Του Σταυρού...

Έφυγες ανήμερα του Σταυρού Στέλιο.Στέλιο μου.Πώς να σε πω κύριο Καζαντζίδη;Δεν θα το θελες.
Ο αγαπημένος σου δίσκος ήταν το "Ελλάς η χώρα των ονείρων" και όλο ήθελες να ρωτάς για το Χατζιδάκη."Κούκλος ο Μάνος" έλεγες.Κούκλος ήταν.Αλλά και εσύ δεν πήγαινες πίσω...
Αναστενάζω βγαίνει φωτιά.
Προχτές που ρθα στην Αθήνα ρε Στέλιο,μόλις μπήκα στη ρημάδα την Αττική Οδό,εσύ με καλωσόρισες,όχι εσύ ακριβώς εσύ,η ψυχική σου αδερφή η Βιτάλη.
Με το "Γυρίζω από τη νύχτα"."Κι εσύ δε μου φερες τσιγάρο και νερό" έλεγε,κι εγω ξυπόλητη στη θέση του συνοδηγού να κλαίω μετά από μήνες.Έλιωσε η πίκρα μου σαν το χιόνι.Κι έκλαψα.Αγνά,ήσυχα,σαν παιδί.Κι εσύ έτσι έκλαιγες.
Ξέρεις τι έλεγε η Φλέρυ;"Νιώθω σαν τον Καζαντζίδη".Την ξέρεις τη Φλέρυ."Ωραία κοπέλα" έλεγες.Κι εκείνη μόνη έφυγε,ξέρεις,ολομόναχη.
Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα εκεί.Εγώ απόψε θα σ'ακούσω.Και δυο πόρτες έχει η ζωή,και στο θολωμένο μου μυαλό,που είναι το αγαπημένο μου.
Αλλά ψέματα λένε.Εσύ ζεις.Ψέματα μας λένε ότι πέθανες.