Το βράδυ είναι μια δικιά μου ώρα-πριν πάω για ύπνο.
Γδύνομαι και πάω στο μπάνιο-κάνω ντους,παίζω λίγο με το σφουγγάρι και το σαπούνι,ζεστό νερό το χειμώνα,κρύο το καλοκαίρι.Η μπανιέρα είναι κοντή και λίγο στενή για μένα,διπλώνω λίγο τα πόδια.Βουρτσίζω τα δόντια μου στο ντους,πλένω το πρόσωπό μου.
Βγαίνοντας,σπρώχνω πίσω τις βρεγμένες τούφες από το πρόσωπό μου.Πετσέτα,αν ο καθρέφτης έχει ατμούς κάνω σχήματα.
Ανοίγω διάπλατα τα παράθυρα για να φύγει η υγρασία.Αν κάνει κρύο έξω αναπνέω με γουλιές σχεδόν,αέρα.
Οι δικοί μου στο σαλόνι.Ήσυχη κουβέντα,αργά τη νύχτα.Στο βάθος μια τηλεόραση να παίζει λίγο ξεχασμένη,πολιτικές συζητήσεις,ειδήσεις,σπάνια έργα ή ιστορικά ντοκυμανταίρ.
Δεν ενοχλώ,δεν διακόπτω τη δύση της μέρας τους.
Η δική μου κάμαρα,παράθυρα,μπαλκονόπορτες ανοιχτές.Αντίο στη μέρα που φεύγει,καληνύχτα αστέρια,καληνύχτα δέντρα,ταπεινά χορταράκια,αδέσποτα ζώα,πουλάκια στις φωλιές τους,χήρες ηλικιωμένες,μωρά στις κούνιες τους,αλλοδαπές οικιακοί βοηθοί,κορίτσια στα πεζοδρόμια,άυπνοι άπειροι συνοδοιπόροι,νοικοκυρές,κορίτσια που διαβάζουν τα μαθήματά τους,νέοι που διασκεδάζουν.
Νερό,τσιγάρο τελευταίο.
Παίζει το ραδιόφωνο,χαμηλά.Κάθομαι λίγο στην άκρη του κρεβατιού.Κρέμα για την ξηροδερμία.Πρόσωπο με μυρωδιά πράσινου τσαγιού και λεβάντας.Βαριές βλεφαρίδες.
Θυμάσαι μια φορά μικρή,που τις είχες κόψει με ψαλίδι;
Τεντωμένα πόδια και γόνατα.Μελανιές και σημάδια,κάποιες ουλές.
Μουρμούρα από το ραδιόφωνο,το τσιγάρο σβήνει.Ψηλά το κεφάλι.Τελευταίες ειδήσεις της ημέρας.Κάπου παίζει ένα ακορντεόν.
Τελευταία ματιά στο σώμα.
Δεν είμαι ούτε η Ευδοκία,ούτε η Λολίτα,η Ώντρευ Χέπμπουρν,η λαική ηρωίδα του Κραουνάκη,η ξεπεσμένη ντίβα,η Μαρίκα Νίνου,η Φράνσις Φάρμερ.
Είμαι εγώ.Και νυστάζω.Νυστάζω πολύ.Και τις περισσότερες φορές,είτε στο παιδικό μου κρεβάτι στην Αθήνα,ή στο πολύ μεγάλο στα Λουτρά,δεν κοιμάμαι.
Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.