Δεν μπορώ να κοιμηθώ-αμέσως δείχνει η χλωμάδα αν δεν κοιμάμαι.Το βράδυ-δεν ξέρω γιατί.
Τα μεσημέρια,γιατί κάνουν φασαρία στη βεράντα.Δε γαμιέται,λέω,και σηκώνομαι.
Τι ειρωνία,σκέφτομαι-τόσο ωραίο μεγάλο κρεβάτι,τόσος καθαρός αέρας,σήκωσε και φρέσκο βοριαδάκι,μυρωδιές από τα ξερόχορτα,τα θυμάρια,κι εσύ να μη μπορείς να κοιμηθείς.Σηκώνομαι,φτιάχνω καφέ και τρώω κουλουράκια κανέλλας.Πονοκέφαλος.
Είσαι αστεία σκέφτομαι.Ανάβω τσιγάρο.
Πλησιάζει απόγευμα-δεν έχει πέσει ο ήλιος.Έρχεται στο στόμα γεύση σκουριάς απ'τα παραθυρόφυλλα που άνοιξα.
Δεν θέλω ν'ακούσω μουσική-περίεργο.
Θα θελα να μαι γοργόνα και να κόβω βόλτες στο βυθό,να τα λέω με τα ψαράκια και να κοιμάμαι στις θαλασσινές σπηλιές μέσα σε μεγάλα όστρακα.(Να δεις κάπου το χα διαβάσει αυτό-κάπου.Σε ένα παιδικό βιβλίο ίσως.)
Ίσως να ναι καλύτερος ο ύπνος στο βυθό-ίσως.Εκτός και αν εκεί κάνουν φασαρία με τα πτερύγια τα ψάρια,χα.
Ντύνομαι-πάω στην έρημη παραλία σε λίγο,να δω τι θα βρω σήμερα.
Και το απόγευμα θα περάσει,ήρεμο,σιωπηλό και αφράτο.Σαν θαλάσσιο σφουγγάρι.

Αμοργός...

Έτσι σ'ένα πιθάρι βαθύ το σταφύλι ξεραίνεται
και στο καμπαναριό μιας συκιάς κιτρινίζει το μήλο
Έτσι με μια γραβάτα φανταχτερή
στην τέντα της κληματαριάς το καλοκαίρι ανασαίνει
Έτσι κοιμάται ολόγυμνη μέσα στις άσπρες κερασιές
μια τρυφερή μου αγάπη
Ένα κορίτσι αμάραντο σα μυγδαλιάς κλωνάρι
με το κεφάλι στον αγκώνα της γερτό
και την παλάμη πάνω στο φλουρί της
Πάνω στην πρωινή της θαλπωρή όταν σιγά σιγά σαν τον κλέφτη
από το παραθύρι της άνοιξης μπαίνει ο Αυγερινός να την ξυπνήσει...

Πως περνάει ένα βράδυ...Πως περνάει;Με πολλά τσιγάρα.Με άσκοπα τριγυρίσματα στο σπίτι.Με σημειώσεις σε κομμάτια χαρτί.Με κρυφές ματιές πίσω απ'την κουρτίνα στο απόλυτο τίποτα.
Με σκέψεις για το παρελθόν..Πες μας,από τι θες να ξεφύγεις επιτέλους;Με ατέλειωτα φλυτζάνια τσάι.Με την ελπίδα της γυναικείας μου υπόστασης.Με πείσμα και τα δόντια σφιγμένα.
Δυο μέρες στη σειρά σε είδα στο όνειρό μου πάλι,τι θες να μου πεις;
Χτεσινή ανακάλυψη της βόλτας μου στην έρημη παραλία:Ένα μπουκάλι αψέντι.

