Η Ελλάδα ταξιδεύει

Σεπτέμβρης,Vogue αμερικάνικη του μήνα αυτού,σόδα με λεμόνι,the woman in black by Susan Hill,με τον Αλεξανδράκη στο θέατρο το 1994,είχα φοβηθεί,κάτι όνειρα με κομμένα δάκτυλα,κέρματα διασκορπισμένα στο γραφείο,δυο θάνατοι ακόμα ένας μέσα μου,πόσο καιρό έχω να πατήσω το πόδι μου σε φούρνο να μυρίσω ζεστό ψωμί,μια Ελλάδα πληγωμένη,μια πληγή ανοιχτή στο στήθος,πληγή από ίδιο αίμα,η Ελλάδα του Mc Cabe παρελθόν,μια Ελλάδα που μύριζε πράσινο σαπούνι και τον κόρφο των κοριτσιών,έχει οριστικά πεθάνει.

Naked

Ήταν μια ταινία του Μάικ Λη το 1995.

Τα ρούχα δημιουργήθηκαν για να καλύψουν τη ντροπή μας,να μας προστατέψουν από το κρύο και τη ζέστη,έκρυψαν ελαττώματα,δημιούργησαν προτερήματα,έγιναν αντικείμενο φθόνου,κοροιδίας,σύμβολο πλούτου και τάξεων,μα κυρίως έκρυψαν το φόβο μας.

Σήμερα εγώ αποφάσισα να μη φοβάμαι.

Σεπτέμβρης

Έρχεται πάλι.Αυτός ο μήνας,που είναι γεμάτος αποκαίδια και μεγάλα λόγια,που τα σχολεία θα αρχίσουν,που μουδιασμένοι οι ντόπιοι δεν κατάλαβαν ακόμα πως τελείωσε η σεζόν,που μπαίνουν πάλι στη μοναξιά τους,που αρχίζω πάλι να διαβάζω,να περπατάω και να χαμογελάω αληθινά,όχι επειδή πρέπει.

Αρχίζω να αναπνέω λοιπόν,σήμερα τα βράχια έδειχναν τόσο όμορφα,μια δυο σπηλιές που δεν είχα προσέξει,έρημες οι ταβέρνες,τα καφενεία και οι παραλίες.

Τώρα αρχίζει η ομορφιά.Η παράδοξη,άγρια,βάρβαρη ομορφιά.

fragile

Εγώ στον κόσμο που γεννήθηκα δε χάραξα πορεία.

Τσιγάρα στα πρακτορεία βέβαια,κάπνισα πολλα,και στους σταθμούς επίσης.

Σπάνια με πήγαν βόλτες με αυτοκίνητα.Σπάνια με έβγαλαν σε ακριβά μέρη.Σπάνια μου αγόρασαν ακριβά και άχρηστα πράγματα.

¨Ολα αυτά όμως που ήθελα να τα κάνω με όλη μου την ψυχή,τα έκανα μόνη μου.

Και εκείνη τη βόλτα στο ποτάμι της φωτογραφίας,την έκανα.Και ας μην ήταν με Κάντιλακ.

Fragile,do not touch.

Γυναίκα με δέρμα σα χαρτί ρυζιού..

