και της να της πει δηλαδη, όταν κάνουμε έρωτα φοβάμαι πως σε πληγώνω, δεν αντέχω να βλέπω τις συσπάσεις που μοιάζουν με πόνο στο πρόσωπό σου, τα ταξίδια του μυαλού σου, δεν είσαι ποτέ στέρεη και δεν έχεις χρώμα ούτε υφή, δεν είσαι γυναίκα δεν είσαι όνειρο,δεν ξέρω τι είσαι και με φοβίζεις.
Σε σκέφτομαι όταν καπνίζω κρυφά κάτω από τον απορροφητήρα της κουζίνας και σε βλέπω ναι αιωρείσαι στις σκάλες του μετρό με τα πόδια δύο εκατοστά πάνω από τη γη Παναγία των Υπογείων προστάτιδα των γυναικών με πρησμένα πόδια και σκισμένες πλαστικές σακούλες, κάθε μέρα σου γράφω γράμματα και τα καίω ένα ένα στο τζάκι που καπνίζει και όταν καίγονται η γειτονιά λέει μα δεν είναι κοντά η θάλασσα γιατί μυρίζει αλμύρα και καταιγίδα, και η άλλη καταλαβαίνει,ξέρει, με κοιτάει υποτιμητικά και χτυπάει το πιάτο μου στο τραπέζι σα να μου κάνει χάρη, κι εγώ τις νύχτες παραμιλάω όταν γεμίζει το φεγγάρι και λέω πως γίνεται να είναι η εμμονή σου να είναι ξινή και μυρωδάτη σαν το λεμόνι και τους πορτοκαλεώνες, κίτρινη σαν τον ίκτερο και ζεστή σαν το πρώτο φως του ήλιου.
No comments:
Post a Comment