Ανεβαίνω τις σκάλες του χώρου με την κοπέλα του μπαρ,με τα μπράτσα της γεμάτα τατουάζ,έχω χαθεί ως συνήθως.Εκείνη δε μου μοιάζει,έχει αυτοπεποίθηση και περπατάει ίσια-η μαμά μου απ'το νησί συμβουλεύει "ίσιωσε την πλάτη σου",αυτόματα μέσα η κοιλιά,έξω το στήθος,ίσια η πλάτη.
Δεν ήρθα με κανέναν-έτυχε.Το μπαρ δε σερβίρει καφέ.Με χαιρετάει η Χ,με φιλάει,με ευχαριστεί,μου δίνει πρόγραμμα,βλέπω το όνομά μου στις ευχαριστίες.Ε,και;
Τα κορίτσια περιφέρονται στο χώρο.Η Poupee σχεδιάζει ρούχα για μεγάλους εμπνευσμένα από τη δεκαετία του 20,του 30.Κρέμονται σα ζαχαρωτά.Ενδεικτικοί τίτλοι,"πεταλουδίτσες ακόλουθοι","τα καλοχτενισμένα όνειρα",¨Χάθηκε κοριτσάκι","μοναχικά αστεία".
Εγώ είμαι το μοναχικό αστείο.
Βλέπω έναν τύπο.Με αγνοεί.Θελω να τραγουδήσω,να βάλω τα φορέματα,τα κοκκαλάκια,αλλά πιο πολύ θέλω να βάλω τα κλάματα-χωρίς λόγο,έτσι.Αρχίζει να βρέχει.Χτυπάει στο τζάμι,τακ τακ,νευριασμένα,πρόσεξε με,πρόσεξέ με.
Θέλω να ακούσω Πιαφ,θέλω να ακούσω λαικά,θέλω να ακούσω το "moon river".¨Όχι λάθος,θέλω να τραγουδήσω το moon river.
Αντί για αυτό χαζέυω το φόρεμα"συνταγη για τριαντάφυλλο-ρόδι".
Η παράσταση αργεί,μιλάω με μια κυρία.Προσέχω τον τύπο που φιλάει μια κοπέλα.Μάλιστα.
Πάει κι αυτό.Φρέσκα κουλούρια.Κανέλλας,κατά προτίμηση.
Αρχίζει η παράσταση.¨Εμπνευση,παιδικό πάρτυ γενεθλίων.Αποσπάσματα από γράμματα του Λούις Κάρολλ,από γράμματα κοριτσιών.Τα κορίτσια πετάνε χρυσόσκονη.Περιφέρονται τα κοριτσάκια με τα παιδικά φορεματάκια.
Η παράσταση τελειώνει.¨Ενα αδεσποτο σκυλί που μπήκε μέσα τριγυρνάει στο χώρο.Προσπαθούν να το διώξουν και κλαίει.Το αφήνουν να μείνει.
Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη;
Θέλω να φύγω.Θέλω να φύγω.Μπαμπά,έλα να με πάρεις.
Η Χ.μου κάνει δώρο ένα κολιέ.Έχει πάνω μια χειροποίητη κουκλίτσα.Σ'αγαπώ πολύ,κουκλίτσα.
Βγαίνω στο δρόμο.Βρέχομαι.Μαλλιά,ζακέτα,πόδια,όλα.Ο ταξιτζής δέχεται να σταματήσει να πάρω μια ζεστή σοκολάτα,και να καπνίσω.
"Γυρνάς τόσο νωρίς σπίτι Σαββατιάτικα;".Σηκώνω τους ώμους.
Μπαίνω στο σπίτι.Τινάζομαι.Σα βρεγμένο παπάκι.
Φτιάχνω μια ζεστή σοκολάτα ακόμα και το ραδιόφωνο παίζει"Αυτά τα χέρια είναι δικά σου και τα χεις στείλει για να με δικάσουν".
Επιτέλους,σπίτι.Καλωσόρισες,βρεγμένο παπάκι.

Δεν ακούγονται ήχοι εκτός από τη μουσική μου-"είμαι κεράκι χωρίς φυτίλι και λιώνει μέσα στη συννεφια,κι ούτε ένας άνθρωπος για να μου στείλει,μια παρουσία,με συντροφιά.
Λες και φαγώθηκε ένας αιώνας,και του περίσσεψε μια παλιοκυριακή."
Έβρεξε σήμερα-όχι αρκετά για να ξεπλύνει όσο έπρεπε το χώμα,όχι αρκετά για να μείνεις μέσα ώρα.
Μύρισε χώμα η γη όμως.Φρέσκο,καθαρό χώμα.Πάντα αναρωτιόμουν,τι κάνουν τα πουλάκια όταν βρέχει;Βρίσκουν ένα μέρος να προστατευτούν;Να μη βρέχονται;
Μακάρι να μπορούσα να τα προστατέψω όταν έχουν ανάγκη.Όταν κάνει κρύο.
Σπουργιτάκι καθώς σε κοιτάζω,που έλεγε και στο "Κλωτσοσκούφι".
Από το μπαλκόνι βλέπω πάλι βαπόρι να περνάει.Με τα φώτα του αναμμένα.
Τσάι μέντας και καπνός που μπαίνει στο μάτι.
Διπλώνω τα γόνατα,παίζω τα δάχτυλά μου.
Το στόμα μου είναι ξερό,δεν θα με φιλήσεις.Δε βαριέσαι.Και ας μυρίζει το στόμα μου φρέσκια μέντα.Και ας είναι ζεστό.
Να πω το εγωιστικό "εσύ θα χάσεις;"Δεν θα το πω.Ποτέ δεν είχα τεράστιο εγώ-πάντα τους άλλους κοιτούσα πρώτα,και θα κοιτάω,δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Και ας είμαι ευάλωτη.
Καληνύχτα-πάω να μυρίσω χώμα,να μυρίσω καθαρό αέρα,να χαθώ για λίγο απ το τεχνητό φως.
Και αύριο ας αναμετρηθούμε ξανά.

