μεταλλωρυχεία ξανά

τα άχρηστα της ζωής μου πεταμένα σε συνοικιακους δρόμους.Οι παπαρούνες άνθισαν και περιμένουν τους διαβάτες που αντί να τις κόψουν θα πετάξουν σκουπίδια και θα συνεχίσουν το δρόμο τους. Είμαι στο κάθισμα του συνοδηγού με κατεβασμένο το χείλος σαν κακομαθημένο παιδι και καθαρίζω αυτιστικά το καπώ για να δεις πως είμαι εκνευρισμένη και να με ρωτήσεις τί έχω και να χαίρομαι που δεν σου απαντάω.
Φυσικά, σκέφτομαι άλλα πράγματα και στο μυαλό μου επαναλαμβάνω diorella, diorissimo,dioressence,πράσινο chypre, chypre λουλούδι, chypre ξυλώδες.
και πάλι από την αρχή,dioressence, diorissimo,diorella,βάλε και miss dior να υπάρχει.
Μπουκάλια γεμάτα δηλητηριώδη πράσινα υγρά σε δέρματα.Υγρασία.
Μια γυναίκα μόνη της με ξεχειλωμένο πουλόβερ και φυμέ κάλτσες κάπου στην Κερατέα.Πλάι στη λεωφόρο σε αντίθετη φορά. 
Τα λιμάνια μόνα χωρίς πλοία, κλειστά πρατήρια εισητηρίων και ψαροταβέρνες ανοιχτές.Κάποιοι κάνουν μπάνιο στην κλειστοφοβική παραλία δίπλα.
chypre ξυλώδες και λουλουδάτο, ανοιξιάτικο.Θερινή ώρα με βλέμμα αγουροξυπνημένο και ρολόγια που ξεχάστηκαν,να αλλαχτούν, να φορεθούν να πεθάνουν.
Παντού άδεια μπουκάλια εμφαλιωμένου νερού και τα παπούτσια της Ντόροθυ με φαγωμένα τακούνια γιατί πάντα οι δρόμοι σε λιμάνια οδηγούν,Κυριακές και αργίες.
Παλιά έβγαζαν ασήμι τώρα βγάζουν ψυχές.
Οι πόλεις που είναι τόσο ξένες κοντά μας και είναι γεμάτες τσουκνίδες και αυθαίρετα.Η ίδια μας η ζωή.
 
 

γυναίκες, δυο

κουράστηκα να βλέπω το σημαδεμένο πρόσωπό σου.όπου και να κοιτάξω είσαι εκεί και με κοιτάς με μάτια στρογγυλά και αυτό το στράβωμα του επάνω χείλους και μια γλώσσα σαύρας να περιμένει 
έχω και δεν έχεις είσαι και δεν είμαι
τα μάτια σου γίνονται καστανά και μετά πράσινα και μετά γκρίζα ψηλώνεις
οι χαρακιές στο πρόσωπό σου θα μπορούσαν να είναι οι δικές μου τα έλη σου οι νυχτερινοί σου ιδρώτες 
το κτητικό βλέμμα θα είναι μια μέρα και δικό μου λέω
νοσταλγώ τη σκληρότητά σου που δεν απέκτησα ακόμα και τη γύμνια σου τη σπασμένη
αν γινόταν να ενωθούμε
θα ήμασταν η τέλεια γυναίκα
σκοτεινέ εαυτέ λίλιθ με γαμψους κυνόδοντες
μαραίνεις τις εγκύους αποβάλλεις τρομαγμένα έμβρυα
κι εγω σε χρειάζομαι σαν προηγούμενη ή επόμενη ζωή, σαν μεθύσι που δεν μπορείς να αποτινάξεις
κιτρινιάρικο δέρμα σπασμένη φωνή βλέμμα σαν κομμάτι πάγου

 

