Όταν η ψυχή είναι γεμάτη,είτε από θλίψη είτε από χαρά,ή λες πολλά ή δε λες απολύτως τίποτα.
Και συνεχίζω με σφιγμένα δόντια.Συνήθως στη σιωπή,εγώ η φλύαρη.
Έτσι κι αλλιώς τα λόγια παρεξηγούνται και παρερμηνεύονται,οι πράξεις όχι.
Τελευταία κάνω μπάνιο το απόγευμα στη βρύση της βεράντας,φτιαγμένη όπως οι παλιές βρύσες που έτρεχαν στα βουνά.Θα ήθελα να ναι κρύο το νερό.Ας είναι.
Πλένω και τα ρούχα μου εκεί πια.Σκυμμένη,στα τέσσερα,σαν τις γιαγιάδες μας.
Αύριο,Παραμονή της Αγίας Παρασκευής,η γιαγιά μου φορούσε τα καλύτερά της ρούχα που βέβαια δεν ήταν τόσο καλά και προσκυνούσε.Με τέσσερα παιδιά να την ακολουθούν κι εκείνη σιωπηλή στο τάμα της.Με το βλέμμα ψηλά, που ποτέ δεν το κατέβασε.
Με είχε πάει και μένα μια φορά,ήμουν δεν ήμουν 12,και απορούσα πως σε εκείνον το μακρύ δρόμο δεν έβγαζε κουβέντα.Με τα οστεώδη χέρια της άναβε το καντήλι.
τα δικά μου χέρια είναι οστεώδη αλλά τα ρούχα μου θα της έφερναν θυμό,δεν πίστευε στις σπατάλες.Αλλά κυρίως δεν πίστευε στα ανούσια λόγια και τις μεγαλειώδεις φράσεις.
Έτσι λέμε όλοι,αλλά δεν κάνουμε κάτι αν το αλλάξουμε και ρητορεύουμε και γκρινιάζουμε και είμαστε έτοιμοι να επιτεθούμε και να πατήσουμε πάνω σε κεφάλια,λεκτικά είτε πρακτικά.
Ανώνυμα,αυθόρμητα,χωρίς να ξέρουμε τα βιώματα του άλλου,τόσο σίγουροι για τον κομπλεξικό εαυτό μας,ίσα ίσα για να αποδείξουμε πως είμαστε ανώτεροι.
Κι εγώ διαλέγω να είμαι έξω από αυτά.
Και ναι,είμαι και εγώ ευάλωτη,και η καλύτερή μου άμυνα δεν θα είναι η επίθεση,θα είναι κυρίως η σιωπή,όσο αντέξω.
Διαλέγω να σταυρώσω τα χέρια και να αγνοήσω.
Έτσι κι αλλιώς,οι ρίζες μου είναι πολύ βαθιές.Χάνονται στους αιώνες.