Κάθε βράδυ βλέπω στον ύπνο μου τον κάμπο.Το Θεσσαλικό.Και δεν έχει σχέση ο Θανάσης που μου κάνει παρέα.Βλέπω τον γκρίζο Πηνειό-ενώ δεν είναι γκρίζος-μάλλον,έχω καιρό να τον δω.Διαβάζω ερμηνείες από Φρόυντ και Γιουνγκ.Δεν έχουν σχέση με τα όνειρά μου.Τι ξέρουν τελικά οι επιστήμονες;Την τύφλα τους.Πολύ απλά.Γράφουν για τον γυναικείο οργασμό και τον Ηράκλειτο-παπαριές.
Να φύγω θέλω.Όχι για το Θεσσαλικό κάμπο,γόνιμο ή ξεραμένο αυτή την εποχή,με την υγρασία και τη ζέστη να σε γραπώνουν ύπουλα με τα δάχτυλά τους για να σου δώσουν το τελευταίο φιλί,σαν τους Dementors στο Χάρρυ Πόττερ.
Και το Αιγαίο με διώχνει φέτος-σαν να μου λέει ψάξε για κάτι άλλο.Είναι το καλύτερο μέρος για αυτή την εποχή βέβαια-απερίγραπτη ομορφιά.Ας μην είμαι τόσο γκρινιάρα.Μου προσφέρεται απλόχερα τόση ομορφιά-το δέρμα μου λάμπει,έχω μια παράξενη ελευθερία-μέχρι που βγαίνω έξω με τα γυαλιά της μυωπίας,κάτι που δεν έκανα ποτέ στο παρελθόν,δεν μου άρεσε ο εαυτός μου με γυαλιά.
Έχω καιρό να γελάσω βέβαια-χαμογελάω,μα δεν γελάω,όπως με τις φίλες μου,τη Γ. και τη Θ.και την Κ.πάνω από τεράστιες ποσότητες καφείνης και γλυκών.
Ισως πάω στο Θεσσαλικό κάμπο το φθινόπωρο.Ίσως πάω και πιο μακριά.
Θα χτυπήσω τα λουστρίνια τα κόκκινα της Ντόροθυ-και θα βρεθώ στο σπίτι,όπου και αν είναι.