νίκος γκάτσος

Παγκόσμια Ημέρα ποίησης και εγώ σε σκέφτομαι Νίκο Γκάτσο, εσένα που ξεκίνησες από την Αρκαδία την άγρια για να δώσεις φως
εσύ που δεν ταξίδεψες καθόλου μα έμεινες πιστός στο αττικό φως και το τίμησες όπως κανένας άλλος, μα ταξίδεψες ολους σου τους συμπατριώτες σου στις Κυκλάδες και κάτω απ' το νερό  μα και πέρα από τη λήθη 
που δεν μετακινήθηκες ωραίος σαν Έλληνας ξερακιανός σαν τη ζωή με το βλέμμα του ιερέα την έκφραση τη λαξεμένη 
το τσιγάρο στο χέρι σου φάρος.
Λένε πως έγραψες την Αμοργό σε μια νύχτα μα εγώ δεν το πιστεύω.Την έγραφες κάθε νύχτα ξανά και ξανά στο πρόσωπό σου για να τη δουν οι εκλεκτοί και οι μυημενοι
κι εσύ γεννημένος στον αστερισμό του Τοξότη πετούσες βέλη βουτηγμένα σε λέξεις και αλατόνερο και ιδρώτα κοριτσιών κοιμισμένα πάνω σε μικρά νεογέννητα κυκλάμινα
Όταν περνάω από τον καινούριο Ζώναρς ξέρω πως δεν θα σου άρεσε καθόλου και χαμογελάω κρυφά 
στους δρόμους νοσταλγώ το λευκό καλοσιδερωμένο σου πουκάμισο
κι εσύ δεν ταξίδεψες ποτέ μα με ταξιδεύεις από τα δεκάξι μου σα να μου κρατάς το χέρι όταν γίνονται απότομες οι στροφές
 

ατμοί

μανώλης χιώτης στο ραδιόφωνο και νερό στο τραπεζομάντιλο,κατά πόδας η άνοιξη.
Η άνοιξη είναι εφηβεία λέει η μητέρα μου, είναι δύσκολη σαν την εφηβεία τη δική μας κάθε χρόνο.
Έρχεται φορτωμένη με ορμόνες πάνω σε καλοσχηματισμένα λευκά εφηβικά πόδια και γεμάτη χυμούς για να μας τα δώσει. Τα μπουμπούκια φουσκώνουν όπως το στήθος της και πετάει τα μαλλιά της πάνω από τα μάτια της για να μας χαμογελάσει με αναίδεια ή ντροπαλά,κυκλοθυμία.
Αγόρασα ένα σίδερο και ο ατμός του με συντροφεύει.Κάθε ζάρα από τα ρούχα φεύγει όπως από το πρόσωπό μου.Είναι γαλάζιο και λευκό και κοχλάζει.Η πωλήτρια είπε πως παίρνει όλου του είδους τα νερά για να μας διευκολύνει.Το νερό της βρύσης δεν το πειράζει όπως εμένα που έχω ευαίσθητο στομάχι,το δικό του στομάχι είναι ατσάλι.
Και θα περάσει η άνοιξη και εγώ θα σιδερώνω.Βαμβακερά πουκάμισα και σεντόνια και καλύμματα στρωμάτων.Το πλυντήριο θα τρώει τα ρούχα μου και θα τα ξαναβγάζει με περίσσεμα νερού.
Καθαρά και ξάστερα όπως μερικές σκέψεις και αισθήματα.Κάθετα σαν τις αποφάσεις που πήρα και μου κόστισαν.Λευκά και γαλάζια σαν το σίδερο και καυτά σαν τον ατμό που σβήνει με ένα κουμπί και χάνεται.

υδροκυάνιο χρώματος γαλάζιο

ζω μέσα σε καφετιά μπουκάλια φαρμακείου τετράγωνα. μέσα εκεί παρασκευάζω αισθήματα και τα τρέφω.τα χρώματά μου δεν φαίνονται μέσα από το παχύ τζάμι της ετικέτας.καμιά φορά βγαίνουν  λευκά και μωβ χαπάκια με το όνομα ευτυχία.
δεν έχω χέρια δεν έχω λαιμό 
η ετικέτα λέει λ.κ ημερομηνία γέννησης ημερομηνία παραγωγής ημερομηνία λήξης
κάθε μήνα παράγω ένα παχύ ζωηρό ωάριο που το βαφτίζω υγεία
καίγεται σαν τα φαγητά που σας μαγείρεψα σαν τα φρύδια μου έναν χειμώνα που έγιναν φλογοβόλα
το αποβάλλω με μουσική υπόκρουση από ανάσες και αναστεναγμούς
θα θελα να το πω αρμονία μα δεν μιλάω πολυ
κάποτε με φώναζαν κεράσι μετά μπήκα σε ένα μπουκάλι σκουρόχρωμο με καπάκι και κουτί
και εμπορεύομαι
φλέβες αρτηρίες βλέννες σάλπιγγες
κάθε βράδυ πουδράρω τους ώμους μου με σκόνη από το δέρμα σου
εσύ με λες κανίβαλο εγω λέω δεν ξανάκουσα πιο τρυφερή λέξη
συναντιόμαστε στα διπλανά ράφια συνουσιαζόμαστε σε σωλήνες βγάζουμε ατμούς και γεννάμε μικρά μπουκάλια με λεπτούς λαιμούς
τα λέμε υδροκυάνιο και τα βαφτίζουμε σε βιτρίνες
 