Υγρασία-τα παράθυρα κολλάνε,με άμμο πάνω και αρμύρα,τι παίδεμα να τα καθαρίσεις,με λεκάνη και βετέξ,νερό μαύρο,άδειασμα λεκάνης,ξανά απ'την αρχή,πονάνε τα χέρια μου.
Πονάνε.Σημαδευω το τζάμι με την ανάσα μου-ξανά κουνούπια πάνω στις γάμπες,βρώμικη βεράντα,και ξανά και ξανά.Υπομονή.
Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη,ο σκληρός Απρίλης του 49.
Σε είδα ξανά στο όνειρό μου χτες-κάπου γυρνάς,ε;Μήπως κρυώνεις;
Ιστορίες έρωτα και αμαρτίας.Δε μας άρεσαν τότε τα χαρούμενα τραγούδια-και ας ήμασταν χαρούμενοι άνθρωποι κατά βάθος.
Κολλούσες πάνω μου όταν χάραζε-φοβόσουν ε;Φοβόσουν,ας μου το λεγες,ήθελα να τ'ακούσω.
Σε παρέσυρε,ανεμοστρόβιλος ο Ειρηνικός και η φωτισμένη λεωφόρος,άδεια μπουκάλια,καθρέφτες,γραμμές,χάπια,και μετά...μετά..
Ο σκληρός Σεπτέμβρης του 2006.Και ας μισούσες την ποίηση.Και ας μισούσα το γλυκό καφέ.
Ιστορίες έρωτα και αμαρτίας,με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά,του κάτω κόσμου τα τελώνια με λεν τρελή του φεγγαριού.
Θέλω να πάμε ένα ταξίδι με το τρένο και να βρέχει.Αθήνα-Σαλονίκη,και πιο πάνω.Να κοιμηθώ στον ώμο σου και να με σκεπάζεις,να σε ακούω να ανασαίνεις,να γελάω με τον κακό γραφικό σου χαρακτήρα και εσύ για τα καπέλα μου.
Ας μου το λεγες τουλάχιστον-ας μου το λεγες.

Την είδα σήμερα ξανά-τυχαία-και με μάγεψε.Πάλι.Με τα χρόνια περασμένα,άρρωστη,με άσχημο μακιγιάζ,μια γυναίκα σε παρακμή από καταχρήσεις,αλκοολισμό,έρωτες,γάμους,απώλεια βάρους και μετά ξανά απ'την αρχή,ξανθιά(μα γιατί;γιατί;),μετά απο γάμους με φορτηγατζήδες,ηθοποιούς,πολιτικούς,με καρκίνο,με τα κοσμήματα που έγραψαν ιστορία και σκανδάλισαν όλη την υφήλιο.
Αλλά είχαν λάμψη τα μάτια της.Που δεν έλεγε να σβήσει.Και ας μην ήταν όμορφη πια.
Και ας είναι άρρωστη.
Η Μάρθα,η Γκλόρια,η Κλεοπάτρα,η Κάθριν,η Μάγκι.
Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ.
Γιατί μερικές γυναίκες είναι γεννημένες να τραβάνε την προσοχή-και χωρίς κοσμήματα.
Και ένιωσα,πως όταν τη βλέπουν οι νέες σταρ,αν μπορείς να τις πεις έτσι,όταν τη βλέπουν,ντρέπονται.
"I swear,if you existed,I'd divorce you" ΄
από το "Who's afraid of Virginia Woolf".

Ξημέρωσε με καταχνιά.Μοιάζει σα να χει ομίχλη,αν δεν ήμουν ξυπόλητη θα έμοιαζε χειμώνας.Θόλωσαν τα τζάμια-Κυριακή.
Καφές,Βέμπο και άστρωτο κρεβάτι.Αγάπης,Πίστεως και Ελπίδας.
Μεσημεριανό φαγητό,κοκκινιστό,λεμονάτο,κρασί,λευκά τραπεζομάντιλα.Βγάζουν ακόμα τα καλά τραπεζομάντιλα στα σπίτια;Τις Κυριακές;
Χθεσινά ξενύχτια και χανγκόβερ.Πόροι που μυρίζουν αλκοόλ.Κυριακάτικες εφημερίδες.
Καφές στην Πεντέλη,την Κηφισιά,την Πειραική.
Κρυώνω λίγο-απόψε μην βαρυγκομάς,ο κόσμος έγινε για μας.
Και το πρωινό αυτό,μην ξεχνιέσαι.

Του Σταυρού...

Έφυγες ανήμερα του Σταυρού Στέλιο.Στέλιο μου.Πώς να σε πω κύριο Καζαντζίδη;Δεν θα το θελες.
Ο αγαπημένος σου δίσκος ήταν το "Ελλάς η χώρα των ονείρων" και όλο ήθελες να ρωτάς για το Χατζιδάκη."Κούκλος ο Μάνος" έλεγες.Κούκλος ήταν.Αλλά και εσύ δεν πήγαινες πίσω...
Αναστενάζω βγαίνει φωτιά.
Προχτές που ρθα στην Αθήνα ρε Στέλιο,μόλις μπήκα στη ρημάδα την Αττική Οδό,εσύ με καλωσόρισες,όχι εσύ ακριβώς εσύ,η ψυχική σου αδερφή η Βιτάλη.
Με το "Γυρίζω από τη νύχτα"."Κι εσύ δε μου φερες τσιγάρο και νερό" έλεγε,κι εγω ξυπόλητη στη θέση του συνοδηγού να κλαίω μετά από μήνες.Έλιωσε η πίκρα μου σαν το χιόνι.Κι έκλαψα.Αγνά,ήσυχα,σαν παιδί.Κι εσύ έτσι έκλαιγες.
Ξέρεις τι έλεγε η Φλέρυ;"Νιώθω σαν τον Καζαντζίδη".Την ξέρεις τη Φλέρυ."Ωραία κοπέλα" έλεγες.Κι εκείνη μόνη έφυγε,ξέρεις,ολομόναχη.
Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα εκεί.Εγώ απόψε θα σ'ακούσω.Και δυο πόρτες έχει η ζωή,και στο θολωμένο μου μυαλό,που είναι το αγαπημένο μου.
Αλλά ψέματα λένε.Εσύ ζεις.Ψέματα μας λένε ότι πέθανες.

