Και εκεί που κάθεσαι και διαβάζεις με την ησυχία σου-επιτέλους-περιοδικά μόδας και γλυκοκοιτάζεις ένα φόρεμα Ellla Moss( το οποίο ψιθυρίζει "κάνε με δικό σου,κάνε με δικό σου,με θες" ) στρώνεις τα μαλλιά σου που γίνονται πάλι τα ίδια με το βοριά,αρχίζει το όλο θέμα να έχει ξανά πλάκα.Η καθημερινότητα δηλαδή.
Σκάνε μύτη οι συμπεθέρες φουριόζες,φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες,κουνιστές και λυγιστές,με παξιμάδια από Κύθηρα,λιόπαστα με καρύδι, σπιτικά γλυκά και ψήνουν καφέ σκέτο.Κερνάνε τσιγάρο και με αγκαλιάζουν,"γκόμενο βρήκες" ρωτάει η Παναγιωτίτσα,"βρε αι σιχτίρ" απαντά η Βούλα,ε,δεν μπορείς να μη χαμογελάσεις.
Και το μωρό στο διπλανό δωμάτιο,τεσσεράμισυ μηνών θέλει όλο αγκαλιές και χάδια,κολλάει πάνω μου και κλαίει όταν το παίρνουν απ την αγκαλιά μου.
Η θεία μου μου στέλνει δώρο κρεμάστρες" για να βγάλετε αυτές τις αηδίες που έχετε"(λίγα από το θέατρο του παραλόγου της οικογενείας μου,θα λεγα σχεδόν φυσιολογικό),θα μου πεις,λες και χάθηκε ένα άρωμα,ένα βιβλίο,γιατί όσο και να πεις,είμαι και των γραμμάτων.
Τρομάρα μου.
Σουρουπώνει και βάζω πλυντήριο,πίνω στη ζούλα ουίσκυ με ένα παγάκι ακούγοντας "Μάγισσες,φέρτε βότανα" και "Τα τεκνά δεν πιάνουν μπάζο μπρος το νταηλίκι σου,κάποτε οι μάγκες ψήναν τον καφέ στο μπρίκι σου" ,ο αέρας πέφτει σιγά σιγά,αύριο Δευτέρα,ε,έχει
πλάκα η όλη υπόθεση τελικά.