α στερητικο

περιμένω κάποιος να μου πει σε λυπάμαι, είσαι αξιοθρήνητη και αφελής, έλα λοιπόν παραδέξου το, τι κι αν πρόσεχες μέχρι τώρα να μην εκτεθείς.
Και υπάρχουν ακόμα τα βράδια που ματώνεις.Ματώνεις και το υγρό κυλάει από τα αυτιά σου και το στόμα σου και καλύπτει τα δόντια σου και στεγνώνει στα μαλλιά σου μπορεί και να μην είναι αίμα να είναι η αγάπη που έδωσα και δε βρήκε ανταπόκριση μπορεί να είναι ο πόνος που με κατατρώει και να μην έχει άλλο να καταβροχθίσει και να βγήκε έξω επιτέλους να τον δουν όλοι
μα είναι αλήθεια ο πόνος και εγώ πάντα εκείνη ζητούσα
κι αν αυτά που γράφω ξενίζουν είναι γιατί είναι ανθρώπινα και όλοι τα νιώσαμε και καμιά φορά σας κάνουν να φοβάστε και όταν βλέπετε σε μένα ένα κομμάτι του εαυτού σας  κάνετε πως κοιτάτε αλλού λέτε δε φταίω εγώ δεν έχω ευθύνη
κάποτε υπήρχε ένας ευτυχισμένος πρίγκιπας που κοιτούσε από ψηλά την πόλη και ένα χελιδόνι κάποτε πριγκίπισσες γίνονταν κύκνοι και πετούσαν από εκεί που τις είχαν κλεισμένες και έβρισκαν τα λιωμένα τους γοβάκια
κάποτε ήμουν αθώα