Φίφης live

"Μέσα Σεπτέμβρη,αμαρτωλό μου κοινό,και με την έναρξη της χειμερινής περιόδου σας καλωσορίζουμε στο καινούριο πρόγραμμα του μαγαζιού της Άθενς.
Τα κορίτσια,όλες θεές,που άμα τις κάνεις μπαλέτο,θα βγάλεις μεζονέτα σ'ένα μήνα,αλλά και τα καλογυμνασμένα αγόρια του περιοδικού,ετοιμάζουν εκπλήξεις για τη φετινή σεζόν που θα συζητηθούν από τους ανταγωνιστές μου.Παρακαλώ,εμένα αφήστε με απέξω,γιατί στο μάθημα της γυμναστικής διάβαζα απολυτίκια,ενώ ο Μαρκουλάκης,που έκανε μονόζυγο,είδες τι κατάφερε.Συνδυάζει Καμύ με νυχτερίδες και αράχνες γλυκιά μου,και αρπάζει 300.000 ευρώ,κα Πόπη Διαμαντάκου μου.
Η τηλεόραση φοράει τα καλά της και μας βομβαρδίζει με τα πρωτοεμφανιζόμενα αστέρια.Πρόσωπα αλλόκοτα,τρελές ποζισιόν,αγράμματοι παρατρεχάμενοι,και γενικά ένα συνοθύλευμα ανθρώπων που δεν θα θελες να περάσουν ούτε απ'το κατώφλι του σπιτιού σου.Αυτό είναι τηλεόραση.
Βλέπουμε παρουσιαστριες να μιλάνε σαν πούστηδες και συμπαρουσιαστές να συναγωνίζονται τον Φίφη στο θέατρο σκιων,όπου επενδύονται εκατομμύρια σε μια απέλπιδα προσπάθεια των καναλιών να υπερβούν το τίποτα.Αυτό είναι τηλεόραση.
Γιατί πρέπει να συμμετέχεις στο πανηγύρι της τηλεόρασης,πρέπει να εισαι ικανός μόνο γι αυτό που κάνει ο γείτονας σου.Οτιδήποτε ξεπερνά το μέσο όρο ακυρώνεται πάραυτα απ τους τεχνοκράτες μάνατζερ των καναλιών,που στα ντουζενια τους ερωτεύτηκαν με το "να χε χρώμα η μοναξιά,το χαρτί να ζωγραφίσω" και αναπολούν τη χαμένη νιότη όταν η κιθαρίτσα παίζει¨"τα κύθηρα ποτέ δε θα τα βρούμε" γιατί το συγκεκριμένο κάνει και ποιότητα.
Τρέιλερ πασσέ,λεξιλόγιο μικρή Λουλού και χιούμορ Κώστα Τσάκωνα που σου κάνει το Σεφερλή να φαίνεται Γούντυ Άλλεν.Πως λοιπόν εγώ ο άμοιρος να μην αναπολώ την εποχή των πεφωτισμένων προσώπων;
Την εποχή της Μαλβίνας,που για να καταλάβεις το διαφημιστικο της εκπομπής έπρεπε να εντρυφήσεις σε ολόκληρο τον Κισλόφσκι.Αυτό ήταν τηλεόραση.
Όταν ξάφνιαζε τη μάνα μου και την έκανε να αναρωτιέται: Πώς το σκέφτεται η άτιμη;
Άνθρωποι που έγιναν δοάσημοι γιατί τρώνε με τη Μαρία Σταματέρη και άλλοι γιατί κάποια στιγμή έβαζαν υπόθετο στο σκυλάκι του Ψινάκη,ανάκατα με αγελάδες,χρυσόψαρα και κροκόδειλους,παίρνουν εκπομπές και υπόσχονται καλή τηλεόραση.Αυτό είναι τηλεόραση.
Εγώ είχα την εντύπωση ότι και η πουστιά εχει και τα όρια της,αλλά και αυτή κατάντησε σαν την πίτσα με το μέτρο.Όσο μεγαλύτερη,τόσο πιο ακριβό το σουξέ.Εγώ παραμένω στις σταθερές αξίες,δηλαδή στις δημοπρασίες της κας.Μοιραράκη και υιού,ο οποίος είναι φτυστός η μαμά στο ταμπεραμέντο,αλλά και στο Φίλιππο Καμπούρη,μ αυτό το εκρηκτικό πάνελ που σ'αναστατώνει,Κορίνα η αγριόγατα,κρυφά πάθη,Ρούμπι και Λόυνα η ωραία κληρονόμος αγαπημένες σειρές που θα με συντροφεύσυν το χειμώνα.Τον Παρτσαλάκη,το Χαλκιά και τη Ράνια Θρασκιά να τους δείτε εσείς και όλο σας το σόι....."
Άρθρο-απ' τα καλύτερα που διάβασα τελευταία,του Θάνου Αλεξανδρή.Γιατί μου έδωσε ένα γερό χαστούκι.
Και με κάνει να αναρωτιέμαι,εμένα που σήμερα ακούω το "δεν είμαι εγώ ο Γιώργος που αγαπούσες" του Μητσάκη και το Μεγάλο Ερωτικό ξανά,με σκέτο ελληνικό και τις κουρτίνες να ανεμίζουν,αν υπάρχει θέση και για μένα στο συνοθύλευμα της νεοελληνικής ζωής.
Που η αρπαγή είναι αρετή,που η παρτούζα άλλη μια στάση,που η προσβολή ένα αστείο καλόγουστο και η χυδαιότητα απλά αναμενόμενη...

