Τόσο πολύ καμιά φορά πονάει ο ήλιος τα μάτια...
Χτες με τη Γ. τη Θ. και την Α.,σε ένα παγαζί σε μια πλατεία..έχει σημασία ποια;Καμιά φορά όλες οι πλατείες είναι ίδιες,και όσο περνάει ο καιρός και οι άνθρωποι..
Η Θ.φοράει ένα λευκό φόρεμα με μια πράσινη μπλούζα από πάνω,και βραχιόλια σαν καραμέλες..γελάει διαρκώς με τη Γ. που με λέει "ταγάρι" γιατί θέλω να πάω στο Μάλαμα την Πέμπτη,η Α.είναι κουρασμένη,έλλειψη σιδήρου.Νιώθω άσχετη στην πλατεία με κόκκινο πουά φόρεμα και ψηλά τακούνια.Έρχεται ο αδερφός της Γ.κατευθείαν από αεροδρόμιο-μιλάνε για χιπ χοπ μουσική,τους λέω πως αυτά που μου αρέσουν εμένα από μαύρη μουσική είναι τα παλιά της Μοτάουν και ο Νατ Κινγκ Κόουλ και με κοιτάνε.Καλά-δεν ξέρετε το Νατ Κινγκ Κόουλ;(Εγώ και κάτι άλλοι εξηντάρηδες τον ακούμε πια).Η συζήτηση πάει στις ταινίες,μιλάω για τον Παζολίνι και το Φελλίνι,μου λέει ο Ν.πως ο Παζολίνι είναι αρρωστημένος-μάλλον-αλλά μ'αρέσει,πολύ.Και το 120 μέρες στα Σόδομα μάλλον είναι παράξενο,αλλά τι περίμενες,σε βιβλίο του Ντε Σαντ βασίζεται..Μιλάμε για το Κουρδιστό Πορτοκάλι και τον Κιούμπρικ,εγώ αυτό θεωρώ αρρωστημένο,αρνούμαι να δω την ταινία,εδώ δεν άντεξα να διαβάσω το βιβλίο..Μου λέει πως κατεβάζει ταινίες από το ιντερνετ πλέον-δεν πάει σινεμά.
Καλά,μα η ταινία είναι αίσθηση-να κόβεις εισητήριο,να κάνεις τσιγάρο στο διάλειμμα,να βλέπεις την οθόνη...μάλλον είμαι παρωχημένη;Εδώ αρνούμαι να πάω στο μούλτιπλεξ.
Δε βαριέσαι,υπάρχουν και άλλοι σαν κι εμένα-μεγάλωσα σε σπίτι χωρίς βίντεο,ο πατέρας μου έλεγε,αν θες να δεις ταινίες να πας σινεμά.
Πρωί.Ωραία είναι να μιλάς για σινεμά.Με την ατέλειωτη εκδρομή του Γκαιφύλλια να παίζει.
Με ένα δωμάτιο χάος.Με ρούχα βουνό για σίδερο.
Πάντως,εμένα ο Παζολίνι θα συνεχίσει να μου αρέσει!