Δεν ακούγονται ήχοι εκτός από τη μουσική μου-"είμαι κεράκι χωρίς φυτίλι και λιώνει μέσα στη συννεφια,κι ούτε ένας άνθρωπος για να μου στείλει,μια παρουσία,με συντροφιά.
Λες και φαγώθηκε ένας αιώνας,και του περίσσεψε μια παλιοκυριακή."
Έβρεξε σήμερα-όχι αρκετά για να ξεπλύνει όσο έπρεπε το χώμα,όχι αρκετά για να μείνεις μέσα ώρα.
Μύρισε χώμα η γη όμως.Φρέσκο,καθαρό χώμα.Πάντα αναρωτιόμουν,τι κάνουν τα πουλάκια όταν βρέχει;Βρίσκουν ένα μέρος να προστατευτούν;Να μη βρέχονται;
Μακάρι να μπορούσα να τα προστατέψω όταν έχουν ανάγκη.Όταν κάνει κρύο.
Σπουργιτάκι καθώς σε κοιτάζω,που έλεγε και στο "Κλωτσοσκούφι".
Από το μπαλκόνι βλέπω πάλι βαπόρι να περνάει.Με τα φώτα του αναμμένα.
Τσάι μέντας και καπνός που μπαίνει στο μάτι.
Διπλώνω τα γόνατα,παίζω τα δάχτυλά μου.
Το στόμα μου είναι ξερό,δεν θα με φιλήσεις.Δε βαριέσαι.Και ας μυρίζει το στόμα μου φρέσκια μέντα.Και ας είναι ζεστό.
Να πω το εγωιστικό "εσύ θα χάσεις;"Δεν θα το πω.Ποτέ δεν είχα τεράστιο εγώ-πάντα τους άλλους κοιτούσα πρώτα,και θα κοιτάω,δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Και ας είμαι ευάλωτη.
Καληνύχτα-πάω να μυρίσω χώμα,να μυρίσω καθαρό αέρα,να χαθώ για λίγο απ το τεχνητό φως.
Και αύριο ας αναμετρηθούμε ξανά.