Φυσάει-άγρια.Οι γριες έχουν την τηλεόραση στο τέρμα για να ακούσουν το δελτίο καιρού-λες και από 8 μποφώρ θα πέσει στα 2 ξαφνικά.5-6 τηλεοράσεις να παίζουν συγχρονισμένα το ίδιο δελτίο και ο ήχος να τρυπάει τα τζάμια και τους τοίχους..
Η κα Α.με το μακιγιάζ Καμπούκι και το ροζ κραγιόν έφυγε από την παρέα των άλλων συγχυσμένη γιατί είπαν μια κακή κουβέντα για τον Ανδρέα Παπανδρέου.Μου σερβίρουν σοκολατένια ελίτσα και παξιμαδάκι,το κονιάκ λείπει για την πρόβα τζενεράλε.
Τελείωσα τη δουλειά της ημέρας και ανέβηκα πάνω-διαβάζω το Vogue Σεπτεμβρίου που ξέμεινε στο πρακτορείο του λιμανιού,το αμερικάνικο.Πονάνε τα χέρια μου γιατί έχει το μέγεθος της Βίβλου.Υπέρογκα ποσά για ρούχα μιας σεζόν-είναι όμορφα επειδή είναι απρόσιτα.
Τουίντ παντελόνια όπως τα φορούσε η Κάθριν Χέπμπορν,κολάν κάτω από μίνι φούστες,κόκκινα καρώ.Η Σανέλ έβγαλε την τάση του μακιγιάζ της σεζόν-μαύρο βερνίκι νυχιών,το οποίο φορούσα στο λύκειο,τα Σαββατοκύριακα-δεν επιτρεπόταν το μακιγιάζ στο σχολείο(από τη μαμά μου,όχι τους κανονισμούς).
Βλέπω μια κοπέλα σε ένα εντιτόριαλ που μου μοιάζει-κάπως.Όχι στην εμφάνιση,στο ύφος,αδύνατη,και με χοντρά πουλόβερ,και καρώ μάλλινες μακριές φούστες(άραγε μου κάνει ακόμα εκείνη η χακί καρώ;είχε και γκρι πάνω..),χοντρά μάλλινα καλσόν,μπερές..αλλά κυρίως μια θλίψη στα μάτια.Πέρυσι καθάρισα την αποθήκη και πέταξα όλα τα παλιά μου σχολικά βιβλία-από τις σημειώσεις μέσα κατάλαβα πόσο δυστυχισμένη ήμουν τότε.
Μάλλον όλοι οι έφηβοι είναι,έτσι ή αλλιώς.Αλλά απ'την άλλη,είναι μόνο ορμόνες με πόδια.
Τα χειμωνιάτικα ρούχα και ο χειμώνας φαίνονται όμορφα μόνο στα εντιτόριαλ μόδας-όχι όταν περιμένεις στη στάση βρεγμένη μέχρι το κόκκαλο με παγωμένα πόδια,όχι όταν φοράς μέσα στο σπίτι στρώσεις και στρώσεις από ρούχα,όχι όταν βγαίνεις τρέμοντας από το μπάνιο,όχι όταν ξυπνάς ξημερώματα για να πας στη δουλειά.
Κάνει πιο πολύ κρύο απόψε.Οι ψαράδες δε θα βγουν-δεν αστειεύεται.
Ο καιρός θα ξαναφτιάξει,είναι νωρίς ακόμα.Μπορούμε να κάνουμε μερικά μπάνια ακόμα-πριν κλειστούμε στα κουκούλια μας.Αν και προτιμώ να νυχτώνει νωρίς.Και να φοράω χαριτωμένα καπελάκια από το Accessorize,και προτιμώ τις ζεστές σοκολάτες από τα μοχίτο,και τις εσάρπες από τις χρωματιστές χάντρες...

