Ψάχνω την Αλίκη.Τα πήρες τα χάπια σου σήμερα κοριτσάκι;
Εξαφανίζεται στη λαγουδότρυπα μικραίνει,μεγαλώνει.Το κραγιόν μου μπήκε στραβά,θα βαζα τα κλάματα αλλά βάζω τα γέλια.
Άλλοι προγευματίζουν με φρέσκους χυμούς και ζεστά κρουασάν.Νομίζω πως τους ανθρώπους αυτούς τους μισώ.
Μοιάζουν λες και βγήκαν από σελίδες γυαλιστερού περιοδικού,οι γυναίκες με τις σιδερωμένες ρόμπες και ατσαλάκωτα νυχτικά και τα νωπά μαλλιά.
Άλλοι αρκούνται σε παλιά μπουρνούζια της μητέρας τους γεμάτα τρύπες.Ξεθωριασμένα.
Αυτές οι γυναίκες,με τα μπουρνούζια τα τρύπια,είναι καταδικασμένες να καθαρίζουν μόνες τους,να κοιμούνται μόνες τους,να μαδάνε μαργαρίτες στα 35 τους.Να μαγειρεύουν άνοστα φαγητά και να έχουν σκονισμένα ράφια και σπασμένα τακούνια.
Μα πως να δεθεί η Μεσόγειος με σκοινιά,Αλίκη μου.Alice Liddell μου.
3 comments:
Ψάχνεις την Αλίκη; Άμα τη βρω, θα σ' ειδοποιήσω... :-) Στη θέση σου, πάντως, θ' άκουγα που και που και το δελτίο αναζητήσεων του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού... :-)
Α, μην το ξεχάσω: με τέτοιες γάμπες, δικαιολογώ απολύτως τον φετιχισμό του Μπουνιουέλ... Ή, μήπως, δεν ήταν αυτός; :-)
Αχ! αυτες οι γαμπες...
Post a Comment