Τα βράδια όταν φυσάει πολύ δυνατά,κοιτάζω τα φώτα των απέναντι σπιτιών-δεν είναι το ίδιο με τις καλοκαιρινές ήρεμες βραδιές που τα μπαρ παίζουν χαρούμενες μουσικές και οι κοπέλες φοράνε όμορφες,εφήμερες πολυεστέρες.Όχι-είναι κάτι άλλο-είναι η αγριάδα μέσα μας,το κτήνος που ξυπνάει-που την τελευταία στιγμή κατευνάζεται από τις ίδιες του τις σάρκες.Φοράω το μαύρο μου σάλι και βγαίνω στο μπαλκόνι-κρυώνω,μπαίνω γρήγορα μέσα,κατεβάζω ύπουλα λίγο ουίσκι από το μπουκάλι,αγγίζω αφηρημένα τα έπιπλα.
Είδα σήμερα το ¨Μότσαρτ" στη ΕΤ1.Συγκινήθηκα στην τελευταία σκηνή,που ο Σαλιέρι,γέρος πια,ευλογεί τους τρελούς,λέει πως είναι ο "προστάτης άγιος τους"...
Έτσι κι αλλιώς,υπάρχουν πιο πολλές,αμέτρητες μετριότητες,ελάχιστα ταλέντα,όχι μόνο στην τέχνη,γενικά,παντού.
Ακούω τη μουσική των τίτλων.Με κλειστά μάτια,οι τίτλοι του τέλους,του οποιουδήποτε τέλος.
Τη μετριότητα κανείς δεν τη χωνεύει-όπως ακριβώς κανείς δε χωνεύει τη μεσαία τάξη.Γιατί όλοι αντιπαθούμε-κατά βάθος-αυτό που είμαστε,αν καταφέρουμε να γίνουμε δυνατοί το χλευάζουμε,αλλιώς μας τρώει...