νίκος γκάτσος

Παγκόσμια Ημέρα ποίησης και εγώ σε σκέφτομαι Νίκο Γκάτσο, εσένα που ξεκίνησες από την Αρκαδία την άγρια για να δώσεις φως
εσύ που δεν ταξίδεψες καθόλου μα έμεινες πιστός στο αττικό φως και το τίμησες όπως κανένας άλλος, μα ταξίδεψες ολους σου τους συμπατριώτες σου στις Κυκλάδες και κάτω απ' το νερό  μα και πέρα από τη λήθη 
που δεν μετακινήθηκες ωραίος σαν Έλληνας ξερακιανός σαν τη ζωή με το βλέμμα του ιερέα την έκφραση τη λαξεμένη 
το τσιγάρο στο χέρι σου φάρος.
Λένε πως έγραψες την Αμοργό σε μια νύχτα μα εγώ δεν το πιστεύω.Την έγραφες κάθε νύχτα ξανά και ξανά στο πρόσωπό σου για να τη δουν οι εκλεκτοί και οι μυημενοι
κι εσύ γεννημένος στον αστερισμό του Τοξότη πετούσες βέλη βουτηγμένα σε λέξεις και αλατόνερο και ιδρώτα κοριτσιών κοιμισμένα πάνω σε μικρά νεογέννητα κυκλάμινα
Όταν περνάω από τον καινούριο Ζώναρς ξέρω πως δεν θα σου άρεσε καθόλου και χαμογελάω κρυφά 
στους δρόμους νοσταλγώ το λευκό καλοσιδερωμένο σου πουκάμισο
κι εσύ δεν ταξίδεψες ποτέ μα με ταξιδεύεις από τα δεκάξι μου σα να μου κρατάς το χέρι όταν γίνονται απότομες οι στροφές