Δεν ξέρεις πότε θα πρέπει να κάνεις το σωστό.Σαν τον Ηρακλή στο σταυροδρόμι,η Αρετή και η Κακία.Και ο δρόμος που σου δείχνουν,προορισμοί,προορισμοί με ανταμοιβές.
Και δεν ξέρεις πότε θα έρθει η ώρα να διαλέξεις.Με το κεφάλι ψηλά ή σκυμμένη από την κούραση και τις ώρες της αυπνίας,με τη ζαλάδα κάτι χαδιών που πέρασαν και ένα μυαλό σα γεμάτο από ιστό από αράχνες αόρατες.
Δεν ξέρεις πότε θα σου ζητηθεί να πάρεις μια απόφαση που πονάει.Που καίει σα σίδερο.
Οι σφήκες που φώλιασαν στο πατζούρι μου ήταν ένα σημάδι.Πως θα έρθει το κακό.
Και σαν την Κοκκινοσκουφίτσα στο δρόμο με το καλαθάκι στο χέρι,να σιγοτραγουδάει "λύκε λύκε μου καλέ μου,λύκε λύκε είσαι εκεί,είναι η άγρια πλευρά σου που με συγκινεί",με το καλαθάκι με τα τσιγάρα της στο χέρι,white trash queen,σαν την ταινία Freeway,ακούστηκε από το ραδιόφωνο ενός περαστικού αυτοκινήτου σαν πλημμύρα η πιο όμορφη μουσική του κόσμου και ήξερα πως έκανα το σωστό.Και ας έστρεψα το στιλέτο.Προς τα που,δε λέω.
No comments:
Post a Comment