Αν και δεν μου αρέσουν οι έξοδοι τα Σάββατα.Θέλω απόψε να γίνω σαν τις άλλες που προετοιμάζονται για την έξοδό τους,χωρίς σκέψη,άγχος,χωρίς δάκρυα και σκέτο καφέ στο μπαλκόνι με το ραδιόφωνο να παίζει.
Όπως έλεγε και εκείνο το τραγούδι της Αφροδίτης Μάνου "και μαύρες κάλτσες με ραφή για να πεθάνει".
Να πέφτει δήθεν τυχαία η τιράντα όσο βάζω το άρωμα πίσω από τα γόνατα,η γάμπα εκτεθειμένη αλλά να μην σου επιτρέπω να την αγγίξεις,το δαχτυλίδι που με βαραίνει στο χέρι,αυτό που λες πως μοιάζει σα να χει μέσα δηλητήριο.
Το μεσοφόρι να ξεμυτίζει κάτω από το στρίφωμα,να ακούς Νατ Κινγκ Κοουλ με τα δυο κουμπιά του πουκάμισου ανοιχτά,το τσιγάρο σου στο χέρι,και να έρθω στις μύτες στην πολυθρόνα σου και να το πάρω και να το βάλω στο δικό μου στόμα.
Και ας μην ξαναειδώθούμε.
3 comments:
εε καλα κι εσυ μη γινεσαι μανι μανι τοσο χυμα..ασε να ξεκινησει αυτος με το δικο του στομα..τουλαχιστον εγω ετσι θα εκανα..
αα για το τσιγαρο μιλουσες;;οκ δεκτον ..
ουφ γμτ κοκκινησα!!
:)))
φεγγαραγκαλιά μου,μην κοκκινίζεις,κι εδω στο μπλογκ αυτό με αργά βήματα πάμε!
Post a Comment