Ο έρωτας της Ευδοκίας με το Λοχία είναι καταδικασμένος.
Μια δεκαεπτάχρονη πόρνη,που γελάει γάργαρα αλλά ταυτόχρονα και γεμάτη απορία.Ο Λοχίας που τα χει βάλει με τον κόσμο όλο.Ο Νταβατζής.Η μεθυσμένη ηλικιωμένη πόρνη.
"Κανείς μας δε γλυτώνει".
Η κάψα του μεσημεριού και μια κάμαρα φωτισμένη,με τα παράθυρα ανοιχτά.Η κάμαρά της μπορεί να με κάνει να κλαίω.Μου θυμίζει αμέτρητες κρεβατοκάμαρες με φτηνά έπιπλα της δεκαετίας του 70 που έχω δει κι εγώ.Τα νάυλον φτηνιάρικα κομπινεζόν της.
"Κορώνα.Γαλόνια.Σταυρός.Να προσέχεις το σταυρό".Πετάνε τα πουλιά γιατί προαισθάνονται την τραγωδία.
Η Ευδοκία γελάει σα να ναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.
Είναι φυλακισμένοι στο πάθος τους.Δαγκώνονται όταν φιλιούνται.Από τον έρωτα που κυριεύει χωρίς έλεος.
Ο περίγυρός της τη δηλητηριάζει.Είναι ακόμα ένα κορίτσι που φοβάται να κοιμηθεί μόνο.
Η ζέστη κατεβαίνει και καίει,χωρίς έλεος και εκείνη.Μεσημέρι.Στρατώνες.Μιζέρια.
"Κανείς μας δε γλυτώνει".Τα προφητικά λόγια της γριας πουτάνας.
Πάνε να συναντήσουν τη μοίρα τους.Ευθεία μπροστά.
Ασπρόμαυρο τελευταίο πλάνο,πορεία μέσα στη νύχτα.
Έχει έναν κομμένο καρπό και παραλίγο να καταπιεί γυαλιά.Δε θα ξαναγελάσει πια.
Φορούσε λευκό φουστάνι.Ξανά μια παρθένα προς τη θυσία.
Πάντα υπάρχει τίμημα.Πάντα.
Και στον πάτο ενός φλυτζανιού γράφτηκε η μοίρα.