οι όρκοι σιωπής

Δεν έχεις χειμωνιάτικη γεύση κι ας είναι τα χρώματά σου γκρίζα και λευκά, κι ας απλώνεσαι πάνω στη γη σαν εραστής να τη γονιμοποιήσεις.
Και ήθελα να πω λέξεις, λέξεις που ήξερα και ξέχασα στην πορεία,που έδωσαν γροθιά στα δόντια και μάτωσαν τα χείλη, που έκαναν τα στόματά μας να πονάνε όπως όταν τα δαγκώνουμε ή από το κρύο- μα μπερδεύονται στη γλώσσα μου αυτά που σκέφτηκα και δεν είπα ή είπα και δεν σκέφτηκα, και η διαφορά μικρή μα το αποτέλεσμα μεγάλο.
Από τα χείλη μας λείπει μια στρώση δέρματος και τα κάνει τόσο ευαίσθητα, το αίμα φαίνεται πολύ και τα κοκκινίζει όταν θυμώνουμε,φεύγει όταν τρομάζουμε, το σκάει για να κρυφτεί, στους κροτάφους ,σε εκείνη τη φλέβα του λαιμού.
οι μέρες σου άρχισαν να μεγαλώνουν και το φως σου να γίνεται πιο λαμπερό ακόμα,η καφετιέρα δουλεύει στο σπίτι,το κόκκινο λαμπάκι της τη νύχτα,δεν μετράω φλυτζάνια και γουλιές,ξυπνάω τις νύχτες.
και τώρα θα ρωτήσεις-με ζητάς? 
όχι μα πιο πολύ ψάχνω στο υποσυνείδητό μου έρχονται αυτά που δεν σου είπα,και έτσι ξαναγυρνάμε στα χείλη και στο στόμα, το τρέφω μόνο με υγρά να το ζεστάνω,και είναι σα να έχω πάρει όρκο σιωπής, σα να με έχεις σφραγίσει με μολύβι λιωμένο.