγγλία,και ακόμα δεν είμαι καθόλου εναντίον,πολλά παιδιά είχαν υποστεί δούλεμα επειδή δε φορούσαν μάρκες,δεν ήμουν μόνο εγώ.
Ήμουν ψηλή,άχαρη και με ακμή.Αλλά είχα και μποέμικες τάσεις,φορούσα δαχτυλίδια στον αντίχειρα-τώρα είναι μόδα-τότε ήταν φοβερό δούλεμα,ήταν κάτι το πολύ παράδοξο.Φούστες με λουλούδια το καλοκαίρι και πέδιλα-ζεσταινόμουν,αλλά ήταν κάτι το φοβερό τότε.
Έτρωγα συνέχεια σοκολάτες-δεν πάχαινα,άρα ήμουν ανορεξική,ή βουλιμική,το να μην παχαίνεις εύκολα δεν υπήρχε.
Δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή μαθήτρια,μέτρια,δεν έκανα φασαρία,δεν ήμουν σεβαστή όπως οι σκληροί,δεν ήμουν σεβαστή όπως οι πολύ καλοί μαθητές.
Έσφιγγα τα δόντια όταν με ακολουθουσαν στο σπίτι βρίζοντάς με.Περίμενα απλά να τελειώσει το μαρτύριο και να πάω αλλού,πανεπιστήμιο,δουλειά,όπου θα άρχιζε η πραγματική ζωή μου.
ηθελα να αμυνθώ-δεν το έκανα.Οι καθηγητές το ηξεραν αλλά έκαναν ότι δεν έβλεπαν.Δεν άφησα τους γονείς μου να μιλήσουν-ήμουν 16 ή 17,θα το αντιμετώπιζα μόνη.
Βέβαια,στο σπίτι έκλαιγα που δε με καλούσαν πουθενά και καθόμουν μόνη στο θρανίο,ναι;
Δεν έδειξα βέβαια ποτέ,τίποτα.
Με ακολουθούν οι λέξεις και οι προσβολές ακόμα-10 ακριβώς χρόνια μετά την αποφοίτηση φέτος-ένας αναστεναγμός ανακούφισης.
Φίλη της οικογένειας-υπαρξίστρια,(μου έμαθε το Χριστιανόπουλο,τον Αναγνωστάκη,το Σαρτρ,τον Γιουτζήν ο Νηλ,τον Ορφέα στον Άδη του Ουίλιαμς,στα 15 μου όλα αυτά!)μου εξήγησε πως τα μαύρα ψάρια στο ενυδρείο πάντα επιτίθονται μόνο στο πολύχρωμο-εξήγησε πως είναι καθαρή ζήλεια.Ο πατέρας μου (κι εκείνος θύμα φραστικής κακοποίησης μικρός)μου είπε ακριβώς τα ίδια,και μου είπε πως εκείνοι που στο σχολείο είναι θύματα ξεχωρίζουν στην αληθινή ζωή-τους άλλους τους τρώει η μαρμάγκα.Ίσως και να μου έδωσε κουράγιο.
Τη βλέπω ακόμα εκείνη την κοπέλα των 16 χρονών.Τη συμπαθώ.Θα της έλεγα πως όλα θα πάνε καλά-μη στενοχωριέσαι.
Βοήθησα έναν από αυτούς στις εξετάσεις των Νέων Ελληνικών θυμάμαι-του εξήγησα τι σημαίνει δημαγωγός.Το θυμάμαι.Συγχώρεση.
Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως εριμμένοι.Είμαι σε μια παράξενη κατάσταση..Κυριακή πρωί πλένοντας ρούχα,ακούγοντας τον Κοκαινοπότη από τη Χαρούλα...
Δεν ξέρω τι να σκεφτώ για τον Άλεξ-ξέρω πως θα ανάψω ένα κεράκι όταν πάω στην Κύθνο-στον Αη Γιώργη πάνω από το σπίτι μου.
Καλό ταξίδι άγγελέ...

