Προχτές ήμουν στο Galaxy στο Χίλτον με μια φίλη.Περίμενα κάτι σε μπαρ ξενοδοχείου-rat pack και άρωμα ανδρικό Creed,φιλικοί και υπομονετικοί μπάρμεν που σκουπίζουν προσεκτικά τα ποτήρια...Μπα.Καμία σχέση.Μουσική να παίζει δυνατά,κόσμος επιεικώς ηλίθιος.
Το πρωί έφυγα για το νησί.Μαζί μας κάθισε-τυχαία-με τη σύζυγό του,ίσως ο σπουδαιότερος παίχτης μπουζουκιού στην Ελλάδα .Μας μιλάει για την ηχογράφηση του "Σκληρού Απρίλη του'45",που ρώτησε το Χατζιδάκη "τι να παίξω κύριε Μάνο" και του απάντησε "ότι θες" και τα 'χασε,για την κατάσταση της μουσικής σήμερα,με ρωτάει-σαν κουίζ-για τη διάλεξη στο Θέατρο Τέχνης το 49,θαυμάζει όταν του λέεω για τη συλλογή δίσκων μου και τις ηχογραφήσεις αρχείων που έχω.
Τι διαφορά-από τους ηλίθιους του Γκάλαξυ το προηγούμενο βράδυ..Και καταλήγω στη σκέψη μου-οι σπουδαιότεροι άνθρωποι είναι απλοί.Ο Χατζιδάκης ποτέ δεν έλεγε" εγώ έκανα αυτό,έκανα το άλλο".Ο Έλύτης που γνώρισα ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος που μιλούσε λίγο.
Και ίσως αυτό λείπει από τη σημερινή μας κοινωνία.Η σεμνότητα.
Ένα μωράκι-ίσως λιγότερο από σαράντα ημερών,θήλαζε χτες στο καράβι,πανέμορφο μέσα στην αγνότητά του,ήσυχο και ανίδεο-από τον κόσμο που μόλις έφτασε,με φόρα,κλαίγοντας γοερά,ζητώντας τώρα μόνο ζεστό γάλα και στοργή.
Ο θηλασμός-η πιο όμορφη ίσως εικόνα που υπάρχει.Γιατί η ομορφιά καμιά φορά πονάει-πονάει τόσο πολύ...