Σάββατο...έχω αρχίσει εδώ και καιρό να καταλαβαίνω τα Σαββατοκύριακα από τις εφημερίδες που διαβάζω,Ελευθεροτυπία τα Σάββατα(Ξανθούλης,Τσαγκαρουσιάνος,ναι ίσως έχει χτυπηθεί,ίσως δίκαια,ίσως όχι,αλλά αυτό που εμένα με ενδιαφέρει έιναι πως όταν πιάνει τη ρημάδα την πένα γράφει ωραία)και Βίδος τις Κυριακές,στο Βήμα.
Επισης,έχω καιρό απίστευτο να φλερτάρω,που κάποτε φλέρταρα μέχρι και με τα δέντρα ας πούμε,χωρίς νάζια και κόλπα,απλά φλέρταρα επικοινωνιακά,και δεν με ενδιέφερε αν οδηγούσε οπουδήποτε.Αν και το φλερτ,και η τέχνη του(δεν το λέω ειρωνικά)έχει χαθεί.Πάμε στο ψητό.Τι νόημα έχει να δεις το τέλος του έργου αν δε δεις το έργο;
Και το δα το έργο.Πολλάκις.Και κουράστηκα απίστευτα.Μέσα μου.
Κουράστηκα να βγαινω άυπνη και να παίρνω ταξί ξημερώματα από το οποιοδήποτε σπίτι,παρακαλώντας τον ταξιτζή να σταματήσουμε κάπου για να πάρω έναν εσπρέσσο,διπλό,και να κάνω ντους σε ένα κρύο σπίτι και να τυλίγομαι στο μπουρνούζι μου νιώθοντας πιο κενή.Κουράστηκα με τα βλαμμένα σεξουαλικά υποννοούμενα και τα μισά κοπλιμέντα,τις κάπως σχέσεις που σου προκαλούσαν νεύρα και ανταγωνισμό άνευ λόγου,τη έλλειψη σεβασμού...Βαρέθηκα,κουράστηκα.Με ενόχλησαν ξαφνικά τα χέρια ανθρώπων πάνω στο σώμα μου που δεν το εκτιμούσαν.Οχι ως σώμα,ως όλο.Γιατί το περιτύλιγμα είναι απλά ένα περιτύλιγμα,που κάποια στιγμή πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων γιατί σκίστηκε,ή πάλιωσε,όσο όμορφο και να ταν.Κουράστηκα να γυρνάω σπίτι πιο άδεια από ότι το άφησα.
Και είπα,κάνε ότι θα σε πληγώσει λιγότερο.Το εφάρμοσα.Δεν ξέρω αν είμαι καλά,νευρωτική(μπα,ήρεμη με κόβω)ή απόλυτα ανερωτική,αλλά έτσι με πλήγωνε λιγότερο.
Δεν θέλω να μεγαλώσω και να λέω"εγώ κάποτε περπατούσα και έτριζαν τα πεζοδρόμια".Έτσι κι αλλιώς τρίζουν από την πολυκαιρία και σκαλώνει το ρημάδι το πατούμενο-φετίχ.Αν και έχω μήνες να το βάλω.Εξω.Τα βάζω μέσα στο σπίτι για μένα.
Αλλαξα θέμα και αποσυντονίστηκα,συγγνώμη,δεν το θελα.
Abstinence makes the heart grow fonder λοιπόν.
Και τα Σάββατα-μην με πολυψάχνετε έξω.Σπίτι θα μαι και και θα βλέπω τελεμάρκετινγκ στην τηλεόραση.Στο κάτω κάτω,με κάνουν να χαμογελάω.Και αυτό,δεν μπορεί παρα να ναι θετικό.

Θέλω να χτυπήσω τρεις φορές τα τακούνια από τα ρουμπινένια γοβάκια της Ντόροθυ και να πω"There's no place like home".
Αν και η Τζούντυ Γκάρλαντ,παρόλο που τραγουδούσε "Forget your troubles,c'mon get happy" έπινε κάθε βράδυ μόνη.Και θλιμμένη.

Δυστυχώς,οι άνθρωποι που σε απογοητεύουν περισσότερο είναι εκείνοι που γνωρίζεις καλύτερα ή εκείνοι που έχεις επιλέξει,ή οι συγγενείς σου.
Σεπτέμβρης ο αγαπημένος μου μήνας και αντί να ακούω με την ησυχία μου Χατζιδάκη και Σωκράτη και Θανάση και λοιπούς,χάλασε το σιντι πλέιερ,ρημάδα τεχνολογία,και να περπατάω στα ξερόχορτα και να πίνω καφέδες ΜΟΝΗ επιτέλους,έχουν έρθει οι γνωστοί της οικογενείας που φυσικά έχουν γνώμη για το καθετί,τα μαλλιά μου και τα φρύδια μου και τις σχέσεις μου (ποιες σχέσεις,χα χα) και παραβιάζουν το χώρο μου και την ηρεμία που τόσο καιρό ζητούσα σαν τη διψασμένη,και αντί να γυρνάω από δω και εκεί πασιχαρής και με το ηλίθιο χαμόγελο-ζεν,μοιάζω σωσίας της Τασσώς Καββαδία στην ταινία "Η αμαρτία της ομορφιάς",και δεν μοιάζουμε κιόλας,εμ,αυτό είναι το πιο τραγικό απόλα.
Φυσικά και θέλουν να μου κάνουν προξενιό με το γιατρό του νησιού που μέχρι και οι κατσίκες ξέρουν πως είναι γκέι,να ναι καλά το παιδί και είναι και ευγενέστατος,γκρινιάζουν που δε βγαίνω και για παντός επιστητού.
Σαν να μην έφτανε αυτό έρχεται και η αδερφή της μάνας μου,ε ρε γλέντια,αυτή η καλωσύνη θα μας φάει,ε,είμαι ευγενική,αλλά το ποτήρι ξεχείλισε,και εδώ το χω να την πω την κουβέντα την βαριά,θέλετε να χω εγλω γκόμενο,αλλά ο δικός σας άντρας σας παράτησε,ή πέθανε και ησύχασε ο χριστιανός.Μη ζητάνε να ζήσετε μέσω εμού τη ζωή που δε ζήσατε.
Του χρόνου θα βάλω και σ' αυτές τηλεόραση δορυφορική να βλέπουν τα μεσημεριανά να σχολιάζουν αυτά.
Αναρωτιέμαι,γιατί είμαι και κομμάτι αθώα,γιατί όλοι επεμβαίνουν ενώ εγώ δεν επεμβαίνω πουθενά και δεν ρωτάω τίποτα.
Θέλω να πάω στο τραπέζι των παιδιών την Παρασκευή.Να πάω σινεμά με την Κ.Να φάω κινέζικο.Απλά πράγματα.Προς το παρόν θα πάω να φτιάξω έναν ελληνικό.Της παρηγοριάς.