Σήμερα θυμήθηκα ξανά τη Μαλβίνα Κάραλη-όχι πως την ξέχασα,την είδα ξανά στον ύπνο μου,με εκείνη τη λευκή γούνα,ο καπνός του τσιγάρου,τα γαλάζια μάτια,όπως έρχεται στα όνειρά μου.
Την πρωτοσυνάντησα στο Seven-X το '92,δε θυμάμαι τον τίτλο της εκπομπής,μπορεί και να λεγόταν Mea Culpa,το ψαξα στο λεξικό,τη θυμάμαι σαν τώρα,όχι εκείνα που έλεγε,ήταν τόσο χειμαρρώδης,μα το χαμόγελο το μεγάλο,χαμογελούσε και έλαμπε το φτωχο τηλεοπτικό σετ,ήταν έξυπνη,όχι πονηρή,έξυπνη.
Ήταν σα να μου λεγε,είναι εντάξει να σαι ξωτικό,να σαι αλαφροίσκιωτη,να σαι παράξενη,είναι εντάξει να παραξενεύονται οι άλλοι με σένα,είναι εντάξει να θες να πηδήξεις έξω απ'το δέρμα σου,να ανακατεύεις couture με αμερικάνικες αγορές,να διαβάζεις,να σκέφτεσαι.
Η πορεία μας συνεχίστηκε,κανάλια,κανάλια,ήρθε ο Σκάι,έγινε σελέμπριτυ,εξώφυλλα,η εφήμερη διασημότητα η σαρκοβόρα,ο γάμος,τα μπουζούκια,οι εκπομπές στην τηλεόραση,αρθογραφούσε,το διαζύγιο,μετά ακολούθησα εγώ τη δική μου πορεία,δεν μαθαινα για εκείνη,το 2002 έμαθα για το θάνατό της,ήταν Ιούνιος,ήμουν με τη μητέρα μου στον καναπέ,10 χρόνια μετά,δάκρυσε,"θυμάσαι πόσο σου άρεσε στην τηλεόραση;" κλάψαμε και οι δυο,όχι μόνο για τη Μαλβίνα,αλλά για το χρόνο που περνάει.
Δεν ήμουν πια έφηβη,κρατηθήκαμε χέρι με χέρι και βγήκαμε στο μπαλκόνι,μου πε,αν φύγεις εσύ πρώτα,δε θα το αντέξω μόνη.Θα φύγω με τη θέλησή μου.

When they said repent...

So you can stick your little pins in that voodoo doll

I'm verry sorry baby,it doesn't look like me at all...

BBC2,radio norfolk

Άκουγα το νερό να βράζει για το τσάι.Έβγαινα από το μπάνιο με το τρύπιο μπουρνούζι. Το τσάι ήταν καυτό και ευπρόσδεκτο,και το ραδιόφωνο έπαιζε τον τοπικό σταθμό,δελτία καιρού, τηλεφωνήματα ακροατών,τραγούδια του '50 ,ol' blue eyes και dean martin, και ο κόσμος ήταν μακριά, πολύ μακριά, τα μαλλιά έσταζαν,και στα ταξίδια για το αεροδρομιο σταματούσε το λεωφορείο στα χωριά και έβλεπες σπίτια σκοτεινά,ή με ένα δωμάτιο με φως,τι κάνει ο άνθρωπος αυτός,τι σκέφτεται μόνος τόσο αργά τη νύχτα μέσα στο κρύο,πόσα ζευγάρια διάβασαν το μυθιστόρημά τους πριν σβήσουν το φως του κομοδίνου,μια κανάτα νερό δίπλα στο κομοδίνο,ερωτευμένοι έφηβοι,κρυφοί αυνανισμοί,παιδιά να πίνουν horlicks στην κουζίνα πριν το βραδινό μπάνιο,παιχνίδια με το σφουγγάρι και τον αφρό,θα μπορούσαν να φανταστούν ποτέ πως ένα κορίτσι περνούσε στις 4 το πρωί έξω απ'τα σπίτια τους,Attleboroygh,Wymondham,και χωριά άλλα,μικρα μεγαλύτερα,μια πλατεία ένα νεκροταφείο μια εκκλησία ένα Woolworths,ένα Boots, ένα Blockbuster,κοντά ίσως τα φώτα του Cambridge,του Norwich,ο σταθμός του λεωφορείου και ένα greasy all night cafe με μια σερβιτόρα που βαριέται,σπασμένα μπουκάλια μπύρας,fancy a shag love,και εκείνα τα σπίτια,τα σπίτια,που φανταζόμουν πως ζούσαμε μαζί,BBC radio norfolk,και μια παλιομοδίτικη τσαγιέρα να σφυρίζει.Ένας από τους πιο ωραίους ήχους της ζωής μου,έστι απλά.

I've seen the future

and it is murder.

Νομίζω πως δε μπορώ να γράψω.Το άγχος με τριγυρίζει και με σφίγγει σαν πύθωνας.

Χτες δυο μικρά μικρά πουλάκια,σα φουντούκια,κάθισαν πάνω στο δείκτη μου και ακούμπησαν το ράμφος τους χαιδευτικά πάνω του.

