Μετανάστες στο Λαύριο περιμένουν για μεροκάματο στην πλατεία,ένα άδειο καράβι ένα άδειο κατάστρωμα,κακοφτιαγμένος εσπρέσσο,ακούω το "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε",το βράδυ δεν έβρεξε και πονούσα,πολύ πονούσα,δεν μπορούσα να κοιμηθώ,η μάνα μου με κοιτάει εξεταστικά λες και ξέρει,ξέρει είμαι σίγουρη,η κουβέρτα μου πάνω στο κρεβάτι διπλωμένη,σ'αγαπώ μα δεν μπορώ να το πω,καφές βάλσαμο μετά το ταξίδι,πρώτη γουλιά μια ζέστη μέσα μου και η κυριαρχία όλη δική σου τη χαρίζω,όλα δικά σου μάγκα μου κι ας μην έχεις έρθει ούτε μια φορά να με δεις,τραγουδάει η Πιαφ la vie en rose,δεν μπορεί,κάτι καλό θα υπάρχει και για μένα,θα ξημερώσει ελπίδα,θα πάψει η αναγούλα το πρωί και το τρέμουλο τα ξημερώματα.
Άδειο το χωριό,η Μήδεια πάνω στο πύρινο άρμα,θέλω να γίνω ένα μικρό μικρό φυλλαράκι και να πέσω από το δέντρο στα πρωτοβρόχια.
No comments:
Post a Comment