Ο ένας μου εαυτός βρίσκεται στο Μπαρ των Χαμένων Ονείρων.
Πως μου άρεσε στις ταινίες,όταν ο ήρωας καθόταν στη μπάρα,έκανε νόημα στο μπάρμαν και του έβαζε το συνηθισμένο.Άναβε τσιγάρο.Στραβά,στην άκρη του στόματος.Σε στιγμές αμηχανίας.Ο μπάρμαν μάζευε τα ποτήρια,μα δεν έφευγε ο ήρωας,σκούπιζε με το πανάκι τα πλυμένα,τη μπάρα,μια καθαρίστρια σφουγγάριζε νυσταγμένη.
Την αγαπούσε;Τον αγαπούσε;Δεν έμαθα ποτέ.
Τώρα πια οι ηθοποιοί δεν ανάβουν τσιγάρο στις ταινίες.Τουλάχιστον όχι οι πρωταγωνιστές.
Και εκείνη δεν ερχόταν.Δεν ερχόταν.Μπορεί και να το μετάνιωσε.Να ντύθηκε,να έβαλε το chypre άρωμά της,το κραγιόν της,και να μην μπόρεσε να ξεμυτίσει από την πόρτα.
Μπορεί.
Ο άλλος μου εαυτός παλεύει με το βετέξ και τα βρώμικα νερά καθώς παλέυει να κρατήσει την ισορροπία του σε οκτώ μποφώρ.Δέχτηκα το φιλί του Ιούδα.
Χλωρίνη και νερό.Ένα για τον καθένα και πάλι από τη αρχή.Και ταξιδιώτης του παντός,είμαι κύμβαλο αλαλάζον...δεν είμαι κύμβαλο φίλε.Μια φτηνή φυσαρμόνικα ίσως.Φθαρμένη στις άκρες.
Χλωρίνη βετέξ και βρώμικο νερό.
Το έρημο κορμί μου όμως,δεν σταματάει να πετάει μπουμπούκια.
Στο στήθος,στην ήβη,στον αυχένα.
Αν ένα βράδυ κοντά στο Θησείο σταματήσεις να ακούσεις το αεράκι,μπορεί να είσαι τυχερός και να τα διακρίνεις.
3 comments:
Το στηθος, η ηβη και ο αυχενας ειναι μαγικα σημεια στο ανθρωπινο κορμι.
Γι'αυτο αισθανομαι για σενα...
οτι αισθανομαι.
Επειδη μπορεις και γραφεις ετσι.
Βεβαια υπαρχουν κι'αλλα πραγματα...
Παίξε, λοιπόν, βραχνή μου φυσαρμόνικα...
Τα μπουμπούκια συνήθως κανείς μερακλής δεν αρκείται απλώς να τα διακρίνει... Νιώθει βαθιά την ανάγκη να σκύψει και να μυρίσει τ' άρωμά τους, αφού έχει ακούσει τον κρότο που κάνουν, όταν, σαν βεγγαλικά, σκάνε αιφνιδίως εν τω μέσω της εμβρόντητης νυκτός... Και, μακάριος ο δούλος, ον ευρήσουν γρηγορούντα... [Τα δικά σου, φαντάζομαι, θ' αναδίδουν ίσως και κάτι από... χλωρίνη! :-) ]... Ή την ανάγκη να κόψει κιόλας κανένα απ' αυτά και να το περάσει στ' αυτί ή το πέτο του σακακιού του, ως αναμφίβολο σύμβολο της εσπερινής ρομαντικής περιπατητικής ανεμελιάς του... Ασυλλόγιστος, οδυνηρός κι ίσως ασύγγνωστος ακρωτηριασμός... Σαν την περικοπή, παλαιότερα, ιδίως, των δήθεν ακατάλληλων ερωτικών σκηνών από τον κινηματογραφικό εντολοδόχο της λογοκρισίας - εκδοροσφαγέα... Οι μέλισσες, πάλι, ρουφούν ευτυχισμένες το νέκταρ των μπουμπουκιών...
Τρέμετε, κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας! Το Θησείο θα γίνει ο μπροστάρης στη διεκδίκηση αναμόρφωσης του καταλόγου των θαυμάτων του μάταιου τούτου κόσμου!
Post a Comment