Ξέρει ποιος...

Άκουγα,εσένα άκουγα
κάτι σαν αντίο ή παράκουγα
ύστερα είπες κι άλλα,αλλά δεν άκουγα
μοναχά θυμάμαι καθαρά μια ροζ γραβάτα

Άνοιξα την πόρτα,χάραζε
τι να βρω να πω να σε συντάραζε
Είχα πάει μ' άλλον μια φορά παλιά
μα ούτε που ρώταγες ποτέ που πήγαινα

Ροζ γραβάτα φόραγες
τότε που με χώραγες
αγκαλιά μου και λαχτάρα
ίδια πίναμε τσιγάρα.
Ροζ γραβάτα κι έλιωνα
με φιλί θα τέλειωνα
την κουβέντα μας για πάντα
με φιλί θα τα βαφα όλα ροζ

Άλλαζε,αιώνας άλλαζε
μέσα μου βραχνό σκυλί που αλάλαζε
Οσα φέρνει ο χρόνος τα παράλλαζε
πάντα η καρδιά πατώντας σταθερά μου λεγε-αγάπα

Άνοιξα την πόρτα κι έφυγα
ύστερα από χρόνια λέω πως ξέφυγα
Λόγια που πληγώναν δεν πονάνε πια
ήταν απάτη η ομορφιά που κάποτε πλήγωνα.

Στίχοι,ερμηνεία,Σταμάτης Κραουνάκης