όταν βγαίνουμε έξω δε με φιλάς ποτέ.σα να φοβάσαι πως μπροστά στον κόσμο θα πάρω τη δύναμή σου και θα την καταθέσω στα πεζοδρόμια,δεν μυρίζεις την κολώνια μου
κουμπώνεις το σακάκι σου και με ρωτάς αν θέλω έναν καφέ ακόμα κι γώ κοιτάω τις ράγες του τραίνου ίσως με απάθεια και ηδυπάθεια
καθαρίζεις τα γυαλιά σου για να δεις καλύτερα, το πρωί πηγαίνεις αμέσως στο μπάνιο για να με ξεπλύνεις από πάνω σου
μου λες γράφεις σπουδαία σα να απαγγέλλεις επικήδειο
σε πιάνω να κοιτάς με νοσταλγία την πόρτα και ξανά ερωτεύεσαι εμένα σε συσκευασίες άλλης κακέκτυπά μου
ίσως να σε αγαπώ περισσότερο έτσι να βλέπω να με κηνυγάς σε άλλες
γίναμε τελικά ο ένας ο καθρέφτης του άλλου με όλα τα ραγίσματα με την ατυχία που λένε οι παλιές 7 χρόνια και πάλι από την αρχή
κι εσύ δώστου να τσιμπας με το κεντρί για να φτιάξω εγώ αντισώματα δε με θες αδύναμη λες καλό θα σου κάνει
κ εγώ εκεί να λέω οι ράγες οι ράγες σκουριασμένα βαγόνια που σου έμοιασαν
No comments:
Post a Comment