Καιρικές μεταβολές

Δεν συνηθείζει εύκολα το σώμα.Μπόρες,τρεχάματα στην υγρασία,ήλιος,ζέστη ξανά και τα νεύα τεντωμένα.

Μικρή πίστευα πως θα γίνω πιο ευτυχισμένη και από ευτυχισμένη,τώρα πανικοβάλλομαι,κάποιοι παλιοί εραστές θυμούνται,δεν υπάρχει αέρας καθαρός,φέρτε μου αγιάζι,φέρτε μου βοριά,ανούσιες βιτρίνες,χαρές μηδενικές,φορούσατε τη Vetiver του Guerlain,23 του μήνα γεννηθήκατε στην Ξάνθη,Ζυγός μα και Σκορπιός,βγήκε στις αίθουσες το "Ξυπόλητο Τάγμα",μιλάνε για παρελάσεις,αριστεροί δεξιοί τρώγονται και γκρινιάζουν,άλλαξε τίποτα;

Κανονίζω θέατρα που δεν ξέρω αν θέλω να πάω,δακρύζουν τα μάτια απ' τα απορρυπαντικά,τα τραίνα φεύγουν,τα πλοία το ίδιο,ποιος θα με πάει μια βόλτα στον Πειραιά,εκεί που γεννήθηκα και η χαρά κράτησε λίγο,απ'την αρχή αρρώστια,παλιοί εραστές και μια βόλτα στο λιμάνι δε με πήγαν,μπορεί και να μην το ζήτησα,δεν έβγαιναν τα λόγια τι να κάνω,μου πήραν δώρο ένα ριγέ φόρεμα και δεν έχω που να το βάλω,λευκό σαν παγωτό βανίλια μπεζ σαν παγωτό καπουτσίνο,το δέρμα μου διαμαρτύρεται,ξεκούρασέ με,γίνε αυτό που είσαι,αχ και αυτο το ατσάλι τόσο ψυχρό και όμορφο...

Μεγαλούπολη

Η Αθήνα με φοβίζει.Όταν βρέχει μου είναι ξένη εντελώς.Μου αρέσει που καθαρίζει από τη σκόνη και το χώμα,μα όταν βγαίνει ξανά ο ήλιος,δεν τη γνωρίζω.

Το νησί μου συνεχίζει να πλέει σαν καράβι έρημο χωρίς πλήρωμα,φάντασμα,φάντασμα κι εγώ,ύφος αφηρημένο,όλοι δίνουν συμβουλές,όλοι λες και ξέρουν καλύτερα,φάτα μοργκάνα,χιλιοειπωμένα τραγούδια,νοτιάς άρρωστος,μισοτελειωμένα καλλυντικά,βουβή,μισοαρχισμένα βιβλία,καθαρίζω το σπίτι,σκόνη και στάχτες παντού,αρχίζουν τα θέατρα,τηλεοπτικές σειρές βαρετές με αργή πλοκή,τα βράδια γεμίζω σημειωματάρια,μιλάνε όλοι χωρίς να σκεφτούν,γίναμε ανθρωποφάγοι,νάρκισσοι,εγωιστές,πάντα ήμασταν έτσι κι αλλιώς νομίζω,

αλήθεια,ποιος άλλος λαός στον κόσμο θα αγόραζε μετά μανίας ένα κλασικό βιβλίο που καθρεφτίζει την ασχήμια τους αν δεν παιζόταν στην τηλεόραση,και που δεν πρόλαβε να τελειώσει ο συγγραφέας λόγω θανάτου;

(Η τελευταίες λέξεις του είναι "ας γελάσω" και σίγουρα ο συγγραφέας του αν μας βλέπει γελάει με τα χάλια μας)

γιατί ακόμα και αν διαβάζουμε λογοτεχνία πλέον,παιδεία δεν έχουμε.

