στροβιλίζομαι σε καρώ φουστάνια και μαύρα πέταλα λουλουδιών
η μνήμη μου σε χαρτόκουτα κλειστά
σκόνη πάνω στα ράφια δυο τρεις σκηνές ταινίας
τα ταγκισμένα μου αρώματα τα κρύα μου χέρια
πέρασε ο χειμώνας δεν καταλαβαίνω τη μνήμη μου.
Χάνεσαι και εμφανίζεσαι.
Αυτό το μαύρο βελούδο των ταξιδιών σου
τα νευρικά σου δάχτυλα
το σημάδι από το τσίμπημα της μέλισσας τα αλκοολικά φιλιά σου
η πιπερόριζα που φύτρωνε στην αυλή σου η παιδική σου κουβέρτα.
Χάνεσαι και εμφανίζεσαι.
Με ανοίγεις σαν το κουτί της Πανδώρας κι εγώ,
ναρκωμένη, ξαναγυρνώ σε σένα.
No comments:
Post a Comment