let me play the lion

για μια φορα μόνο αφήστε με να παίξω το γενναίο λιοντάρι που δε βρυχάται αλλά επιβάλλεται, lioness make a mess με τα χρυσά μαλλιά σου και τη στραβή κορώνα σου
ανάμεσα στο βασίλειο ίσως έτσι και να μη δουν το αγκάθι στο πόδι σου μόνο τα κοφτερά σου δόντια 
αν και όλοι ξέρουν πως είναι οι ύαινες που διώχνουν με το γέλιο τους το θήραμα και το διώχνουν που δίκαια κυνήγησες. 
τότε θα ήμουν πιο δυνατή και θα με λυπόσουν πάλι.you love me as a loser and now you re worried that i just might win. catch 22 και άλλα λογοτεχνικά κλισέ.
θα πάω για ύπνο με τους φίλους μου τους αληθινούς τα πλήκτρα της γραφομηχανής στο κεφάλι μου τη γυναίκα που δεν είχατε με λεκέδες στις γάμπες κόκκινες κερασί ορθάνοιχτες τρύπες απο καρφιά σημάδια στο πρόσωπο από καμένο λάστιχα
αφήστε με να παιξω το λιοντάρι χωρίς να δειλιάσετε εσείς
lioness, make a mess
 

carthago civitas delenda est

όταν βγαίνουμε έξω δε με φιλάς ποτέ.σα να φοβάσαι πως μπροστά στον κόσμο θα πάρω τη δύναμή σου και θα την καταθέσω στα πεζοδρόμια,δεν μυρίζεις την κολώνια μου
κουμπώνεις το σακάκι σου και με ρωτάς αν θέλω έναν καφέ ακόμα κι γώ κοιτάω τις ράγες του τραίνου ίσως με απάθεια και ηδυπάθεια
καθαρίζεις τα γυαλιά σου για να δεις καλύτερα, το πρωί πηγαίνεις αμέσως στο μπάνιο για να με ξεπλύνεις από πάνω σου
μου λες γράφεις σπουδαία σα να απαγγέλλεις επικήδειο 
σε πιάνω να κοιτάς με νοσταλγία την πόρτα και ξανά ερωτεύεσαι εμένα σε συσκευασίες άλλης κακέκτυπά μου
ίσως να σε αγαπώ περισσότερο έτσι να βλέπω να με κηνυγάς σε άλλες
γίναμε τελικά ο ένας ο καθρέφτης του άλλου με όλα τα ραγίσματα με την ατυχία που λένε οι παλιές 7 χρόνια και πάλι από την αρχή
κι εσύ δώστου να τσιμπας με το κεντρί για να φτιάξω εγώ αντισώματα δε με θες αδύναμη λες καλό θα σου κάνει
κ εγώ εκεί να λέω οι ράγες οι ράγες σκουριασμένα βαγόνια που σου έμοιασαν
 
 