Αναρωτιέμαι που να πήγαν οι παλιοί εραστές μου,εκείνοι που γέμιζαν το ποτήρι μου και με συνόδευαν στο σπίτι,εκείνοι που είπαν τα λόγια τα σκληρά,εκείνοι που πέρασαν μαζί μου όλα τα ναρκωμένα μεσημέρια,που έβαζαν τα χέρια τους κάτω από τη φούστα μου στο σινεμά,που έφυγαν νωρίς ή πιο αργά από ότι έπρεπε,δυνατοί ή αδύναμοι χαρακτήρες,που με είδαν στις δικές μου πιο αδύναμες στιγμές,που με συγχώρεσαν και τους συγχώρησα,άλλοι που δεν τους συγχώρεσα ακόμα,που είδαν όλες μου τις ουλές και είδα κι εγώ τις δικές τους,τότε,εκείνο το μεσημέρι που ακούγαμε την "Αγρύπνια" και τα τζιτζίκια έτριζαν,κάποιοι που προσπαθώ να θυμηθώ και δεν μπορώ και με πονάει περισσότερο,και αναρωτιέμαι αν κι εγώ έχω ξεχαστεί έτσι και από άλλους,σαν σκια που μια στιγμή έκανε μια στάση,που τους έφτιαξα καφέ το πρωί και άλλους καβγάδες ομηρικοί,τις βόλτες με το αυτοκίνητο,τους βρώμικους καναπέδες τους και τα βρώμικα μπάνια τους,τα φαγητά των μαμάδων τους,μερικά ρούχα με την άρρωστη μυρωδιά του μαλακτικού,τα ποίηματα του Betjeman με το γαλάζιο πουκάμισο,τότε που άκουγα επίτηδες το Άξιον Εστί για να σε εκνευρίσω ενώ δεν ήταν καθόλου κατάλληλη στιγμή και πέτυχε κι ένιωθα περήφανη για ηλίθιο λόγο,το φόρεμα μου κατεστραμμένο απ' την αρμύρα και τα τσιμπήματά σου από τα κουνούπια,δεν ξέρω αν είστε πολλοί,λίγοι,καλοί ή κακοί,μα ήσασταν εκεί,έστω και για λίγο,έστω και αν ένιωθα που μου τραβούσαν τις σάρκες,τώρα που κάθομαι βράδυ στο γραφείο και ακούω το "Νύχτωσε χωρις φεγγάρι" και άλλο ένα καλοκαίρι που εμένα δεν μου φαίνεται καθόλου μα καθόλου ερωτική εποχή και
βασιλεύει με τη νύχτα που με αγκαλιάζει νωρίς,ήσασταν εκεί,και μπορεί να ήμουν κι εγώ και σίγουρα το ένιωθα και δεν νιώθω ενοχή και μετάνοια,μόνο μια πίκρα στο στόμα και ένα τράβηγμα στο στομάχι,και δεν ξέρω ακριβώς γιατί,και τον απολογισμό δεν θα τον κάνω,όχι τώρα,γιατί πολύ απλά δεν έχει νόημα.Και ούτε θα οδηγήσει και πουθενά.
Δεν μου χαρίσατε μονόπετρα και δεν είπατε μεγάλα λόγια.Και αυτό είναι το ωραιότερο από όλα.

Η συμπεθέρα μου δίνει ένα τεύχος του ΟΚ για να διαβάσω με τον καφέ μου.Καθώς το χω να ψειρίζω και να σχολιάζω,χαζεύω διαφήμιση του περιοδικού Νίτρο που ανήκει στον ίδιο όμιλο,
τα χάνω η φτωχή και παραθέτω απορίες.
Στο εξώφυλλο,η Σάσα κάτι που πληροφορούμαι πως είναι το κορίτσι του Θέμου,δίνει συμβουλές σε γυναίκες και άντρες για καλό,απογειωτικό σεξ.Και ρωτάω.Γιατί να ρωτήσουμε εκείνη;Που ξέρω εγώ ότι λέει αλήθεια;Και δε ρωτάω μια επαγγελματία χρόνια στο κουρμπέτι που σαν τη χλωρίνη,αυτήν ξέρουμε αυτήν εμπιστευόμαστε;
Πως να μην είσαι μαλάκας με συμβουλές από Ματσούκα,Λάκη Γαβαλά,Πετρουλάκη.Μα καλέ μου,αν είσαι μαλάκας και ο Βούδας ο ίδιος να κατέβει να σου δώσει συμβουλές,εσύ μαλάκας θα παραμείνεις.Που σιγά μην αφήσει ο Βούδας τα άνθη λωτών και την ηρεμία του να ασχοληθεί μ' εσένα.(Λέμε τώρα).Πόσο μάλλον ο Λάκης Γαβαλάς,που κάνει και πιο χλιδάτο και χρυσοποίκιλτο.
Είναι η Τζούλια Αλεξανδράτου η νέα σεξοβόμβα;Μη με ρωτάτε,δεν την έχω πάρει.Το μόνο που ξέρω είναι πως έχει έκφραση δυσκοίλιας,ας της βράσει κάποια στυλίστας φύλλα Αιγύπτου,έλεος!
Είναι οκ να ρωτάς τον άλλον αν είναι γκει;Εμένα ρωτήστε με και θα σας πω όχι,την αλήθεια δηλαδή.Γιατί ψέματα δε λέω,τώρα,ο άλλος,που να ξέρω τι θα σου πει και αν τον πειράξει;
Και,μπόνους,πως να γίνεις ευτυχισμένος.Ε,εδώ τα χαλάμε.Δεν τα κατάφερε το Βάλιουμ,το Ζανάξ,όλη η φαρμακοβιομηχανία,και το βρήκε ο Κωστόπουλος;Να του δώσουμε κι ενα Νόμπελ του παιδιού για τον κόπο του.
Βέβαια,η απορια μου η μεγάλη παραμένει:Υπάρχουν άνθρωποι που τα παίρνουν στα σοβαρά όλα αυτά;Και ποιοι είναι αυτοί;Και που είναι;