Τόσο πολύ καμιά φορά πονάει ο ήλιος τα μάτια...
Χτες με τη Γ. τη Θ. και την Α.,σε ένα παγαζί σε μια πλατεία..έχει σημασία ποια;Καμιά φορά όλες οι πλατείες είναι ίδιες,και όσο περνάει ο καιρός και οι άνθρωποι..
Η Θ.φοράει ένα λευκό φόρεμα με μια πράσινη μπλούζα από πάνω,και βραχιόλια σαν καραμέλες..γελάει διαρκώς με τη Γ. που με λέει "ταγάρι" γιατί θέλω να πάω στο Μάλαμα την Πέμπτη,η Α.είναι κουρασμένη,έλλειψη σιδήρου.Νιώθω άσχετη στην πλατεία με κόκκινο πουά φόρεμα και ψηλά τακούνια.Έρχεται ο αδερφός της Γ.κατευθείαν από αεροδρόμιο-μιλάνε για χιπ χοπ μουσική,τους λέω πως αυτά που μου αρέσουν εμένα από μαύρη μουσική είναι τα παλιά της Μοτάουν και ο Νατ Κινγκ Κόουλ και με κοιτάνε.Καλά-δεν ξέρετε το Νατ Κινγκ Κόουλ;(Εγώ και κάτι άλλοι εξηντάρηδες τον ακούμε πια).Η συζήτηση πάει στις ταινίες,μιλάω για τον Παζολίνι και το Φελλίνι,μου λέει ο Ν.πως ο Παζολίνι είναι αρρωστημένος-μάλλον-αλλά μ'αρέσει,πολύ.Και το 120 μέρες στα Σόδομα μάλλον είναι παράξενο,αλλά τι περίμενες,σε βιβλίο του Ντε Σαντ βασίζεται..Μιλάμε για το Κουρδιστό Πορτοκάλι και τον Κιούμπρικ,εγώ αυτό θεωρώ αρρωστημένο,αρνούμαι να δω την ταινία,εδώ δεν άντεξα να διαβάσω το βιβλίο..Μου λέει πως κατεβάζει ταινίες από το ιντερνετ πλέον-δεν πάει σινεμά.
Καλά,μα η ταινία είναι αίσθηση-να κόβεις εισητήριο,να κάνεις τσιγάρο στο διάλειμμα,να βλέπεις την οθόνη...μάλλον είμαι παρωχημένη;Εδώ αρνούμαι να πάω στο μούλτιπλεξ.
Δε βαριέσαι,υπάρχουν και άλλοι σαν κι εμένα-μεγάλωσα σε σπίτι χωρίς βίντεο,ο πατέρας μου έλεγε,αν θες να δεις ταινίες να πας σινεμά.
Πρωί.Ωραία είναι να μιλάς για σινεμά.Με την ατέλειωτη εκδρομή του Γκαιφύλλια να παίζει.
Με ένα δωμάτιο χάος.Με ρούχα βουνό για σίδερο.
Πάντως,εμένα ο Παζολίνι θα συνεχίσει να μου αρέσει!

τηλεοπτικό προγραμμα

Πέμπτη,12 Μαρτίου
ΕΡΤ
2.οο κάθε μεσημέρι(1ο μέρος)
2.30 Ειδήσεις
2.45 Κάθε μεσημέρι (2ο μέρος)

Βραδινό Πρόγραμμα
6.30 Ελληνικά Παραμύθια
7.00 Ειδήσεις
7.15 Περιοχές της Ευρώπης-Ντοκυμανταίρ
7.45 Λούνα Παρκ
9.00Ειδήσεις
9.30 Το πορτραίτο της Πέμπτης
10.3ο Μουσική βραδιά
12.οο Ειδήσεις

ΥΕΝΕΔ
1.30 Τηλεμυθιστόρημα
2.00 Τηλεφημερίς
2.15 Ελληνική συνέχεια
Βραδινό πρόγραμμα
5.30 Καλησπέρα Παιδιά
6.00 Τηλεφημερίς
6.15 Τουριστική Ελλάς
6.30Οι ρίζες της φυλής μας
7.00 το μικρό σπίτι στο λιβάδι
8.00 Ο βασιλιάς και τ' άγαλμα
8.45 Με τον παλμό της Βορείο Ελλάδας
9.00 Από τον παππού στον εγγονό
9.30Τηλεφημερίς
10.00 Από την κωμωδία στο δράμα
11.00Χάρρυ-Ο
12.00 Τηλεφημερίς

Επίσης-
'Αζαξ -το πρώτο συμπυκνωμένο απορρυπαντικό για πλυσιμο στο χέρι
Εχει όλη τη δύναμη του απορρυπαντικού συμπυκνωμένη σε πλάκα-Γιατί είναι σε πλάκα,τρίβετε πιο εύκολα τα λερωμένα σημεία των ρούχων-Είναι και πιο οικονομικό από τα απορρυπαντικά σε σκόνη.Χρησιμοποιείτε πάντα όσο χρειάζεται-ποτέ παραπάνω

Πλένει τέλεια,γρήγορα,οικο νομικά.

"Η ¨Αννα Βίσση μαθαίνει οδήγησι κι ονειρεύεται να αποκτήσει ένα αεροδυναμικό αυτοκίνητο γιατί αγαπάει τον ίλιγγο.Το ονειρεύεται,αλλά οι γονείς της δεν έχουν καμιά πρόθεσι να της επιτρέψουν να το αποκτήση.Κι αυτό,γιατί τρέμουν για τη ζωή της.Η Αννα Βίσση,ορκίζεται,ότι δεν θα τρέχει,αλλά δεν την πιστεύει κανείς.Είναι παιδί,βλέπετε ακόμα,και οι ενθουσιασμοί της πολλοί.Η Άννα,αυτόν τον καιρό,γυρίζει έναν μεγάλο δίσκο με μουσική Σπανού."
Περιοδικό Ρομάντζο,Μάρτιος 1976.