Η Γ.φοράει ένα κόκκινο φόρεμα.Τα δικά μου ρούχα ανάκατα στην καρέκλα του σκηνοθέτη.

Έλα να μιλήσουμε για σινεμά,ξένε.Κέρασέ με κάτι φτηνό.Θα σου πω μια ιστορία με την καλύτερή μου βραχνή φωνή.

Κάποιος νεκρός από το μακρινό παρελθόν σηκώνει το φρύδι περιπαικτικά.Χτες όσο έπινα στο διπλανό σκαμπώ ένας άσχετος μύριζε σαν κι εσένα,σπιτικά,σαν πατρίδα.

Ανυπομονώ να έρθει ο χειμώνας και να σε δω από μακριά να έρχεσαι.Να κάθομαι και να σε βλέπω μέσα από το τζάμι και τους ατμούς.Να έχεις σκυμμένο το κεφάλι απ'το κρύο και να φοράω εκείνο το ροζ φόρεμα.Και το καλύτερό μου δέρμα.

It is murder.

To wash my eyelids in the rain

Μια κιθάρα.Δυο τρία ακκόρντα.Μια φωνή σα χαλίκι.

Κυρίες και κύριοι,ο Λέοναρντ Κοέν.

Come to Tupelo

Ο δίδυμος αδερφός πεθαίνει,θάβεται σε ένα κουτί παπουτσιών,τόσο μικρά οστά,τόσο μικρά.

Είναι χειμώνας στο Μέμφις,,ο Βασιλιάς μεγαλώνει,θα αναστήσει τα πλήθη,ένα μπάσο μια κιθάρα μια φωνή,ο ζωώδης μαγνητισμός,the Bible belt the baptist Church,η Γερμανία και ο μανδύας,Heartbreak Hotel και Suspicious Minds και Can't Help Falling in Love with you,η Rca και τα σαρανταπεντάρια,οι φούστες με τα φουρώ,οι μαύροι στα σκαλοπάτια των σπιτιών τους σφυρίζουν μελωδικά,καλλονές του Νότου teeneage beauty queens,ο στρατός,η Ανν Μαργκρετ,ο Βασιλιάς μεγαλώνει,ζενίθ ναδίρ ουσίες,ο Θεός τιμωρεί,πλούτη,η Γκρεησλαντ,τα σάντουιτς με φυστικοβούτυρο και τηγανητό μπέηκον,το Λας Βέγκας και το μηχάνημα που θες να νικήσεις,ο χρόνος και ο δρόμος,φώτα νέον,ξεχνάει τα λόγια απ'τα τραγούδια,η μοναξιά του αυτοκράτορα,θα μπορούσε να βάλει ένα όπλο στον κρόταφο,το βάρος και ο ιδρώτας,η παιδική ηλικία που δεν ξανάρχεται,ο Βασιλιάς είναι νεκρός,κάπου μακριά μια χώρα μικρή στη δίνη της μεταπολίτευσης,20 χρόνια μετά μια μέρα μετά το θάνατο της Θεοτόκου μια γυναίκα πίνει άγευστο ντεκαφεινέ και τραβάει κάρτες στην τύχη.The Chariot.

Alice?

Ψάχνω την Αλίκη.Τα πήρες τα χάπια σου σήμερα κοριτσάκι;

Εξαφανίζεται στη λαγουδότρυπα μικραίνει,μεγαλώνει.Το κραγιόν μου μπήκε στραβά,θα βαζα τα κλάματα αλλά βάζω τα γέλια.

Άλλοι προγευματίζουν με φρέσκους χυμούς και ζεστά κρουασάν.Νομίζω πως τους ανθρώπους αυτούς τους μισώ.

Μοιάζουν λες και βγήκαν από σελίδες γυαλιστερού περιοδικού,οι γυναίκες με τις σιδερωμένες ρόμπες και ατσαλάκωτα νυχτικά και τα νωπά μαλλιά.

Άλλοι αρκούνται σε παλιά μπουρνούζια της μητέρας τους γεμάτα τρύπες.Ξεθωριασμένα.