Λιμάνια

Έρημο το λιμάνι του νησιού,2 -3 φορτηγά,άδειο το καράβι,λίγοι οι ταξιδιώτες του Οκτώβρη,κρυώνω,η ζακέτα μου είναι λεπτή τελικά,το προσωπικό βλέπει τηλεόραση,βίρα της άγκυρες φωνάζουν, έχω βγει για τσιγάρο,θέλω να στενοχωρηθώ πολύ αλλά τραγουδάω "για ξένους τόπους,για να γνωρίσουμε άλλους ανθρώπους",Μουζάκης ή Μαρούδας ξεχνάω,Τζια,ανάβω καφέ μέσα από συνήθεια,μου λένε να το σβήσω,προσπαθώ να κοιμηθώ,δε μπορώ,Μακρονήσι,τεράστια καφέ κτίρια άχαρα,η πελάτισσα απ'την Οδησσό μου μιλάει για τους συγγενείς της που πέθαναν στη Σιβηρία εξόριστοι απ'το Στάλιν,πάντα θα υπάρχουν εξόριστοι και νεκροί χωρίς λόγο μου λέει,απαγορευόταν να μιλάμε τη γλώσσα μας,στην Ελλάδα ήρθαμε με δυο βαλίτσες και η μάνα μου άρρωστη,βλέπω τηλεόραση τα περισσότερα βράδια μου λέει,μου αρέσουν οι κωμωδίες,μου αρέσει να γελάω,ακούω Τρίτο Πρόγραμμα,κλασική μουσική,μου αρέσουν οι όπερες,ο Βέρντι.
Βρώμικες οι τουαλέτες του πλοίου όπως πάντα,μικρή με πήγαινε η μάνα μου,μου σιαζε τα μαλλιά,φτάνουμε;Δεν θα αργήσουμε,θα σε πάω και για μπάνιο αύριο,θα δεις την κυρα Β,θα δεις την Ε.είναι και η νονά εκεί,θα ρθει και ο Φ.μεθαύριο με τη γιαγιά του,στο γυρισμο ο πατέρας μου,έτοιμη για το σχολείο αύριο;Σου χει η μαμά τα ρούχα σου έτοιμα,το νυχτικό σου πάνω πάνω την τσάντα,θα σε κάνω μπάνιο απόψε εγώ,ήταν Σεπτέμβρης,τον πηγαιμό Ιούνης,η νονά είναι νεκρή,η κα Β. στα τελευταία της, ο Φ. χαμένος σε ιλίγγους,η Ε.σε ένα γάμο με προξενιό στο Αγρίνιο,όταν με βλέπει με αγκαλιάζει και κλαίει για τα χρόνια που περνάνε,άφησε τον τόπο της,άφησα κι εγώ τον δικό μου.
Πάντα στην αρχή της σχολικής χρονιάς,έχανα τον αγιασμό.

Aura Lee

As the blackbird in the spring,
'Neath the willow tree,
Sat and piped, I heard him sing,
Sing of Aura Lee

Aura Lee, Aura Lee,
Maid with golden hair;
Sunshine came along with thee,
And swallows in the air.

In thy blush the rose was born,
Music when you spake,
Through thine azure eye, the morn,
Sparkling seemed to break.

Aura Lee, Aura Lee,
Birds of crimson wing,
Never song have sung to me,
In that night, sweet spring.
Aura Lee! The bird may flee,
The willow's golden hair
Swing through winter fitfully,
On the stormy air.

Yet if thy blue eyes I see,
Gloom will soon depart;
For to me, sweet Aura Lee
Is sunshine through the heart.

When the mistletoe was green,
Midst the winter's snows,
Sunshine in thy face was seen,
Kissing lips of rose.

Aura Lee, Aura Lee,
Take my golden ring;
Love and light return with thee,
And swallows with the spring.

Ένα τραγούδι από τον καιρό του Αμερικάνικου Εμφυλίου,που μετά από χρόνια ένας νεαρός από το Μέμφις πήρε τη μελωδία και έφτιαξε ένα τραγούδι με τίτλο "Love me tender".

Κάτι με πιάνει όταν φέυγω από δω.Κι ας μην υπάρχει κανένα φως στα παράθυρα του χωριού,ο αέρας σε μπουκώνει χώμα και ο ορίζοντας είναι θολός.
Και ετοιμάζω πράγματα,διαλέγω βιβλία,ξεχνιέμαι με δουλειές,ζητάω να μου πουν ιστορίες και κλαίω χωρίς λόγο.
Ανάμεσα σε δυο μέρη.Πως να θρέψουν τα μέλη του σώματος σου απ'τις πληγές;

Πλύσεις

Σήμερα που η θάλασσα μοιάζει με τεράστια,ήρεμη λίμνη,οι νοικοκυρές σε όλον τον κόσμο απλώνουν και μαζεύουν μπουγάδες,στις φτωχογειτονιές του Λαυρίου,της Δραπετσώνας,σε όλες τις πόλεις του κόσμου,Οπόρτο,Βενετία,Ληντς,Ινβερνές,Λίβερπουλ με το φάντασμα του παλιού εμπορίου και τα μπαχάρια που ξεφορτώνονταν από κάθε γωνιά της οικουμένης,Έδεσσα,Κομοτηνή,Άνδρος,με φόντο τον Ατλατικό,το Αιγαίο,γυναίκες ξυπόλητες,πόδια απεριποίητα,τσιγγάνες με το τσιγάρο στο στόμα,οι φούσκες να τρέχουν στα πλάκάκια,με κρύο και βροχή,με ήλιο με υγρασία,Ερμούπολη,σαν τις γιαγιάδες τους στα ποτάμια και τις βρύσες,πλύστρες και φλοκάτες και αλισίβα,ο σταυρός στο λαιμό χοροπηδάει χαρούμενος,μια τούφα μπάινει στα μάτια τους,και ο Θεός τις βλέπει και στέλνει δώρο άρωμα από πασχαλιά,και δυο χελιδόνια σαν όραμα στο καταχείμωνο.

