Με παραλύει αυτός ο καιρός,νιώθω νυσταγμένη,περιμένω να έρθει κάτι και δεν έρχεται ποτέ ,αυτή η άνοιξη είναι σα να κοιμάται βαριά ακόμα, είμαι κουραστική, άπληστη, νευρωτική, από τις λίγες φορές που δεν έχω κάτι να πω.
Έχω τη διάθεση να φωνάξω σταματήστε, δεν αντέχω άλλο, και έρχεται ένας βαρύς ήλιος, κάθομαι ώρες σιωπηλή και μελετάω βιβλία χιλιομελετημένα, όταν χαίρομαι νιώθω σαν βαμπίρ, η αυγή είναι η μόνη ώρα που με μαλακώνει .
Και δεν σε νιώθω. Ακούω να κάνουν σχέδια κι εγώ περιμένω ταχυδρομεία που δεν έρχονται και παλιότερες εποχές.
Ούτε η θάλασσα σώζει, δε μοιάζει με εκείνη των παιδικών μου χρόνων, με εκνευρίζει η ραθυμία, οι ήχοι ξένοι στα αυτιά μου, και αυτή η υγρασία λίγο λίγο με σκοτώνει.
1 comment:
μετα από ώρες ταραχής ηρέμησα
σκέφτηκα πολύ έπαιξα πολύ
μα τι παράξενοι μου φαίνονται αυτοί οι τιποτένιοι,και τι όμορφοι αυτοί που μου δίνουν μία στιγμή γαλήνης
εβρεξε σημερα
Post a Comment