Η παράσταση δεν είναι φώτα-δεν είναι σκηνικό
είναι οι άνθρωποι-εσείς κι εγώ
είναι οι γυναίκες που μας ρωτούν
είναι τα παιδιά που μας κοιτούν
έτσι που εσείς-καθώς κι εγώ
αφήνουμε την ώρα
να πηγαίνει μόνη της
Η παράσταση δεν είναι φώτα-δεν είναι σκηνικό
είναι οι άνθρωποι-εσείς κι εγώ
είναι η αδιακρισία σας στη μοναξιά μας
είναι η αναπνοή σας στη σιωπή μας
τέλος-είναι η αγάπη σας
για μας...
Και μια Δευτέρα μου η Ελλάς έπαιζε πρέφα,με τη φωνή του Μήτσου Μυράτ να μου κάνει συντροφιά,ετοιμάζομαι κι εγώ για τη μεγάλη έξοδο,τα ρούχα διπλωμένα,τα ράφια ξεσκονισμένα,τα καλοκαιρινά φορέματα απλωμένα στο σχοινί,το καλό μου ροζ φόρεμα πάνω στο κρεβάτι,και σαν φοβισμένο κοριτσάκι με την κούκλα στην αγκαλιά περιμένω το γκραν φινάλε.Υπομονετικά.Στωικά.Και μ'ενα δάκρυ να θέλει να βγει κι εγώ με πείσμα να μην το αφήνω.
3 comments:
Απόψε -και μια ζωή...- αυτοσχεδιάζουμε...
Τί εννοείς με τη μεγάλη έξοδο, την τελευταία έξοδο, το γκραν φινάλε; Ν' ανησυχώ; Το γκραν φινάλε, καθησύχασέ με, ότι δεν έχει καμμία σχέση με... σάλτο μορτάλε... :-)
μην ανησυχείς καθόλου σάκη μου,δεν πρόκειται να εγκαταλείψω το μάταιο τούτο κόσμο,παραείμαι πεισματάρα,σκεφτόμουν να φύγω για την αθήνα,αλλά δεν έφυγα..
Καλοο...
Post a Comment