σκέψεις σε γκρίζο

γκρίζος θαλασσινός αφρός, ελαφρύ κοκκίνισμα στα μάγουλα, and all that jazz, κάτι μικρές κουβέντες με φίλους, ειρωνικά βλέμματα που προσπερνάω, κουτσομπολιά, είναι καλύτερα από το να φυσάει κόκκινο χώμα, ίσως και να είναι δεν ξέρω, στέλνω ένα φιλί στην Αθήνα, η καρώ μου κουβέρτα, έχω ορθάνοιχτα μάτια, από μέρος σε μέρος, ο Τζόνυ Κας τραγουδάει στους βαρυποινίτες, ή γίνεσαι σκληρός ή πεθαίνεις, πόσο δύσκολο μου φαίνεται.

Δεν ξέρω να αποχαιρετώ, είμαι στάσιμη στο χρόνο, με πνίγει αυτή η απόσταση, με ζαλίζει αυτό που νιώθω, αλήθεια, πάντα ήμουν η δυνατή, πάντα, κρατιέμαι από την άκρη του κρεβατιού και νιώθω πως πεθαίνω, λίγο λίγο πως πεθαίνω.