κρατώντας κιτρινα τριαντάφυλλα

πεζοδρόμια στρωμένα με βότσαλο για να σκαλώνει το βήμα και τα μάτια να κιτρινίζουν.
σήκωσε τους ώμους σου μου έλεγε η μάνα μου όταν πηγαίναμε για ψώνια τέτοιες μέρες,μου αγόραζε μια σοκολάτα και το ξεχνούσαμε. ο ήχος από τα χαμηλά τακούνια της και τα σκούρα γκρι της καλσόν.ήταν μανταρισμένα και ξαναραμμένα πολλές φορές,στη φτέρνα,βαριόταν να αγοράζει άλλα και το ξεχνούσε διαρκώς.μια ελαφριά ζακέτα στους ώμους της,δεν κρύωνε,θαύμαζε πορσελάνες στις βιτρίνες και σετ τσαγιού που ήξερε πως δεν θα αγοράσει.
εγώ κρύωνα και χασμουριόμουν και κοιτούσα τα πεζοδρόμια.
τώρα κίτρινα πρωινά,αβέβαιες μέρες.πίνω καφέ σε νεορετρό καφενεία καπνίζοντας και ψάχνω την τσάντα μου για  τσιγάρα και αναπτήρα.
μαξιλάρια με παχουλά ροζ τριαντάφυλλα σαν σε αναγεννησιακό πίνακα μαλακά στην αφή σε καναπέδες,η μαμά μου δεν είναι στο πλάι μου πια.και άλλα λουλούδια σε πράσινο φόντο
ραμμενα απλά,γλυκά,ροζ κραγιόν σε εφηβικα χείλη και γεύση ροζ μαλλί γριάς και τριαντάφυλλο λικέρ.
τριγύρω μου κορίτσια με τα ψώνια τους ευτελη βραχιόλια και ρούχα απο αλυσίδες και γέλια χαρούμενα διαδηλώνουν με τα νιάτα τους βάζοντας κερασί λιπ γκλος σε άγουρα στόματα που θα φιληθούν όπως εσύ δε με φίλησες απόψε
και ένα λεμονί σπίτι στο γυρισμό,το ξύνω και τρώω τη φλούδα του με χαρά
κρατώντας κίτρινα τριαντάφυλλα

post mortem

όταν πεθάνω
μην κόψετε τα μαλλιά μου για να λέτε πόσο όμορφη ήμουν
στα παιδιά μου
όταν πεθάνω
μεγάλη ή μικρή,ποιος ξέρει άραγε
μη μου κλείσετε τα μάτια στοργικά
μα αφήστε τα μισάνοιχτα και υποψιασμένα
και μην κρατήσετε ενθύμια
και μην βάλετε μαζί μου αντικείμενα για συντροφιά
εφόσον εσείς στη ζωή μου δε μου κάνατε.
 
Μην καλύψετε τα νύχια των ποδιών μου
με κάλτσες και παπούτσια
αφήστε τα να γρατζουνάνε πόρτες τις νύχτες
όταν φύγω με το καλό
άκαπνη και άυπνη και αποκαμωμένη
μην πείτε πως ήμουν καλόψυχη και αγνή
γιατί δεν ήμουν και τόσο
και δεν μου άρεσαν ποτέ τα κακόγουστα αστεία.

'οταν φύγω με χρώμα στο πρόσωπο χρυσό
σαν νόμισμα και σαν πασχαλινή λαμπάδα
μην πείτε πως ήμουν γενναία
γιατί τα ψέματα κανείς δεν τα θέλει 
πείτε μόνο οριστικά και αμετάκλητα
πως τα κορίτσια θα τρώνε παγωτά όπως έκαναν και τότε
και θα σκορπίζουν 
κάποια γυναίκα καθώς μεγαλώνουν
όπως κάποτε,ίσως ήμουν κ εγώ

 