ναύπλιο

πόσο μου έλειψε αυτή η πόλη...να την περπατήσω ξανά πόντο πόντο...να αγοράσω κλωστές με τη μάνα μου,7 χρονώ...να αγοράσω την αλίκη στη χώρα των θαυμάτων,με τον πατέρα μου,ιούνη μήνα,χειμώνα καιρό η μάνα μου να μου κουμπώνει το παλτό,να αγοράζει ασετόν στο φαρμακείο και να ζυγίζομαι στη ζυγαριά,"τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;" "να έχω βιβλιοπωλείο",η σ.στην Πρόνοια,η Μ.στο γραφείο της με τα χρωματιστά βαμβάκια...όλοι οι άνθρωποι αυτοί σα σταγόνες της βροχής εξατμίστηκαν...

Η μεγάλη χίμαιρα-τελευταία έξοδος

Η παράσταση δεν είναι φώτα-δεν είναι σκηνικό

είναι οι άνθρωποι-εσείς κι εγώ

είναι οι γυναίκες που μας ρωτούν

είναι τα παιδιά που μας κοιτούν

έτσι που εσείς-καθώς κι εγώ

αφήνουμε την ώρα

να πηγαίνει μόνη της

Η παράσταση δεν είναι φώτα-δεν είναι σκηνικό

είναι οι άνθρωποι-εσείς κι εγώ

είναι η αδιακρισία σας στη μοναξιά μας

είναι η αναπνοή σας στη σιωπή μας

τέλος-είναι η αγάπη σας

για μας...

Και μια Δευτέρα μου η Ελλάς έπαιζε πρέφα,με τη φωνή του Μήτσου Μυράτ να μου κάνει συντροφιά,ετοιμάζομαι κι εγώ για τη μεγάλη έξοδο,τα ρούχα διπλωμένα,τα ράφια ξεσκονισμένα,τα καλοκαιρινά φορέματα απλωμένα στο σχοινί,το καλό μου ροζ φόρεμα πάνω στο κρεβάτι,και σαν φοβισμένο κοριτσάκι με την κούκλα στην αγκαλιά περιμένω το γκραν φινάλε.Υπομονετικά.Στωικά.Και μ'ενα δάκρυ να θέλει να βγει κι εγώ με πείσμα να μην το αφήνω.

Και μου λεγαν οι συγγενείς,σε γάμους,σε βαφτίσια...

Το νησί για ένα Σαββατοκύριακο βγήκε απ'τη βαρεμάρα του,δυο βαφτίσεις,δυο αγόρια,άφησαν πίσω κιτς μπουμπουνιέρες και βρώμικα δωμάτια,δεν προλαβαίνω να πλένω και να βάζω πλυντήρια,να σκουπίζω την άμμο που έφεραν στα πατώματα,έφυγαν και άφησαν την απόλυτη σιωπή,δε φυσάει,η θάλασσα κρύσταλλο και κρύα,κρύα σαν τα νερά της Στυγός,πλένω τα βρώμικα ποτήρια τους,τα φλυτζάνια τους,πλένω τα ρούχα τους,βλέπω τη θάλασσα από τη βεράντα,κανείς δεν κολυμπάει πια,χαμομήλι με μέλι ακακίας,βραδινό ντους με χλιαρό νερό,πλένω το πρόσωπο με κάτι υποαλλεργικό γιατί τραβάει και κοκκινίζει,η μητέρα μου γκρινιάζει για τα μαλλιά μου,μα τι χτένισμα είναι αυτό,δεν είναι καν χτένισμα,πότε θα καταλάβεις την ομορφιά σου επιτέλους,η Μελίνα τραγουδάει τη "Μήδεια" από το Ποτέ την Κυριακή και εγώ τραγουδάω μαζί της "because she has to love him utterly,he's Greek!"και τρίβω τα πονεμένα μου χέρια.