Αυτές οι γυναίκες,με τα μπουρνούζια τα τρύπια,είναι καταδικασμένες να καθαρίζουν μόνες τους,να κοιμούνται μόνες τους,να μαδάνε μαργαρίτες στα 35 τους.Να μαγειρεύουν άνοστα φαγητά και να έχουν σκονισμένα ράφια και σπασμένα τακούνια.

Μα πως να δεθεί η Μεσόγειος με σκοινιά,Αλίκη μου.Alice Liddell μου.

Μα δεν αρκούν τα λόγια

Κάθε μέρα δεν μπορώ να περιγράψω το χρόνο.Ούτε το πως φεύγει. Τα ξημερώματα έρχονται όλο και πιο νωρίς. Οι γυναίκες μοιάζουν όλο και πιο μόνες.Ο κόσμος διαστέλλεται από τη ζέστη.

Νομίζω πως ακούω αναστεναγμούς,όχι,έκανα λάθος,χαρά είναι,δεν είναι λύπη,Οδηγός για Πριγκίπισσες,λάπις λάζουλι,η φωνή του Μπομπ Ντύλαν,παίζουν τα χρώματα στην οθόνη.

Φοράω κάθε μέρα άλλο χρώμα.Έχω έκπληξη στο βλέμμα.Τι θα 'θελες να κάνεις φέτος το καλοκαίρι;Να πάμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο,να με πάρεις στην αγκαλιά σου και να 'ναι στενά,να 'ναι άβολα,να μου χαρίσεις δυο χτενάκια,πριν 12 χρόνια τέτοια μέρα είδα τον Όσκαρ Ουάιλντ να μπαίνει απ'την εξώπορτα,πριν 19 ένα παιδί αντί να πηγαίνει στην κούνια πήγαινε στο νεκροταφείο.

The queen of swords

Δεν ξυπνάω πια με ηρεμία.Δεν διαβάζω στο τραπέζι της κουζίνας ούτε πίνω καφέ με θέα τον κόλπο.

Βιαστικά πρωινά με βρεγμένο πρόσωπο και μαλλιά και κύκλους μαύρους.

The high priestess,the magician,sometimes,the Fool.

Κρατά στο χέρι ένα ξίφος και κάθεται στο θρόνο.

Τα βράδια δεν κοιτάει πια το φάρο ,αλλά τα πρωινά,τα πρωινά που πάντα ήταν ήρεμα και φιλικά και ελπίδες έδιναν ηλιακτίδες,δεν έχουν το φιλικό ήχο του πιάνου.

Κάτι βαρύ και δυσοίωνο,κάτι σαν χαμηλές νότες τσέλου,

κάτι η νύχτα που έρχεται νωρίς για να μας σκεπάσει,

βγαίνεις σαν τον Αυγερινό,λιώνεις σαν το πρωινό χιόνι.

The beggars,the world,the lovers.the ace of wands.

The world.

Τι κι αν δεν είναι η εποχή τους;

Θέλω όλα γύρω μου να είναι κόκκινα και να χτυπάνε σαν τη φλέβα στον καρπό!Να πάλλονται!Κι ας μην ακούει κανείς!

Σούρουπα

Το νησί μου ξεμακραίνει από την αθωότητά του κάθε μέρα.Πνίγεται στην κοκαίνη και το ομαδικό σεξ με ξένους-φτηνή ανταλλαγή υγρών και ποτών.

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες,πόσο μάλλον για πριγκίπισσες,κουνάω τα πόδια μου στη μάντρα,δεν έχω χρόνο,δεν έχω καιρό,δεν προλαβαίνω με τους καιρούς.

Ποιος σε κηνυγάει πες μας.

Το στομάχι μου σιγά σιγά απλώνει ύπουλα τα γαστρικά υγρά και απειλεί τα καταστρέψει ζωτικά όργανα,σα χτες μοιάζει που μου έδωσες ένα χέρι και το τράβηξα εγώ.

Ναρκοπέδιο.

Σήμερα,που πέθαναν άνθρωποι χιλιάδες και άλλαξε για πάντα ο εικοστός αιώνας και το μέλλον,εγώ στην αθωότητα επιμένω.Στις γνωστές μυρωδιές της κουζίνας.

