Ποτέ σεν περίμενα πως γυναίκα θα μπορούσε να τραγουδήσει τη Μαντουμπάλα και Το γιατί γλυκιά μου κλαις και να είναι ισάξια με το Στέλιο.Το δικό μου Στέλιο.
Και να που είναι μία.Η Φλέρυ.
Στο cd του Διφώνου με άφησε άναυδη.
Από κοριτσάκι στο "Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη" ,το "Έλσα σε φοβάμαι",γίνεται πάλι ξωτικιά στο Manha de Carneval από την ταινία Orpheo Negro (τι έργο και αυτό..),στο Αφιλότιμη δεν έχει να ζηλεψει τίποτα από τις παλιές ρεμπέτισσες και το λέει πιο αντρίκια και μάγκικα από οποιονδήποτε "επιβήτορα".Τα τραγούδια του Στέλιου τα λέει σχεδόν λυρικά,βυζαντινά,σαν Επιτάφιος.Και στο 'Ράμπι Ράμπι" έκανε εμένα να χορέψω μόνη στο δωμάτιο,τσιφτετέλι,μάλιστα.Ποιον εμένα,που όποιος με γνωρίζει ξέρει.
Η Φλέρυ,που πριν δυο μέρες την ξανάκουσα στο ραδιόφωνο να τραγουδάει το "Κραταιά ως Θάνατος Αγάπη" από τον "Μεγάλο Ερωτικό" και μέσα μου κύλησε γάργαρο νερό και με καθάρισε.Ήταν κρύο αλλά πεντακάθαρο και με ανατρίχιασε,αλλά ένιωσα αρμονικά με το σύμπαν όλο.
Η Φλέρυ,ας αναστήσει με τη φωνή της τον κόσμο όλο.Ας αφυπνήσει.Μπορεί.
Μικρότερη δεν ήξερα αν υπήρχε πραγματικά ή απλά ήρθε να μας δώσει τα δώρα της και να ξαναφύγει για το σπίτι της ,το νεραιδόσπιτό της.
Αλλά υπήρξε και ήταν από σάρκα και αίμα.Και ήταν τρωτή.
Και εγώ,που είμαι ένα παιδί συνεσταλμένο και ντροπαλό,που κάθε βράδυ φτιάχνω ντοματόσουπα στο φακελάκι και τρώω λίγο μαύρο ψωμί.και μετά πετάω τα σκουπίδια σε ορυχεία σκοτεινά,υπάρχω.Και ας είμαι κι εγώ τρωτή,είμαι δυνατότερη από ότι φαντάζονται άλλοι,ακόμαι και εγώ η ίδια.
και σβήνω τα φώτα του μπαλκονιού και χαιρετώ τα καράβια.Και καμιά φορά με χαιρετούν και εκείνα.