Και εκεί που κάθεσαι και διαβάζεις με την ησυχία σου-επιτέλους-περιοδικά μόδας και γλυκοκοιτάζεις ένα φόρεμα Ellla Moss( το οποίο ψιθυρίζει "κάνε με δικό σου,κάνε με δικό σου,με θες" ) στρώνεις τα μαλλιά σου που γίνονται πάλι τα ίδια με το βοριά,αρχίζει το όλο θέμα να έχει ξανά πλάκα.Η καθημερινότητα δηλαδή.
Σκάνε μύτη οι συμπεθέρες φουριόζες,φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες,κουνιστές και λυγιστές,με παξιμάδια από Κύθηρα,λιόπαστα με καρύδι, σπιτικά γλυκά και ψήνουν καφέ σκέτο.Κερνάνε τσιγάρο και με αγκαλιάζουν,"γκόμενο βρήκες" ρωτάει η Παναγιωτίτσα,"βρε αι σιχτίρ" απαντά η Βούλα,ε,δεν μπορείς να μη χαμογελάσεις.
Και το μωρό στο διπλανό δωμάτιο,τεσσεράμισυ μηνών θέλει όλο αγκαλιές και χάδια,κολλάει πάνω μου και κλαίει όταν το παίρνουν απ την αγκαλιά μου.
Η θεία μου μου στέλνει δώρο κρεμάστρες" για να βγάλετε αυτές τις αηδίες που έχετε"(λίγα από το θέατρο του παραλόγου της οικογενείας μου,θα λεγα σχεδόν φυσιολογικό),θα μου πεις,λες και χάθηκε ένα άρωμα,ένα βιβλίο,γιατί όσο και να πεις,είμαι και των γραμμάτων.
Τρομάρα μου.
Σουρουπώνει και βάζω πλυντήριο,πίνω στη ζούλα ουίσκυ με ένα παγάκι ακούγοντας "Μάγισσες,φέρτε βότανα" και "Τα τεκνά δεν πιάνουν μπάζο μπρος το νταηλίκι σου,κάποτε οι μάγκες ψήναν τον καφέ στο μπρίκι σου" ,ο αέρας πέφτει σιγά σιγά,αύριο Δευτέρα,ε,έχει
πλάκα η όλη υπόθεση τελικά.

Μου αρέσει να ταξιδεύω με συννεφιά.Το Λαύριο έδειχνε ακόμα πιο μελαγχολικό μέσα στη συννεφιά που το αγκάλιαζε.Η θάλασσα ακόμα πιο γκρίζα.
Οι γάμπες μου κρύωναν στο καράβι,έπερεπε να χα βάλει παντελόνι.Τυλιγμένη με τη ζακέτα μου,πίνοντας τον άθλιο καπουτσίνο με την πάμπολλη κανέλλα για να ξεγελαστώ(πόσα και πόσα τέτοια)..χαιδεύοντας ένα μικροσκοπικό κανίς κουλουριασμένο στα πόδια μου,που ενίοτε ανέβαζε τα δυο του μπροστινά ποδαράκια κοιτάζοντας παραπονιάρικα,βλέποντας καθαρά Καβοκολόνες,Μακρονήσι,Τζια.
Αρμύρα στο κατάστρωμα,βρώμικοι λοστρόμοι.Κολλάνε τα χέρια.
Φτάνω με ήλιο και βοριά.Κύμα.Άδειασε το νησί.
"Στα σκοτεινά,με την κουβέρτα κουκουλώσου,το ξέρεις είμαι ο άνθρωπος σου..
¨Εξω οι φωνές,οι μουσικές και οι καταδίκες,τη ζωή μου άνοιξες και μπήκες.."
Διαβάζω το "the sea" του Μπάνβιλ.Το πάθος που πληρώνεται.
Μου αρέσει που η Γ.έφτασε καλά και είναι πολύ,πολύ ευτυχισμένη.
Κάποια μέρα θα γίνω κι εγώ.Αλλά δεν ανησυχώ,γιατί μπορεί να μαι και ήδη.
"Μακριά απ'το ξενύχτι των φαντάρων,το ξέρεις πως σε κουμαντάρω".
Εσένα,ζωή.