Αναρωτιέμαι που να πήγαν οι παλιοί εραστές μου,εκείνοι που γέμιζαν το ποτήρι μου και με συνόδευαν στο σπίτι,εκείνοι που είπαν τα λόγια τα σκληρά,εκείνοι που πέρασαν μαζί μου όλα τα ναρκωμένα μεσημέρια,που έβαζαν τα χέρια τους κάτω από τη φούστα μου στο σινεμά,που έφυγαν νωρίς ή πιο αργά από ότι έπρεπε,δυνατοί ή αδύναμοι χαρακτήρες,που με είδαν στις δικές μου πιο αδύναμες στιγμές,που με συγχώρεσαν και τους συγχώρησα,άλλοι που δεν τους συγχώρεσα ακόμα,που είδαν όλες μου τις ουλές και είδα κι εγώ τις δικές τους,τότε,εκείνο το μεσημέρι που ακούγαμε την "Αγρύπνια" και τα τζιτζίκια έτριζαν,κάποιοι που προσπαθώ να θυμηθώ και δεν μπορώ και με πονάει περισσότερο,και αναρωτιέμαι αν κι εγώ έχω ξεχαστεί έτσι και από άλλους,σαν σκια που μια στιγμή έκανε μια στάση,που τους έφτιαξα καφέ το πρωί και άλλους καβγάδες ομηρικοί,τις βόλτες με το αυτοκίνητο,τους βρώμικους καναπέδες τους και τα βρώμικα μπάνια τους,τα φαγητά των μαμάδων τους,μερικά ρούχα με την άρρωστη μυρωδιά του μαλακτικού,τα ποίηματα του Betjeman με το γαλάζιο πουκάμισο,τότε που άκουγα επίτηδες το Άξιον Εστί για να σε εκνευρίσω ενώ δεν ήταν καθόλου κατάλληλη στιγμή και πέτυχε κι ένιωθα περήφανη για ηλίθιο λόγο,το φόρεμα μου κατεστραμμένο απ' την αρμύρα και τα τσιμπήματά σου από τα κουνούπια,δεν ξέρω αν είστε πολλοί,λίγοι,καλοί ή κακοί,μα ήσασταν εκεί,έστω και για λίγο,έστω και αν ένιωθα που μου τραβούσαν τις σάρκες,τώρα που κάθομαι βράδυ στο γραφείο και ακούω το "Νύχτωσε χωρις φεγγάρι" και άλλο ένα καλοκαίρι που εμένα δεν μου φαίνεται καθόλου μα καθόλου ερωτική εποχή και
βασιλεύει με τη νύχτα που με αγκαλιάζει νωρίς,ήσασταν εκεί,και μπορεί να ήμουν κι εγώ και σίγουρα το ένιωθα και δεν νιώθω ενοχή και μετάνοια,μόνο μια πίκρα στο στόμα και ένα τράβηγμα στο στομάχι,και δεν ξέρω ακριβώς γιατί,και τον απολογισμό δεν θα τον κάνω,όχι τώρα,γιατί πολύ απλά δεν έχει νόημα.Και ούτε θα οδηγήσει και πουθενά.
Δεν μου χαρίσατε μονόπετρα και δεν είπατε μεγάλα λόγια.Και αυτό είναι το ωραιότερο από όλα.