Σε κάποια χρώματα που δε θα σβήσουν.Δε θα ξεβάψουν.

Το μπαρ των χαμένων ονείρων

Ο ένας μου εαυτός βρίσκεται στο Μπαρ των Χαμένων Ονείρων.

Πως μου άρεσε στις ταινίες,όταν ο ήρωας καθόταν στη μπάρα,έκανε νόημα στο μπάρμαν και του έβαζε το συνηθισμένο.Άναβε τσιγάρο.Στραβά,στην άκρη του στόματος.Σε στιγμές αμηχανίας.Ο μπάρμαν μάζευε τα ποτήρια,μα δεν έφευγε ο ήρωας,σκούπιζε με το πανάκι τα πλυμένα,τη μπάρα,μια καθαρίστρια σφουγγάριζε νυσταγμένη.

Την αγαπούσε;Τον αγαπούσε;Δεν έμαθα ποτέ.

Τώρα πια οι ηθοποιοί δεν ανάβουν τσιγάρο στις ταινίες.Τουλάχιστον όχι οι πρωταγωνιστές.

Και εκείνη δεν ερχόταν.Δεν ερχόταν.Μπορεί και να το μετάνιωσε.Να ντύθηκε,να έβαλε το chypre άρωμά της,το κραγιόν της,και να μην μπόρεσε να ξεμυτίσει από την πόρτα.

Μπορεί.

Ο άλλος μου εαυτός παλεύει με το βετέξ και τα βρώμικα νερά καθώς παλέυει να κρατήσει την ισορροπία του σε οκτώ μποφώρ.Δέχτηκα το φιλί του Ιούδα.

Χλωρίνη και νερό.Ένα για τον καθένα και πάλι από τη αρχή.Και ταξιδιώτης του παντός,είμαι κύμβαλο αλαλάζον...δεν είμαι κύμβαλο φίλε.Μια φτηνή φυσαρμόνικα ίσως.Φθαρμένη στις άκρες.

Χλωρίνη βετέξ και βρώμικο νερό.

Το έρημο κορμί μου όμως,δεν σταματάει να πετάει μπουμπούκια.

Στο στήθος,στην ήβη,στον αυχένα.

Αν ένα βράδυ κοντά στο Θησείο σταματήσεις να ακούσεις το αεράκι,μπορεί να είσαι τυχερός και να τα διακρίνεις.

Και για το λόγου το αληθές..

η ταινία "Freeway",

μοντέρνα εκδοχή της Κοκκινοσκουφίτσας,

του Σκορτσέζε.

Δυο χιλιάδες ενοχές

Δεν ξέρεις πότε θα πρέπει να κάνεις το σωστό.Σαν τον Ηρακλή στο σταυροδρόμι,η Αρετή και η Κακία.Και ο δρόμος που σου δείχνουν,προορισμοί,προορισμοί με ανταμοιβές.
Και δεν ξέρεις πότε θα έρθει η ώρα να διαλέξεις.Με το κεφάλι ψηλά ή σκυμμένη από την κούραση και τις ώρες της αυπνίας,με τη ζαλάδα κάτι χαδιών που πέρασαν και ένα μυαλό σα γεμάτο από ιστό από αράχνες αόρατες.
Δεν ξέρεις πότε θα σου ζητηθεί να πάρεις μια απόφαση που πονάει.Που καίει σα σίδερο.
Οι σφήκες που φώλιασαν στο πατζούρι μου ήταν ένα σημάδι.Πως θα έρθει το κακό.
Και σαν την Κοκκινοσκουφίτσα στο δρόμο με το καλαθάκι στο χέρι,να σιγοτραγουδάει "λύκε λύκε μου καλέ μου,λύκε λύκε είσαι εκεί,είναι η άγρια πλευρά σου που με συγκινεί",με το καλαθάκι με τα τσιγάρα της στο χέρι,white trash queen,σαν την ταινία Freeway,ακούστηκε από το ραδιόφωνο ενός περαστικού αυτοκινήτου σαν πλημμύρα η πιο όμορφη μουσική του κόσμου και ήξερα πως έκανα το σωστό.Και ας έστρεψα το στιλέτο.Προς τα που,δε λέω.