Θα με βγάλεις έξω απόψε;

Αν και δεν μου αρέσουν οι έξοδοι τα Σάββατα.
Θέλω απόψε να γίνω σαν τις άλλες που προετοιμάζονται για την έξοδό τους,χωρίς σκέψη,άγχος,χωρίς δάκρυα και σκέτο καφέ στο μπαλκόνι με το ραδιόφωνο να παίζει.
Όπως έλεγε και εκείνο το τραγούδι της Αφροδίτης Μάνου "και μαύρες κάλτσες με ραφή για να πεθάνει".
Να πέφτει δήθεν τυχαία η τιράντα όσο βάζω το άρωμα πίσω από τα γόνατα,η γάμπα εκτεθειμένη αλλά να μην σου επιτρέπω να την αγγίξεις,το δαχτυλίδι που με βαραίνει στο χέρι,αυτό που λες πως μοιάζει σα να χει μέσα δηλητήριο.
Το μεσοφόρι να ξεμυτίζει κάτω από το στρίφωμα,να ακούς Νατ Κινγκ Κοουλ με τα δυο κουμπιά του πουκάμισου ανοιχτά,το τσιγάρο σου στο χέρι,και να έρθω στις μύτες στην πολυθρόνα σου και να το πάρω και να το βάλω στο δικό μου στόμα.
Και ας μην ξαναειδώθούμε.

Πόλη των Αγγέλων

Ξαναγύρισες έμαθα.Άφησες την πόλη με το ποτάμι και το χιόνι και ξαναγύρισες στα παλιά σου λημέρια.
Trader Joe's,οι φίλοι σου που δεν είναι φίλοι σου,οι νύχτες με σκόνες και κάψουλες που σπας και ρουφάς το εσωτερικό,τα ατελείωτα τσιγάρα,τα καθρεφτάκια και οι ληγμένες πιστωτικές,η βελόνα,the needle and the damage done.
Δεν υπήρχε γυρισμός,έτσι;Ένα διάλειμμα ήταν.
Θα συνεχίσουν τα τηλεφωνήματα μέσα στη νύχτα,οι ασυναρτησίες,τα ψέματα,οι υποσχέσεις που δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ,τα τατουάζ που κάνεις μόνος σου με ξυράφια και μελάνι από μπικ.
και οι υποσχέσεις.Πως θα με πας στην πόλη με το ποτάμι.
Δεν πας στον ωκεανό και δεν αφήνεις το κύμα να σε κάνει να συνέλθεις.Ακούς Άσιμο και Θανάση και Σωκράτη μόνος στο έρημο σπίτι ζαλισμένος και πίνεις κατά λάθος το κατακάθι απ'τον ελληνικό.
Είπες,4 φωτογραφίες σου,με σώζουν.Το άρωμά σου,έμειναν δυο σταγόνες.Και ξανά υποσχέσεις.Τα παλιά βιβλιοπωλεία και τα περιοδικά life.Το παγωτό candycane και το νοικοκυριό μας και το πλυσταριό που θα μου φτιάξεις με το μεγάλο παράθυρο.Τα ξανθά σου μαλλιά μου γκρίζαραν και η φαγούρα,ξύνεσαι με την αγκράφα της ζώνης και κάνεις και άλλες πληγές.
Και ξέχασες.Τα κλεφτά μας φιλιά στην πλατεία και το 24ωρο περίπτερο.Που με βοηθούσες να ντυθώ και φιλούσες τον αυχένα μου.Τα ιδρωμένα μας σεντόνια.Τα καθαρά σου μάτια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που σε λερώνει,οι σπασμοί σου τη νύχτα,τα μπουκάλια Absolut σκορπισμένα στο πάτωμα κι εσύ να γελάς,να γελάς όπως τότε,που μας σύστησαν και ήμασταν 5 χρονών και πάντα σου έκανα τα χατίρια.

Εικόνες

Μετανάστες στο Λαύριο περιμένουν για μεροκάματο στην πλατεία,ένα άδειο καράβι ένα άδειο κατάστρωμα,κακοφτιαγμένος εσπρέσσο,ακούω το "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε",το βράδυ δεν έβρεξε και πονούσα,πολύ πονούσα,δεν μπορούσα να κοιμηθώ,η μάνα μου με κοιτάει εξεταστικά λες και ξέρει,ξέρει είμαι σίγουρη,η κουβέρτα μου πάνω στο κρεβάτι διπλωμένη,σ'αγαπώ μα δεν μπορώ να το πω,καφές βάλσαμο μετά το ταξίδι,πρώτη γουλιά μια ζέστη μέσα μου και η κυριαρχία όλη δική σου τη χαρίζω,όλα δικά σου μάγκα μου κι ας μην έχεις έρθει ούτε μια φορά να με δεις,τραγουδάει η Πιαφ la vie en rose,δεν μπορεί,κάτι καλό θα υπάρχει και για μένα,θα ξημερώσει ελπίδα,θα πάψει η αναγούλα το πρωί και το τρέμουλο τα ξημερώματα.
Άδειο το χωριό,η Μήδεια πάνω στο πύρινο άρμα,θέλω να γίνω ένα μικρό μικρό φυλλαράκι και να πέσω από το δέντρο στα πρωτοβρόχια.

Windy nights

φοβάμαι τόσο πολύ τα βράδια που φυσάει...