Έπεσα κι εγώ θύμα bullying (κακοποίησης),στο σχολείο,όχι στο δημοτικό,αργότερα.Ευτυχώς,μάλλον,μόνο φραστικής.Προσβολές και λόγια που μάτωναν βέβαια,αλλά όχι σωματικής.Υπήρχαν και άλλοι βέβαια...Δεν ξέρω αν ήμουν διαφορετική,ίσως σωματικά,γυαλιά φορούσα,φορούσα και αποφόρια -βέβαια γινόταν τότε,από αδέρφια και ξαδέρφια,αλλά τότε γινόταν,όχι ίσως σε σχολείο Βορείων Προαστείων που ήταν πασαρέλα και αλήθεια,πολλές φορές είχα ευχηθεί να φορούσαμε στολή όπως στην Αγγλία,και ακόμα δεν είμαι καθόλου εναντίον,πολλά παιδιά είχαν υποστεί δούλεμα επειδή δε φορούσαν μάρκες,δεν ήμουν μόνο εγώ.
Ήμουν ψηλή,άχαρη και με ακμή.Αλλά είχα και μποέμικες τάσεις,φορούσα δαχτυλίδια στον αντίχειρα-τώρα είναι μόδα-τότε ήταν φοβερό δούλεμα,ήταν κάτι το πολύ παράδοξο.Φούστες με λουλούδια το καλοκαίρι και πέδιλα-ζεσταινόμουν,αλλά ήταν κάτι το φοβερό τότε.
Έτρωγα συνέχεια σοκολάτες-δεν πάχαινα,άρα ήμουν ανορεξική,ή βουλιμική,το να μην παχαίνεις εύκολα δεν υπήρχε.
Δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή μαθήτρια,μέτρια,δεν έκανα φασαρία,δεν ήμουν σεβαστή όπως οι σκληροί,δεν ήμουν σεβαστή όπως οι πολύ καλοί μαθητές.
Έσφιγγα τα δόντια όταν με ακολουθουσαν στο σπίτι βρίζοντάς με.Περίμενα απλά να τελειώσει το μαρτύριο και να πάω αλλού,πανεπιστήμιο,δουλειά,όπου θα άρχιζε η πραγματική ζωή μου.
ηθελα να αμυνθώ-δεν το έκανα.Οι καθηγητές το ηξεραν αλλά έκαναν ότι δεν έβλεπαν.Δεν άφησα τους γονείς μου να μιλήσουν-ήμουν 16 ή 17,θα το αντιμετώπιζα μόνη.
Βέβαια,στο σπίτι έκλαιγα που δε με καλούσαν πουθενά και καθόμουν μόνη στο θρανίο,ναι;
Δεν έδειξα βέβαια ποτέ,τίποτα.
Με ακολουθούν οι λέξεις και οι προσβολές ακόμα-10 ακριβώς χρόνια μετά την αποφοίτηση φέτος-ένας αναστεναγμός ανακούφισης.
Φίλη της οικογένειας-υπαρξίστρια,(μου έμαθε το Χριστιανόπουλο,τον Αναγνωστάκη,το Σαρτρ,τον Γιουτζήν ο Νηλ,τον Ορφέα στον Άδη του Ουίλιαμς,στα 15 μου όλα αυτά!)μου εξήγησε πως τα μαύρα ψάρια στο ενυδρείο πάντα επιτίθονται μόνο στο πολύχρωμο-εξήγησε πως είναι καθαρή ζήλεια.Ο πατέρας μου (κι εκείνος θύμα φραστικής κακοποίησης μικρός)μου είπε ακριβώς τα ίδια,και μου είπε πως εκείνοι που στο σχολείο είναι θύματα ξεχωρίζουν στην αληθινή ζωή-τους άλλους τους τρώει η μαρμάγκα.Ίσως και να μου έδωσε κουράγιο.
Τη βλέπω ακόμα εκείνη την κοπέλα των 16 χρονών.Τη συμπαθώ.Θα της έλεγα πως όλα θα πάνε καλά-μη στενοχωριέσαι.
Βοήθησα έναν από αυτούς στις εξετάσεις των Νέων Ελληνικών θυμάμαι-του εξήγησα τι σημαίνει δημαγωγός.Το θυμάμαι.Συγχώρεση.
Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως εριμμένοι.Είμαι σε μια παράξενη κατάσταση..Κυριακή πρωί πλένοντας ρούχα,ακούγοντας τον Κοκαινοπότη από τη Χαρούλα...
Δεν ξέρω τι να σκεφτώ για τον Άλεξ-ξέρω πως θα ανάψω ένα κεράκι όταν πάω στην Κύθνο-στον Αη Γιώργη πάνω από το σπίτι μου.
Καλό ταξίδι άγγελέ...