σιμιγδάλι

στο σουπερμαρκετ δίπλα στον ηλεκτρικό Πειραιάς-Κηφισιά ταξιδεύω. Λέω να φτιάξω πατάτες μέ καρυ και σαμόσας και ψάχνω στα ράφια στην τύχη. Μαύρες φακές beluga και χωριάτικες χυλοπίτες, shortbread από τη Σκωτία και βελγικές σοκολάτες. Μαλλιά αγγέλου ξανθά σαν του μωρού.
Η ποίηση μια λέξη,σιμιγδάλι.Αλεύρι που λέγεται η φάρμα των περιστεριών,λευκό σαν φτερό,σαν πούπουλο. Δίπλα περνάνε τα τραίνα για Πειραιά.
Tumeric και τριμμένος κόλιανδρος και αλάτι Ιμαλαιων για τους σνομπ της γεύσης.Τόσες δα συσκευασίες που κοστίζουν μια περιουσία με όμορφα χρώματα,τσάγια που υπόσχονται ηρεμία και ανακούφιση.Εσύ είσαι το τσάι μου θέλω να πω.Να σε βάλω σε βραστό νερό να τσουρουφλιστείς να σε πιω,τι λες?
Κορνφλεικς χωρίς γλουτένη και βιολογικά συστατικά,ρυζογκοφρέτες που κάνουν κρακ και εκρήγνυνται στο στόμα αλμυρά.Σαπούνια χωρίς parabens λευκά και διάφανα σαν το νερό μα δεν είναι αγνά πάντα. Σαν τους ανθρώπους και την αγάπη τους.
Νοσταλγώ το μπάνιο της γιαγιάς μου με τη μοναχική της οδοντόβουρτσα μόνη, σε ένα ποτήρι.¨οταν πηγαίναμε το ποτήρι γέμιζε οδοντόβουρτσες κι εγώ έλεγα,ορίστε, έχεις παρέα. Μια πλάκα σαπούνι πράσινο για όλο το σώμα.Μόνη και εκείνη.Νερό βράζαμε στην κατσαρόλα και μας έλουζε. Κι όλα ήταν πλούσια κι ας ήταν μοναχικά.Το νερό της βρύσης έκανε τα πιάτα να κελαηδούν στο πλύσιμο.
Το φλυτζάνι της και το πιάτο της.Μόνα σε ένα νιπτήρα λευκό. Τίποτα περιττό τίποτα ανούσιο.Κι όταν έμπαινε Μάρτης χαμογελούσε. Και κοιτούσε τη σόμπα και μας περίμενε.
Και ακόμα μας περιμένει.Λιγνή, με κοκκαλωμένα χέρια.Σε ένα τραίνο με διαδρομή προς Πειραιά,στα προάστια πάνω απο Φιλιπιννέζες βοηθούς και μένα που απόψε κρυώνω.