σιμιγδάλι

στο σουπερμαρκετ δίπλα στον ηλεκτρικό Πειραιάς-Κηφισιά ταξιδεύω. Λέω να φτιάξω πατάτες μέ καρυ και σαμόσας και ψάχνω στα ράφια στην τύχη. Μαύρες φακές beluga και χωριάτικες χυλοπίτες, shortbread από τη Σκωτία και βελγικές σοκολάτες. Μαλλιά αγγέλου ξανθά σαν του μωρού.
Η ποίηση μια λέξη,σιμιγδάλι.Αλεύρι που λέγεται η φάρμα των περιστεριών,λευκό σαν φτερό,σαν πούπουλο. Δίπλα περνάνε τα τραίνα για Πειραιά.
Tumeric και τριμμένος κόλιανδρος και αλάτι Ιμαλαιων για τους σνομπ της γεύσης.Τόσες δα συσκευασίες που κοστίζουν μια περιουσία με όμορφα χρώματα,τσάγια που υπόσχονται ηρεμία και ανακούφιση.Εσύ είσαι το τσάι μου θέλω να πω.Να σε βάλω σε βραστό νερό να τσουρουφλιστείς να σε πιω,τι λες?
Κορνφλεικς χωρίς γλουτένη και βιολογικά συστατικά,ρυζογκοφρέτες που κάνουν κρακ και εκρήγνυνται στο στόμα αλμυρά.Σαπούνια χωρίς parabens λευκά και διάφανα σαν το νερό μα δεν είναι αγνά πάντα. Σαν τους ανθρώπους και την αγάπη τους.
Νοσταλγώ το μπάνιο της γιαγιάς μου με τη μοναχική της οδοντόβουρτσα μόνη, σε ένα ποτήρι.¨οταν πηγαίναμε το ποτήρι γέμιζε οδοντόβουρτσες κι εγώ έλεγα,ορίστε, έχεις παρέα. Μια πλάκα σαπούνι πράσινο για όλο το σώμα.Μόνη και εκείνη.Νερό βράζαμε στην κατσαρόλα και μας έλουζε. Κι όλα ήταν πλούσια κι ας ήταν μοναχικά.Το νερό της βρύσης έκανε τα πιάτα να κελαηδούν στο πλύσιμο.
Το φλυτζάνι της και το πιάτο της.Μόνα σε ένα νιπτήρα λευκό. Τίποτα περιττό τίποτα ανούσιο.Κι όταν έμπαινε Μάρτης χαμογελούσε. Και κοιτούσε τη σόμπα και μας περίμενε.
Και ακόμα μας περιμένει.Λιγνή, με κοκκαλωμένα χέρια.Σε ένα τραίνο με διαδρομή προς Πειραιά,στα προάστια πάνω απο Φιλιπιννέζες βοηθούς και μένα που απόψε κρυώνω.

παραπονο

όταν σου λέω πως πονάω
τότε να μην κοιτάς αλλού
και μη μου λες πόσο όμορφη είμαι
γιατί τότε βλέπω το πόσο άσχημος είσαι εσύ
και με απογοητεύεις πάλι

αποτοξινωση

τσάγια με γεύση περίεργη και οκτώ βότανα.πόσες δόσεις θα χρειαστεί να πάρω την ημέρα για να φύγεις από πάνω μου?
σε φακελάκια ή σε μπουκάλι,διαλέγεις και παίρνεις,γιατρεύει τα πάντα για τον ερχομό της άνοιξης για να νιώθω εύρωστη και εύκαμπτη και ανίκητη για να μην μπαίνω στο σίφουνά σου, στη δίνη σου.
κάψουλες με λάδι που δένουν τα κουρασμένα μου κόκκαλα και λειαίνουν τα κουρασμένα μου μαλλιά και τα σπασμένα μου νύχια και δίπλα ένα τσιγάρο να καίει ανελέητο να λέει θα σε νικήσω ομορφιά θα σβήσω τα ροζ σου μάγουλα τη σκιά των ματιών σου γράφω σε λαδωμένα τεφτέρια και σέρνω το μολύβι στις σελίδες
τα νιάτα σου ήταν τα καλοκαίρια που ζεσταινόσουν και ζαλιζόσουν και άλλαζες δέρμα
τα φίδια κάτω από το δέρμα σου βγήκαν έξω και ψάχνουν θύματα
με ή χωρίς αποτοξινώσεις και δηλητήρια

σε ενοχλεί το κόκκινο κραγιόν μου?

does my sassiness offend you? 
σε πειράζει που με μια πουά καπαρντίνα  περπατάω σαν άλογο. i stride. beauty and pride.
σε ενοχλεί που κρατάει η ομορφιά μου εδώ και καιρό και δεν την λερώνουν οι πιστοί,δικοί μου και άλλων, που γράφω μαγκωμενα ποίηματα για κορίτσια στα σύρματα των τηλεγράφων και τηλεγραφημάτων.
δεν μπορείς να δεχτείς πως μέσα μου έχω ένα φεγγάρι, μια ηλιαχτίδα, μια θάλασσα γαλαζοπράσινη πως μυρίζω μήλο και κανέλα και μαύρη ζάχαρη και παίζεις μαζί μου την Ηχώ και το Νάρκισσο μα δεν καταλαβαίνεις πως εγώ είμαι η ίδια η Φύση που έτσι κι αλλιώς γεννάει για να γεννήσει
does my sexiness upset you?
δεν είμαι η ντροπή που θες να είμαι. δεν είμαι η ενοχή η δικιά σου, ούτε καν η σκιά της.
μοιράζω φιλιά σαν τσιχλόφουσκες σε αγνώστους .art deco rouge και siren red.