Τα τραγούδια της Χαρούλας.Στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου,τότε,σε ένα φιατάκι,μπλε.
"Μπαμπά,ζαλίζομαι".Τι με ζάλιζε;Οι στροφές ή τα λόγια,"Σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή,κι εγώ που σ' έχασα και όλα στα χω δώσει,με κάτι ρέστους θα τη βγάλω ως την αυγή,γιατί μόνο αυτός που έχασε τα πάντα στη ζωή μπορεί να νιώσει";
Κάθε μέρα βλέπω το "Περί ανέμων και υδάτων" στην τηελόραση.Και η ζωή δεν είναι παραμύθι,αλλά μερικές στιγμές της μπορούμε να τις κάνουμε.΄Εστω με ένα ραγισμένο σερβίτσιο,κίτρινο σαν ηλιοτρόπιο.
Όταν βλέπω τη σειρά αυτή,θέλω να καθαρίσω το σπίτι μου.Παρέα με τις γειτόνισσες,να αερίσουμε τις κάμαρες να μπει το φρέσκο βοριαδάκι,να γυαλίσουμε ασημικά,να πλύνουμε κουρτίνες.
Αλλά η ζωή δεν είναι σειρά.Ειδικά στην επαρχία,που οι γείτονες σε κοιτάνε με μισό μάτι και αρχίζουν τα ψιθυρίσματα και τα σπίτια τους ζέχνουν λίπος.Που εξετάζουν την κάθε ίντσα του σώματός σου να δουν αν πάχυνες.
Κοιτάζω την τουαλέτα και τον καθρέφτη που ντύνομαι κάθε πρωί στην κάμαρά μου.
Ψεύτικα κοσμήματα,δώρα από πελάτες,ένα μπουκάλι άδειο κολώνιας,ροδάκινο από το Body Shop (βέβαια) που μου έκαναν δώρο στα 17,το μόνο ενθύμιο από εκείνον τον εφηβικό έρωτα.
Ακόμα μυρίζει.Κοκκαλάκια για τα μαλλιά.Λευκά βότσαλα.Καθρέφτης στολισμένος με κάρτες γύρω γύρω,ένας φούρνος στο Μπρούκλυν,5 σεντς το καρβέλι,βενζινάδικο στον αμερικάνικο νότο,τρεις μαυροντυμένες κοπέλες σε ένα δάσος,περιτριγυρισμένες από την ομίχλη.
Κατά τα άλλα, έχει απαγορευτικό και νοσταλγώ κάτι ξεχασμένες κουβέντες και ψίθυρους.