κύριε Μάνο,
σας γνώρισα πολύ μικρή.Νανούρισμα το χάρτινο το φεγγαράκι,με λεν Μαριάνθη και είμαι από τρελή γενιά,δίπλα στην πισίνα του Παλάς,η Νανά Μούσχουρη,Ελλάς η Χώρα των Ονείρων στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου,Σκληρός Απρίλης του 45,σαν προσευχή σε κάτι χωριά της Στερεάς μέσα στη βαρεμάρα μου,θυμάμαι την αξιοπρέπειά σας στα Αυριανικά σχόλια,το χαμόγελο της Τζοκόντας τα βροχερά βράδια στο Νόριτς,την Οδό Ονείρων,τι παέι έφυγε το τραίνο,το πρώτο τραγούδι που έμαθα ολόκληρο,τη μάγκικη λεβεντιά και πίκρα του είμαι αητός χωρίς φτερά,τη Νέα Υόρκη του Reflections,τον πατέρα μου να τραγουδάει και να μου αφιερώνει με πίκρα την Περιμπανού,μια λατέρνα να παίζει φευγαλέα στα όνειρά μου,και ήσασταν εκεί,μου κρατούσατε το χέρι,και ας ήμουν 16 χρονών όταν φύγατε,για το ταξίδι σας στα άστρα που γράφει και στους δίσκους του Σείριου,και μου λείπετε,μου λείπετε πολύ...
Λ.
No comments:
Post a Comment